Πραγματοποιήθηκε, το βράδυ της Τρίτης 24 Οκτωβρίου, στο καφέ “Μπλε Ελάφι” στην Κοζάνη η παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του Ευάγγελου Αυδίκου, με τίτλο “Δρολάπι”. Για το βιβλίο μίλησαν η Σεβαστή Κωνσταντινίδου, θεολόγος – συγγραφέας, η Ανθή Λιάκου, σκηνοθέτης – ηθοποιός, και ο ίδιος ο συγγραφέας ο Ευάγγελος Αυδίκος. Την παρουσίαση σσυντόνισε η Κατερίνα Πενιρτζή Ζαχαράκη, θεολόγος. Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης ήταν το: Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Σύλλογος Ηπειρωτών Κοζάνης, Το Μπλε Ελάφι, Παρέμβαση, Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο.
Στο τελευταίο μυθιστόρημα του δόκιμου πλέον συγγραφέα Ευαγγέλου Αυδίκου οργανώνεται μια σπονδυλωτή ιστορία δέκα σχεδόν αυτοτελών μικροϊστοριών-κεφαλαίων που αφορούν τρία ζεύγη ηρώων, ένα εξαγωνικό τρίγωνο ιστοριών που επισυνάπτονται σε μια κυρίαρχη και, τελικά, συνυφαίνονται σε μια ενιαία μοιραία περιδινούμενη ταύτιση σε τρία καίρια σημεία: Σε ένα τροχαίο ατύχημα στην Ασπροβάλτα (όπου κανοναρχεί ο Μόρος, η σκοτεινή μοίρα), σε ένα ξενώνα δίπλα σε μια γέφυρα, της Πλάκας, ( όπου εκεί η Ατη, η Δίκη και η Κάθαρση) και στην Κομοτηνή (αφετηρία, ρίζα και σημείο φυγής χωρίς Νόστο). Όπου τα πάντα στροβιλίζονται σ’ ένα διηνεκές σχεδόν Δρολάπι, όπου κατά κυριολεξία ή μεταφορικά τα πάντα παλεύουν μέσα σε μία υδρολαίλαπα, σε μία δίνη επώδυνη αλλά και λυτρωτική συνάμα
Τα τρία κύρια ζεύγη των ηρώων (μα και οι περιμετρικοί κομπάρσοι, άνθρωποι, ζώα και φυτά, το σύμπαν) ανεμοδέρνονται σε μια διελκυστίνδα απώλειας και εύρεσης της χαμένης μνήμης και της ταυτότητας, απώλειας ή επανάκτησης μιας μοίρας, ενός ρόλου (ατομικά ή συλλογικά) με προεξάρχοντα πέριξ τα συγκαιρινά προβλήματα περιβαλλοντικής, υγειονομικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής κρίσης. Υπάρχουν όμως σκόπιμα δομημένοι συνεκτικοί δεσμοί. Οι ήρωες κρατιούνται από μια κλωστή πατώντας μετέωροι στη βούληση της Δύναμης ( ή δύναμή σου πέλαγος κι η θέλησή μας βράχος), δύναμης λυτρωτικής άλλοτε ή σκοτεινής καθώς άγεται από την τραγική Ανάγκη. Επίσης από την παρηγορητική Τέχνη (της Ζωής και Ομορφιάς) κι από τον Έρωτα!
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφηγηματική τεχνική: Πρόκειται για δραματοποιημένη αφήγηση (στα όρια σεναρίου σχεδόν), όπου εναλλάσσονται πολλοί αφηγητές σε όλα τα πρόσωπα αφήγησης άλλοτε σε άμεση συζήτηση μεταξύ τους, άλλοτε με τον εαυτό τους ένδον. Ωστόσο, πίσω τους καραδοκεί ένας τρίτο πρόσωπο, διακριτικός μεν, αλλά παντεπόπτης αφηγητής, ο οποίος διαμορφώνει μία τραγική ιστορία σχεδόν με στοιχεία περιπέτειας, όπως τα ξέρουμε από την Οδύσσεια του Ομήρου ή τον Οδυσσέα του Τζόις. In media rest, αρχίζει σχεδόν κάπου από το μέσον και κατά το τέλος της, στην από-λυση! Οπότε υπάρχουν αναδρομές (flash back) στο παρελθόν που (πάγια στο συγγραφέα) εμφιλοχωρεί στο παρόν, κινήσεις μπρος πίσω στο χρόνο που γίνεται ενιαίος και αιώνιος ή άχρονος, σαν ένα Παρόν που συνεχώς μετακινείται, όντας ένα Δρολάπι. Κυριαρχούν ανατροπές, περιπέτειες και προοικονομίες μιας τελικής αναγνώρισης και κάθαρσης μέσα από μεταπτώσεις που σκιαγραφούν αδήριτα μια κάποια λύση, η οποία είναι εν μέρει εντελεχής και ευ-τυχής κι ενίοτε ανατρεπτική, ατελής ή α-τυχής.
