Ο προκλητικός βασιλιάς (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Ο Χριστός εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, λίγες ημέρες πριν από το πάθος του, επάνω σε γαϊδουράκι. Ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων με τον τρόπο αυτό προκαλούσε ανυπόφορα όχι μόνο τους εξουσιαστές του καιρού του αλλά προκαλεί όλους, διαχρονικά. Ο κυρίαρχος, ορθότερα, καθώς η ελληνική λέξη βασιλεύς σημαίνει ότι αυτός έχει ως βάση (=στήριγμα) τον λαό, έδειξε πρόσωπο αλαζονικό, υπερφίαλο, άπληστο, κατακτητικό και διεφθαρμένο. Το θλιβερό είναι ότι τα γνωρίσματα αυτά του ηγεμόνα έγιναν αποδεκτά από τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούν φυσικά τα γνωρίσματά του αυτά ακόμη και κατά τη μετά Χριστόν εποχή, μάλιστα και στις χώρες, που οι λαοί τους ασπάστηκαν τη νέα πίστη. Σ΄ αυτές ο σταυρός από σύμβολο θυσίας έγινε έμβλημα στεμμάτων, που αιματοκύλισαν λαούς και στραγγάλισαν το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, την ελευθερία.

            Ο Χριστός, μετά από επί τριετία δημόσια διδασκαλία, είχε γίνει ευρέως γνωστός στην Παλαιστίνη. Η προκλητική Του στάση έναντι των αρχόντων του εβραϊκού λαού εξόργιζε αυτούς, διατηρούσαν όμως ελπίδες ότι θα άλλαζε κάποτε συμπεριφορά και τότε θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες τους. Θα ηγείτο ενός αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού δουλείας, που είχαν επιβάλει οι Ρωμαίοι, και θα οδηγούσε τον λαό Του όχι μόνο στην ελευθερία, αλλά στην καθηγεμόνευση επί των λοιπών λαών, τιμώντας αυτούς και μοιράζοντας, ως εκλεκτούς Του, αξιώματα! Η φιλοδοξία είναι ένα από τα τρία φοβερά πάθη του ανθρώπου με συνοδά τα άλλα της φιλαργυρίας και της φιληδονίας.

            Ο Χριστός μεταξύ των πειρασμών, που δέχθηκε από τον διάβολο, ήταν και εκείνος, να τον προσκυνήσει ως θεό, για να του χαρίσει τα βασίλεια του κόσμου. Ο Χριστός αρνήθηκε να υποκύψει αποδίδοντας την οφειλόμενη λατρεία όχι στον Θεό αλλά σε πλάσμα Του, που ξέπεσε λόγω της υπερηφάνειας. Έκτοτε και ως τις ημέρες μας πολλοί, λόγω της υπερηφάνειας, που τους ωθεί στη φιλοδοξία, πουλούν την ψυχή τους στον διάβολο για πρόσκαιρη δόξα των ανθρώπων. Την πουλούν φθηνότερα απ’ ότι ο Φάουστ του Γκαίτε, που ζητούσε να ξαναβρεί τη νιότη του!

            Είναι γνωστή, διαχρονικά, η μέθοδος που εφαρμόζουν οι εξουσιαστές, για να γίνουν αρεστοί στους λαούς, τους οποίους καταδυναστεύουν: Προσφορά άρτων και θεάματος από τα σωρευμένα, λόγω απληστίας, και υπερπλεονάζοντα πλούτη τους με συνοδεία λόγο δημαγωγικό! Μία φορά και ο Χριστός, από ευσπλαχνία βέβαια, έθρεψε πλήθη ανθρώπων. Τότε εκείνοι θέλησαν να τον αναγορεύσουν βασιλιά τους με τη σκέψη ότι θα μπορούσε να επιλύσει το επισιτιστικό τους πρόβλημα. Εκείνος το αρνήθηκε, καθώς ήθελε να τον ακολουθήσουν (είτινες ήθελον) εν ελευθερία και όχι με την προσδοκία του υλικού οφέλους. Την ελευθερία σέβονται σήμερα οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, προσφέροντας τη μικρή υλική βοήθεια, που δύνανται, στους προσερχόμενους ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους πίστη.

            Ο Ντοστογιέφσκι, στο έργο του «Αδελφοί Καραμαζώφ», παρουσιάζει κατά θαυμάσιο τρόπο τη σκηνή του «μεγάλου ιεροεξεταστή», του διαδόχου των Φαρισαίων της υποκρισίας και φιλαρχίας. Ενάγει ο ιεροεξεταστής τον εμφανιζόμενο εκ νέου στη γη Ιησού Χριστό με την κατηγορία ότι απέτυχε παταγωδώς, επειδή σεβάστηκε την ελευθερία του προσώπου και αρνήθηκε να αποδεχθεί την επιθυμία του λαού, να τον στέψει βασιλιά του. Εμφανίζεται ο ιεροεξεταστής να θεωρεί την ελευθερία ανυπόφορο βάρος για τον άνθρωπο, το οποίο σπεύδει αυτός να εναποθέσει στα πόδια ενός σωτήρα, ο οποίος θα τον απαλλάξει από το άγχος λήψης αποφάσεων! Αυτός ο σωτήρας είναι αρκετό να του εγγυηθεί την προσφορά άρτου και θεάματος στερώντας του βέβαια την ελευθερία! Είναι χαρακτηριστικές οι ομοιότητες του παπικού ολοκληρωτισμού και του κομμουνισμού, που εξήλθε από τη μήτρα του πρώτου. Αποδέχθηκε πάντως ο ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση να πετάξει στο πρόσωπο του ηγεμόνα τα ψωμιά, όταν ανακαλύψει το νόημα της ύπαρξής του και πλουτίσει μ’ αυτό τον βίο του.

            Βέβαια ο παπικός ολοκληρωτισμός συμπλέοντας με τη φεουδαρχία, στραγγάλισε την ελευθερία του προσώπου χωρίς να εξασφαλίσει υλικά αγαθά στους πονεμένους υπηκόους. Γι’ αυτό και, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, κατέρρευσε το φραγκοπαπικό σύστημα της ανελευθερίας με πάταγο, συμπαρασύροντας σε ανυποληψία την κακέκτυπη χριστιανική πίστη στις χώρες της Δύσης.

            Το νέο σύστημα εξουσίας αυτοπροβλήθηκε ως εγγυώμενο την ελευθερία του ατόμου (όρος πρόσωπο φαντάζει απεχθής σ’ αυτό). Βέβαια οι λαοί, που πανηγύρισαν την απελευθέρωσή τους, καμώθηκαν πως δεν γνώριζαν ότι οι «υπέρμαχοι» της ελευθερίας καθυπέταξαν πλήθος λαών, τους οποίους εξανδραπόδισαν, εξόντωσαν, υποβάλλοντας σ’ αυτούς φρικτή δουλεία, εκμεταλλεύονται, ακόμη και σήμερα, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους και κηρύσσουν διαρκώς πολέμους για τα άθλια οικονομικά τους συμφέροντα! Με την μεταβολή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, ο ρόλος του ηγεμόνα έχει ασφαλώς μεταβληθεί. Δεν είναι ισόβιος, εκλέγεται από τον λαό και, κατά κανόνα, δεν προκαλεί, όπως ο «ελέω Θεού» ηγεμών της φεουδαρχικής εποχής. Έχει απεκδυθεί τον χρυσοποίκιλτο μανδύα και, αργότερα, το φράκο. Κυκλοφορεί ως «κοινός θνητός». Στη λαμπρότητα της αμφίεσης εμμένουν οι θρησκευτικοί άρχοντες, κάποιος από τους οποίους κυκλοφορεί σε αλεξίσφαιρο όχημα πολυτελείας, όπως και οι κοσμικοί άρτχοντες.

Εκείνο που διαφεύγει από τους λαούς είναι ότι οι σύγχρονοι κυρίαρχοι παραμένουν στην αφάνεια έχοντας ως εντελοδόχους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους τους «εκλεγμένους» από τους λαούς ηγεμόνες! Οι πανίσχυροι της οικονομίας ολιγάρχες αρέσκονται να διευθύνουν εκ του παρασκηνίου τα οικονομικά σ’ αυτούς παίγνια, στα οποία έχουν προσδώσει  επιστημονική χροιά! Δίνουν εντολές αρκούμενοι στην άμετρη απληστία τους και την ικανοποίηση ότι είναι οι πραγματικοί κυρίαρχοι, άσχετα αν δεν απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση δόξας των εφημέρων επί σκηνής «κυριάρχων»! Και οι εκλεκτοί των οικονομικά ισχυρών εξουθενώνουν τους λαούς με τα αντιλαϊκά νομοθετήματα, που στοχεύουν στη συσσώρευση του πλούτου στους ολιγάρχες και τον ευτελισμό των αξιών, που διέπουν υγιή κοινωνία. Πάντως οι λαοί διαθέτουν ακόμη την ελευθερία να εκτονώνονται υβρίζοντας τους σταυρωτές τους, που βέβαια ψηφίζουν!

            Οι εξουσίες ανήκουν ακόμη σ’ εκείνον, που θα τις προσέφερε στον Χριστό, αρκεί να τον προσκυνούσε. Και πολλοί είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν τη σύμπραξη με το διάβολο! Βέβαια πάντοτε για το καλό του λαού! Και πολλοί από τους χριστιανούς θρησκευτικούς ηγέτες σπεύδουν πίσω από κοσμικούς άρχοντες, προκειμένου αυτοί να τους αποδώσουν τιμές και να τους αναγνωρίσουν ως σημαντικούς. Οι αστοί πολιτικοί ηγέτες, με υλιστική την κοσμοθεωρία τους, άσχετα αν η πολιτική ανάγκη τους υποχρεώνει να προσέρχονται εθιμοτυπικά στους ναούς, νομοθετούν ασεβούντες κατά του Ευαγγελίου του Χριστού έχοντας εξασφαλίσει τη σιωπή των θρησκευτικών ηγητόρων! Για όλους αυτούς ένας βασιλιάς που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα επάνω σε γαϊδουράκι είναι ανυπόφορος. Καθίσταται ακόμη πιο ανυπόφορος, όταν μας καλεί να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να τον ακολουθήσουμε. Πού; Στον «γολγοθά»! Αλλά εμείς, έξυπνοι, αναζητούμε τρόπους παράκαμψης του «γολγοθά», χαράσοντας δρόμους προς ανάσταση ενδοκοσμική. Σπεύδουμε να εναποθέσουμε την ελευθερία μας στα πόδια ενδοκοσμικών σωτήρων, οι οποίοι μας εγγυώνται ότι αγρυπνούν για το συμφέρον μας!

            Ο Χριστός έχει καταστεί ανυπόφορος.

                                                            «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»