Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι, δεν έχει σημασία πως το λέγανε, ούτε πως ήτανε. Φανταστείτε το όπως εσείς θέλετε και δώστε του το αγαπημένο σας όνομα. Αν και κοινότυπο, το μικρό λοιπόν κορίτσι ζούσε ευτυχισμένο με την οικογένειά του και είχε μια μεγάλη αγάπη για τα βιβλία και το διάβασμα. Όταν ξεκίνησε το σχολείο δεν χρειαζόταν την παρότρυνση κανενός για να μελετήσει, το έκανε με μεγάλη χαρά. Ρουφούσε τις γνώσεις των βιβλίων, ήθελε να μάθει παραπάνω από αυτά που μπορούσε να της δώσει ο δάσκαλος και το μυαλουδάκι της έπαιρνε στροφές. Στην τάξη, αν και είχε συμμαθητές που επίσης διάβαζαν, ήταν πάντα ένα σκαλί παραπάνω, ξεχώριζε.
Από τις πρώτες τάξεις έβλεπε κάθε χρόνο τους μαθητές της έκτης τάξης να επιβραβεύονται για την πρόοδό τους κρατώντας την σημαία στις σχολικές γιορτές και παρελάσεις και ήταν σίγουρη ότι θα ζήσει αυτή την στιγμή. Σκαλοπάτι σκαλοπάτι ανέβαινε τις τάξεις και το μεράκι για διάβασμα αντί να σβήσει όλο και μεγάλωνε. Και έφθασε στην τελευταία τάξη του δημοτικού, τότε που θα έβλεπε τους κόπους της να επιβραβεύονται, ή καλύτερα που νόμιζε ότι θα επιβραβεύονταν. Μικρό κοριτσάκι ήταν, δεν κατάλαβε και πολύ καλά τους νόμους και τους κανόνες. Εξήγησε ο δάσκαλος, επιβεβαίωσε ο διευθυντής, δεν θυμάται και πολλά. Αυτό που θυμάται είναι ότι είδε το όνομά της να μπαίνει σε μια κληρωτίδα με πλήθος ονόματα συμμαθητών της. Μα πως έγινε αυτό; Αφού πάντα άκουγε από όλους, μικρούς και μεγάλους ότι ξεχώριζε, ότι πάντα στεκόταν ένα σκαλί παραπάνω. Γιατί τώρα βρέθηκε στο ίδιο σκαλί με τους υπόλοιπους;
Τεχνηέντως δηλαδή την κατέβασαν ένα σκαλοπάτι ή ανέβασαν τους άλλους; Τα χειρότερα όμως δεν είχαν συμβεί… η κλήρωση άρχισε και κάθε φορά άκουγε και ένα άλλο όνομα κι όχι αυτό το δικό της. Όλο και ήλπιζε ότι το επόμενο θα ήταν το δικό της και το όνειρο να κρατήσει τη σημαία στην επόμενη σχολική γιορτή θα εκπληρωνόταν. Κι όμως το μόνο χαρτάκι που περίσσεψε στην διάφανη γυάλα ήταν το δικό της. Και το μόνο παιδάκι που δεν θα κρατούσε ποτέ τη σημαία ήταν αυτή. Το μικρό κοριτσάκι που το είχαν βάλει σε ξεχωριστό σκαλοπάτι από την πρώτη τάξη για την επιμέλειά του, την εξυπνάδα του, την αγάπη του για το διάβασμα, τώρα το στείλανε στο τελευταίο! Και είδε το πρώτο της όνειρο να γκρεμίζεται. Έκλαιγε για μέρες και δεν ήξερε με ποιον να πρωτοθυμώσει. Ένιωσε για πρώτη φορά μια μεγάλη απογοήτευση γιατί είδε τους κόπους της να μην επιβραβεύονται, αλλά τα «βραβεία» να δίνονται σε κάποιους που κοπιάσανε λιγότερο.
Οι δάσκαλοι προσπάθησαν να την πείσουν ότι ναι μεν είναι η καλύτερη αλλά έτσι λένε οι κανόνες, οι συμμαθητές χαίρονταν την «επιβράβευσή» τους και ο περίγυρος θεώρησε αλαζονική την συμπεριφορά της. Μα ποια νομίζει ότι είναι αυτή η μικρή και τα θέλει όλα δικά της; Και τα άλλα παιδιά έχουν ανάγκη από βραβεία. Κράτησε λοιπόν μέσα της όλα εκείνα που αισθανόταν και συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπούσε. Να διαβάζει και να μελετά, όχι γιατί αναζητούσε την επιβράβευση αλλά γιατί αυτό την γέμιζε και την έκανε να αισθάνεται πιο όμορφα. Το κοριτσάκι μεγάλωσε, προχώρησε, γνώρισε επιτυχίες αλλά και αποτυχίες, άκουσε μπράβο από αξιόλογους ανθρώπους και γνώρισε κι άλλες απογοητεύσεις. Αλλά την απογοήτευση εκείνη την κρατάει ακόμα βαθιά μέσα της. Και τώρα ίσως καταλαβαίνει το γιατί…
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
Εντάξει, ωραίο το κείμενο, σαφές το μήνυμα και η θέση της γραφουσας. Θα είχε όμως πολύ ενδιαφέρον να ακουστεί η άποψη των δασκάλων για το θέμα αυτό. Να μας πουν πόσα παιδιά (ούτως ή άλλως) μπαίνουν στην κλήρωση για τη σημαία, δεδομένου ότι τα δεκάρια και τα εννιάρια μπαίνουν πολύ εύκολα και τελικά περίπου το 1/3 των μαθητών είναι “αριστούχοι”!! Δε συζητω για την ψυχολογική πίεση προς τους δασκάλους να μη μείνει το παιδί μας εκτός κλήρωσης.μμ
Είναι οι πολιτικοί που κληρονόμησαν κόμματα, αξιώματα και βουλευτικές έδρες ενώ διορίζουν 8οχρονες στο γραφείο τους. Είναι οι πολιτικές δυνάμεις που εδραιώθηκαν χάρη στην αναξιοκρατία και δημιούργησαν στρατούς διορισμένων χωρίς προσόντα. Είναι αυτοί που μονιμοποίησαν χιλιάδες απόφοιτους γυμνασίου και λυκείου και έστειλαν τους πτυχιούχους στην ανεργία και το εξωτερικό! Είναι οι πολέμιοι των κλειστών επαγγελμάτων, που δεν τα άνοιξαν ποτέ.
Είναι και αυτοί που διορίστηκαν ως «καθαρίστριες» και έγιναν σε μια νύχτα διοικητικοί ενώ τώρα τους ενοχλούν οι πραγματικές καθαρίστριες. Είναι οι επιχειρηματίες, που φτιάχτηκαν με συμβάσεις του δημοσίου, οι μιντιάρχες που έφτιαξαν ΜΜΕ με λεφτά του ΚΕΕΛΠΝΟ, οι δημοσιογράφοι που έφτιαξαν καριέρες με payroll. Στη χώρα της αρπαχτής αυτοί μιλούν για την «αριστεία, όπως για την πατρίδα μιλούν οι φοροφυγάδες, για την ηθική οι διεφθαρμένοι, οι παράνομοι για το «νόμο και την τάξη». Και για το «διογκωμένο και αντιπαραγωγικό» δημόσιο αυτοί που το διόρισαν μέχρι σκασμού !
Για την «αριστεία» μιλάνε βέβαια και κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, «επαναστάτες της γραβάτας», μηχανικοί και δικηγόροι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Στο Πανεπιστήμιο βέβαια η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ τους περνούσαν κάποια μαθήματα αλλά ας μη τα σκαλίζουμε τώρα που υποστηρίζουμε το Νόμο Διαμαντοπούλου. Στο στρατό κάποιος κομματάρχης ή κάποιος δεσπότης φρόντισε για τη μετάθεση δίπλα στο σπίτι. Και αργότερα όμως που μπήκαν στην «ελεύθερη αγορά», σε βουλευτικά γραφεία «μοίραζαν» τις συμβάσεις εκτιμητών και νομικών συμβούλων με τις τράπεζες και τις εταιρίες του δημοσίου, προφανώς με κριτήρια «αριστείας». Και τώρα που μεγάλωσαν για να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό, κάποιο κομματάρχη παίρνουν τηλέφωνο…
Τη δεκαετία του ’80 που η γενιά μου πήγε στο Δημοτικό είναι αλήθεια ότι άρχισε να εφαρμόζεται κάποιου είδους αριστεία αν και με θετικές ή αρνητικές διακρίσεις. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι απόλυτα. Στο δημοτικό σχολείο το πρωί συναντώ πολλούς γονείς που αγανακτούν ενάντια σε αυτούς που πολεμούν την «αριστεία» και θέλουν κλήρωση. Απολύτως δικαιολογημένα:
Είναι λίγο μεγαλύτεροι από εμένα αλλά, περιέργως, ήδη συνταξιούχοι του δημοσίου
ενώ συμπληρώνουν το εισόδημα με μερικές δουλειές «στη μαύρη». Η γυναίκα τους μονιμοποιήθηκε σε Δήμο από ένα «βλαχοδήμαρχο» μέσω μιας παρένθετης εταιρίας που εξέδιδε πλαστά πιστοποιητικά προϋπηρεσίας. Ο παππούς των παιδιών, ως «άριστος» κάποτε, έχτισε το αυθαίρετο εξοχικό τους στην παραλία, εκεί που «σκάει το κύμα», καθότι ένας «άριστος» δεν μπορεί να βρίσκεται στη δεύτερη και την τρίτη σειρά. Και γενικώς στη ζωή τους πορεύτηκαν «με το σταυρό στο χέρι», τίμια και ενάρετα, όχι σαν εμάς τους αλήτες.
Γιατί μιλάνε αυτοί; Γιατί αυτός ο τύπος του νεοέλληνα που οικοδόμησαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, είναι ο «άριστος» που εννοούν. Και αν δεν ήταν «άριστοι», θα ήταν «αχάριστοι», όπως κάποιοι άλλοι που ψηφίζουν νεοναζί επειδή δεν πρόλαβαν να διορίσουν και τα εγγόνια τους.
Όταν αυτοί μιλάνε για «αριστεία», εσύ θα το βουλώνεις κορόιδο!