Σύμφωνα με πληροφορίες του kozan.gr, την καθιέρωση του εορτασμού της επετείου του Ολοκαυτώματος της Κλεισούρας την πρώτη Κυριακή του Απριλίου κάθε ημερολογιακού έτους, ως επίσημη εκδήλωση του Δήμου Καστοριάς, ως δημόσια εορτή τοπικής σημασίας για την Κοινότητα Κλεισούρας του Δήμου Καστοριάς, αποφάσισε στην τελευταία του συνεδρίαση το Δημοτικό Συμβούλιο Καστοριάς. Οι εκδηλώσεις μνήμης έχουν στόχο τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και παράδοσης του τόπου.
Το ιστορικό του Ολοκαυτώματος
«Η ιστορική κοινότητα Κλεισούρας, είναι κτισμένη στις πλαγιές του όρους Μουρίκι, δύο μόλις χιλιόμετρα από το στενό Νταούλι και την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελούσε το μοναδικό πέρασμα μεταξύ Καστοριάς και Πτολεμαΐδας – Αμυνταίου. Για τους Γερμανούς κατακτητές, η θέση αυτή είχε τεράστια στρατηγική σημασία και θεωρούσαν την Κλεισούρα προπύργιο των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Η εκκαθάριση λοιπόν του οδικού αυτού άξονα αποτελούσε για αυτούς ύψιστο σκοπό. Για τον λόγο αυτό, από τον Δεκέμβριο του 1943, είχαν εγκαταστήσει φυλάκιο υπό γερμανικό έλεγχο, δίπλα στην παλιά τοξωτή γέφυρα, επανδρωμένο από Βούλγαρους Κομιτατζήδες και άνδρες του εθελοντικού δωσιλογικού τάγματος, οι οποίοι ασκούσαν πολιτική βίας και τρομοκρατίας κατά των αμάχων.
Το πρωί της 5ης Απριλίου 1944 αντιστασιακά τμήματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή είχαν την πληροφορία, για διέλευση Γερμανικής αυτοκινητοπομπής από την περιοχή Νταούλι. Με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Ρόσιο, τον λεγόμενο καπετάν Υψηλάντη, καταφτάνουν στην Κλεισούρα και αποφασίζουν να επιτεθούν, παρά τις αντιρρήσεις των κατοίκων, οι οποίοι φοβούμενοι τα αντίποινα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να τους πείσουν να επιτεθούν σε άλλο σημείο, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα. Μόλις εμφανίστηκε η Γερμανική αυτοκινητοπομπή, ενός επιβατηγού αυτοκινήτου και τριών συνοδευτικών μοτοσυκλετών, υπό τον λοχαγό των SS Kλίνγκενχέφερ, επιτίθενται και σκοτώνουν οκτώ Γερμανούς, εκ των οποίων τους δύο προπομπούς τους ακρωτηριάζουν, τους αφήνουν στο οδόστρωμα και μεταφέρουν δύο μοτοσυκλέτες στην Κλεισούρα.
Σε λίγη ώρα καταφτάνουν οι λοιπές Γερμανικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από Βούλγαρους Κομιτατζήδες με επικεφαλής τον Κάλτσεφ. Ενημερώνουν τους Διοικητές όλων των στρατιωτικών τμημάτων της Δυτικής Μακεδονίας και αποφασίζουν αντίποινα. Αρχικά έρχεται ένας λόχος ανιχνευτών στην Κλεισούρα, καθησυχάζει τους κατοίκους πως δεν θα υπάρξουν αντίποινα και ρωτούν που κρύβονται οι αντάρτες. Οι άνδρες της Κλεισούρας είχαν ήδη φύγει μετά από παρότρυνση του Ρόσιου και κατέφυγαν σε γειτονικά χωριά. Στην συνέχεια ενημερώνεται ο συνταγματάρχης Σύμερς, διοικητής του 7ου Συντάγματος της 4ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας των SS. Ερχόμενος από Κοζάνη καταφθάνει στην Κλεισούρα με το σύνταγμα του και την ίδια ώρα στις 4 το απόγευμα, φθάνει από Καστοριά λόχος Γερμανών συνοδευόμενος από εθελοντές δωσίλογους και το Βουλγαρικό σώμα με επικεφαλής τον Κάλτσεφ που δρούσε στην περιοχή. Αποφασίζουν την καταστροφή της Κλεισούρας και την εκτέλεση όλων των κατοίκων.
Το σύνθημα τη εισβολής δίνεται στις 5 μετά το μεσημέρι με μια φωτοβολίδα. Ξεκινούν από την συνοικία του Αγίου Δημητρίου και επιτίθενται με πολυβόλα και ξιφολόγχες, σκοτώνοντας ότι βρουν μπροστά τους, γυναίκες, παιδιά, γέροντες. Βάζουν φωτιά στα σπίτια και κατακαίουν τα πάντα. Δεν σέβονται ούτε τις εγκύους γυναίκες, τις οποίες σκοτώνουν με τις λόγχες των όπλων τους, ούτε ακόμη και τον ιερέα του χωριού. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίζονται, βρέφη και νήπια δέχονται το δολοφονικό μίσος των ΝΑΖΙ. Η διάρκεια της σφαγής κράτησε δύο περίπου ώρες, λήγοντας με την πλήρη καταστροφή του χωριού. Σκοτώθηκαν 280 άμαχοι, τραυματίστηκαν 30 και καταστράφηκαν 200 σπίτια.
Η επόμενη μέρα είναι ημέρα συντριβής. Πτώματα παντού, σπίτια καμένα, άνθρωποι γυμνοί και νηστικοί, χωρίς σπίτια, περιουσίες, χωρίς βιος και ζωντανά. Στο νεκροταφείο δεν έμεινε χώρος και οι ταφές έγιναν στις αυλές και τις βουνοπλαγιές. Η πολύπαθη Κλεισούρα ανήλθε τον Γολγοθά του μαρτυρίου και δίδαξε στους ελεύθερους λαούς τον δρόμο της αυτοθυσίας, της αρετής και της ελευθερίας.
Η Κλεισούρα τιμήθηκε με Πολεμικό Σταυρό Α’ τάξεως και συμπεριλήφθηκε στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος 1940-45 με το υπ’ αριθμ. 399/1998 Π.Δ. που δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμ. 277/16-12-1998 ΦΕΚ.»
