Εδώ καιρό, από τη στιγμή, δηλαδή, που αποζημιώθηκαν οι κάτοικοι της Ποντοκώμης, για τις περιουσίες τους, που απαλλοτριώθηκαν, από τη ΔΕΗ, κάθε φορά, που υπάρχει μία είδηση, αναφορικά με το χωριό, πάντα υπάρχουν σχολιασμοί του τύπου:
“Γιατί παραπονιούνται οι κάτοικοι; Πήραν τα λεφτά, να κτίσουν όπου θέλουν”,
“Ξέρεις τί ΠΑΚΕΤΑΡΑ πήραν; ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!”,
“Δεν έχουν ανάγκη”,
“….Άντε με την κλαψα σας όλα τά χρόνια”,
“Το αζημίωτο φυσικά και χοντρά πακέτα μάλιστα..Για το 80 τοις 100 του χωριού και παραπάνω απασχολούμενο μέσα στη ΔΕΗ με τους Γνωστούς παχυλούς μισθούς”,
“Είναι πολλά τα λεφτά που τους έδωσε η ΔΕΗ”,
“Θα κάνουν νέα σπίτια, να μην μιλάνε”,
Αλήθεια, εξαγοράζονται όλα;Η ζωή, οι αναμνήσεις,τα συναισθήματα;
Η Ποντοκώμη είναι το χωριό της μητέρας μου. Το χωριό της γιαγιάς μου της Μάρθας και του παππού μου του Μιχάλη. Ένα χωριό, που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες του Πόντου, σε ένα μέρος, που όταν έφτασαν εδώ, εκδιωγμένοι από τον τόπο τους, δημιούργησαν μία νέα πατρίδα, γιατί το μέρος τους θύμιζε το σπίτι τους, με τη λίμνη του Σαρηγκιόλ, και τους καταπράσινους λόφους.
Έναν αιώνα, όμως, τα κοιτάσματα του λιγνίτη, που βρίσκονται κάτω, από τους πάλαι ποτέ καταπράσινους λόφους εξαναγκάζουν τους απογόνους του, να ξεριζωθούν από τη νέα αυτή πατρίδα.
Για μένα, η Ποντοκώμη, είναι η Κυριακή στο χωριό. Είναι οι γιορτές και οι Πρωτομαγιές. Η κυριακάτικη βόλτα, για να δούμε τον παππού. Μια θολή ανάμνηση, καθώς έφυγε όταν ήμουν παιδάκι ακόμα, αλλά πάντα θα θυμάμαι το χαμόγελο του και την αγκαλιά του, όταν φτάναμε. Τα ροζιασμένα χέρια του και τη γλυκύτητα που έλεγε το όνομα μου, που του θύμιζε τη γιαγιά μου, που έχασε πολύ νωρίς.
Είναι οι θείοι και οι θείες, τα ξαδέλφια μου, που μας περίμεναν όλο χαρά. Είναι οι γιορτές, που μαζευόμασταν όλο το σόι της μαμάς και γιορτάζαμε. Είναι οι Πρωτομαγιές, που πηγαίναμε στο “Παρχάρ” και παίζαμε, χαιρόμασταν τη φύση, αποκοιμόμασταν σε αυτοσχέδιες κούνιες, με κουβέρτες και σχοινιά. Είναι η γιορτή των Φώτων, που κατεβαίναμε στην “πισινούλα”, όπως τη λέγαμε, και έριχνε ο παπάς το Σταυρό, μέσα στα παγωμένα νερά.
Είναι το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, που περιμέναμε πώς και πώς, να πάμε, τα φώτα, οι ήχοι, ο κόσμος, τα παιχνίδια, οι γεύσεις. Οι συναυλίες, οι μουσικές και τα ποντιακά τραγούδια.
Είναι τα ατελείωτα παιχνίδια και οι βόλτες, οι παππούδες και οι γιαγιάδες του χωριού, να μας συναντούν και να λένε: “ τα κορτσόπα της δικαιορίνας”. Το μισό χωριό συγγενείς.
Οι κήποι από τις θείες μου, τα τραπεζώματα, η αγάπη.
Το παλιό σπίτι, που μεγάλωσε η μαμά μου, αλλά και το σπίτι, που για ένα μήνα μας φιλοξένησε, μετά το σεισμό του 1995.
Οι στιγμές χαράς, στους γάμους από τα ξαδέλφια μου και τα γλέντια, αλλά και οι στιγμές της θλίψης.
Το “14”, που ήταν ο μύλος, που πριν λίγο καιρό γκρεμίστηκε.
Η επιστροφή το βράδυ στην Κοζάνη, να βλέπεις τα φώτα από τα φουγάρα να αναβοσβήνουν και τον ουρανό με τα χιλιάδες αστέρια του και να αποκοιμιέσαι…
Οι άνθρωποι που φύγανε…
Και οι άνθρωποι που μένουν.
Και σε όλα αυτά, σαν άλλος σιδηροδρομικός σταθμός του Ντε Κιρίκο, φόντο τα φουγάρα της ΔΕΗ.
Οι πιο πολλοί από τους κατοίκους του χωριού, αλλά και του κάθε χωριού, που χάθηκε από το χάρτη, λόγω του λιγνίτη, θα προτιμούσαν να έχουν τα σπίτια τους και την περιουσία, που, με κόπο και θυσίες, δημιούργησαν και όχι τις αποζημιώσεις.
Ξέρω, ότι, όσοι πιστεύουν και εκφράζουν αυτές τις απόψεις, δεν πρόκειται να τις αλλάξουν, αλλά την επόμενη φορά, που θα υπάρχει μία είδηση, για την Ποντοκώμη, ας κάτσουν λίγο να σκεφτούν, ότι η ζωή δεν εξαγοράζεται.
Αφιερωμένο σε όλα τα χωριά του λιγνίτη.
Υπάρχουν αυτοί που δε θέλουν να φύγουν ενώ πήραν την αποζημίωση, και αυτοί που έφυγαν και έχτισαν σπίτι στη Νέα Ποντοκώμη χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι υποδομές ύδρευσης.
ΤΙ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ . ΔΗΛΑΔΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΕΤΡΩΓΕΣ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΟΥΔΕΣ
Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ. ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΠΤΧΥΘΗΚΑΝ Η ΧΑΡΑΥΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΑΝ
ΤΣΕΠΟΣΑΤΕ ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΕΝΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ ΣΕ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΑΣΤΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΖΙΠΑΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ .
ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΟΚΩΜΗ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ
Η ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙΣ ΣΤΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΧΩΡΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΛΕΕΙ ΘΑ ΣΚΕΠΑΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΦΡΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΕς ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ !!!!! ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΛΥΦΘΕΙ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΔΡΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ?
Ολα εξαγοραζονται με τα ευρω. Και μεις τα ιδια λεγαμε στην αρχη και τωρα λεμε ευτυχως που μας σηκωσαν και δεν καιμε 4000€ πετρελαιο χωρις να ζεσταινομαστε. Ο χρονος και το χρημα ειναι γιατρος. Κοιταξτε να αξιοποιησετε τα χρηματα που πηρατε καταλληλα
Φίλε δεν πήραν όλοι χρήματα και δεν είχαν όλοι περιουσίες στο χωριό.Καλά τα λέει η κυρία.
Επειδή είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα και μνήμη και όχι υπολογιστικές μηχανές ,επειδή έχουμε μεγαλώσει έδω μαζί μετά παιδιά μας ,επειδή αγαπήσαμε τον τόπο μας κι επειδή αναγκαστικά φεύγουμε ,με το αζημιωτο βέβαια όπως λένε όλοι οι εκτός ,δεν είναι δυνατόν να σβηστούν όλα από τη θύμηση μας με μια επιταγή και να είμαστε απαθείς σε ένα χωριό που σβήνει ,το δικό μας χωριό!!Μάρθα λίγοι θα σε νιώσουμε για αυτά που περιγράφεις και πολλοί θα σε κατακρίνουν και θα το δουν αλλιώς όπως ο φίλος μας ο Μαυροπηγιωτης αλλά δεν πειράζει ,ας είμαστε υγιείς για να μπορούμε να έχουμε έστω τις αναμνήσεις μας από το όμορφο χωριό μας !!!
Άραγε κι αυτοί στο προάστιο θα άλλαζαν τις αναμνήσεις με καμία 100.000 ευρώ για το κάθε σπίτι που πλέον δεν μένει κανένας? 100 κάτοικοι έμειναν
και όλα τα χωριά θα παρακαλούσαν για χρήμα… οι αναμνήσεις πάνε περίπατο μπροστά σε αυτα
Ποντοκώμη: το μόνο χωριό που απαλλοτριώθηκε λόγω λιγνίτη, αλλά γκρεμίζεται λόγω φωτοβολταϊκών. Άλλο ένα έγκλημα της ΔΕΗ στην περιοχή μας.
Mαρθα μου Συγκινήθηκα με τις Αναμνήσεις που δεν Απαλοτριωνονται !!!! Σε Ευχαριστώ !!! Εύχομαι Η Ποντοκώμη να Γίνει Ακόμη μια Φορά !!! Το Χωριό των Παιδικών Μας !!! Αναμνήσεων !!!! Σε Ευχαριστώ !!!?
Η κυρια Μασθα ισως αναφερεται σε ενα μεριδιο ηλικιωμενων ανθρωπων. Οι υπολοιποι καραδοκουσαν στο ποτε θα μπουνε τα χρηματα.
Το άρθρο έχει μέσα όλα μου τα χρόνια και είναι μεγάλη η συγκίνηση για αυτό το χωριό και τις αναμνήσεις.
Δεν σκέφτονται όλοι/ες με τον ίδιο τρόπο,αν και στις μέρες “φρόντισαν να σκέφτονται” με αυτόν τον τρόπο για την διάσπαση και τα συμφέροντα.
Η ουσία είναι -καρδια και νους- δεν θα σβήσουν ποτέ αυτό που ζητάμε.
Το πρωϊ που ξεπρόβαλλε ο ήλιος από τα τζάμια και ένιωθες αυτήν την αύρα του χωριού.
Το μέρος όπου ξεκίνησες να κάνεις όλα σου τα πρώτα βήματα.Να περπατήσεις,να δεις,να αγγιξεις,να ερωτευτείς,να ζεις αυτές τις στιγμές με τους παππούδες σου και τις γιαγιάδες σου που όπως το χωριό έτσι και εκείνοι έμειναν σε μια φωτογραφία.
Δυστυχώς οι δείκτες δείχνουν μόνο μπροστά και μόνο προς τα εκεί πάνε όπως και η ζωή!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το χωριό,αυτήν την αίσθηση του κρύου αέρα ανεβαίνοντας για να πάμε στο γυμνάσιο.
Το προαύλιο του δημοτικού σχολείο όπου πέρασαν χιλιάδες παιδιά και έγιναν αμέτρητες εκδηλώσεις.
Η κοινότητα και το κδαπ που μεγαλώσαμε κοντά σε αυτήν και κάτω από τα στέγαστρα της όταν έβρεχε.
Η στάση του χωριού έξω από την εκκλησία όταν είχαμε μείον και χιόνια και αραζαμε.
Το αμφιθέατρο που φιλοξένησε τόσο κόσμο, καλλιτέχνες.
Στο γήπεδο που δώσαμε τόσους αγώνες.
Στα πανηγύρια που γινότανε χαμός.
Στις εκδηλώσεις στο δημοτικό σχολείο που ερχόταν οι γονείς να δουν τα παιδιά τους.
Στα 5×5 στο γυμνάσιο για τους παλιούς,που γινόντουσαν τουρνουά ποδοσφαίρου.
Τα παιδιά που έφυγαν νωρίς και δεν θα ξεχαστούν ποτέ,φίλοι που μας κοιτάνε από ψηλά.
Και άλλα πολλά που με δάκρυα στα μάτια μόνο θα μπορεί να γράψει κάποιος/α που αγαπά τον τόπο του!Είναι στενάχωρο που ναι αδειο και όταν περνάς από οποιαδήποτε πλευρά του νιώθεις αυτό το ρίγος,αυτήν την αίσθηση της νοσταλγίας,όλες αυτές οι αναδρομες που περνάνε μπροστά από τα μάτια σου!
Χωριουδάκι μου δεν θα ξεχαστείς ποτέ,σε ευχαριστούμε για όσα μας προσφερες και θα σε έχουμε πάντα στην μνημη του νου.και της καδοδιάς μας!