19η Μάη. Ημέρα Μνήμης και Ανθρωπισμού Αγώνας σε δύο μέτωπα για την Αναγνώριση και Διεθνοποίηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο*
Αγαπητές μας φίλες και αγαπητοί μας φίλοι
Δεν είναι στις προθέσεις μας να επαναλάβουμε τη ρητορική των επίσημων θεσμικών φορέων που υποβαθμίζει τη γενοκτονία σε ένα απλό ιστορικό γεγονός και δεν δίνει καμμία προοπτική αγώνα για την αναγνώριση και τη διέθνοποίηση της. Επιθυμούμε όμως να πούμε δυό λόγια για α γίνει κατανοητός ο σκοπός και η στόχευση των δράσεων που αναλάβαμε. Ονομάζουμε την 19η Μάη ημέρα Μνήμης. Η Μνήμη όμως είναι συνώνυμη της Αλήθειας (α+λή θη). Για την εύρεση της Αλήθειας και τον μετασχηματισμό της Μνήμης από απλή θύμιση σε συλλογική συνείδηση, είναι απαραίτητη η γνώση. Κυρίως η γνώση ενός ιστορικού τόπου, μιας περιοχής, της Μικράς Ασίας, που οι ελληνικές πολιτικές ελίτ προσπαθούν και επιδιώκουν συστηματικά
να την βγάλουν από την ιστορία, από την επιστήμη. Να εξαφανιστούν οι ιστορικοί λαοί που έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους και του Πολιτισμού. Στην Μικρά Ασία γεννήθηκε ο Πολιτισμός και ο Ανθρωπισμός. Ο σημερινός πολιτισμένος δυτικός κόσμος χρωστάει πολλά σ΄αυτήν.
Εμείς δεν φοβόμαστε να αναφέρουμε τα ονόματά τους. Είναι οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, οι Κούρδοι. Είναι οι Λαζοί, οι Τσερκέζοι, οι Γεωργιανοί, οι Γεζίτες. Αυτοί οι λαοί δεν έχουν κανένα εθνικό δικαίωμα. Τους απαγορεύεται να μιλούν τη γλώσσα τους, να τραγουδούν τα τραγούδια τους, να χορεύουν τους χορούς τους, να διατηρούν τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις τους. Η πνευματική και πολιτιστική τους κληρονομιά γίνεται αντικείμενο συστηματικής κλοπής. Η Νέα Γενιά πρέπει να γνωρίσει. Τον τόπο, την ιστορία, τους Λαούς της Μικράς Ασίας. Αυτό όμως δεν γίνεται στα σχολεία. Ομοίως και στα Πανεπιστήμια. Η ακαδημαϊκή κοινότητα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι άλαλη, βουβή. Το ίδιο και η διανόηση, οι καλλιτέχνες, οι λογοτέχνες, ο κινηματογράφος. Παντού πέπλο σιωπής. Όσο για τις ποντιακές οργανώσεις, αυτές αρκούνται σε ένα μνημόσυνο και μετά ακολουθεί απραξία. Αυτό όμως σημαίνει παραίτηση από την απαίτηση για την αναγνώριση του εγκλήματος. Ενός εγκλήματος που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι απαράγραπτο.
Υπάρχουν ακόμα απόψεις σε διάφορους πολιτικούς χώρους, ότι ο γενοκτόνος Κεμάλ έκανε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και οι Έλληνες αντάρτες στον Πόντο ήταν τρομοκράτες. Αυτά είναι τα επιχειρήματα των κεμαλιστών και των φίλων τους στην Ελλάδα. Με αυτή τη λογική τρομοκράτες ήταν και οι αγωνιστές του ΄21. Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Όπως τρομοκράτης είναι ο σύγχρονος πατέρας της δημοκρατίας στη Μικρά Ασία, ο Προμηθέας
του Ιμραλί Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Στην αφωνία των επίσημων θεσμικών φορέων πρέπει να απαντήσει η κοινωνία. Είναι σε όλους κατανοητό ότι οι αφηγήσεις, ο χορός και το τραγούδι δεν είναι αρκετά για να διατηρήσουν την ποντιακή ύπαρξη και ταυτότητα. Για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, για να μην χαθούμε πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε ανακτώντας τη συλλογική μας μνήμη να αναγεννήσουμε τον ποντιακό Ελληνισμό με την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, να πιέσουμε πρός κάθε κατεύθυνση. Τους βουλευτές, τα κόμματα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τους πολιτιστικούς και μορφωτικούς συλλόγους, τα συνδικάτα, τις επιστημονικές οργανώσεις, τα επιμελητήρια, τους αγροτικούς συλλόγους. Να γίνει σε όλους κατανοητό ότι η Αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ένα κατ΄εξοχήν εθνικό θέμα που αφορά όλους τους Έλληνες.
Από την πλευρά μας θα διοργανώσουμε μια συζήτηση που θα γίνεται καθημερινά με όλους τους φορείς με θέμα: «Το Παλιό και Νέο Ανατολικό Ζήτημα-Το Τουρκικό Πρόβλημα-Η Ανθρωπιστική Ελλάδα-Η Ανθρωπιστική Ευρώπη». Αυτό είναι το ένα μέτωπο του αγώνα μας, το εσωτερικό μέτωπο.
Όσον αφορά το διεθνή χώρο, τριάντα χρόνια μετά την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το ελληνικό κοινοβούλιο και την καθιέρωση της 19ης Μάη ως ημέρας μνήμης, την Γενοκτονία την έχουν αναγνωρίσει τέσσερις χώρες. Αξίζει να τις αναφέρουμε. Είναι η Κύπρος (19 Μαΐου 1994), η Σουηδία (2010), η Αρμενία (2015, μαζί με την ανανώρηση της Γενοκτονίας των Ασσυρίων) και η Ολλανδία (2015, μαζί με την ανανώρηση της Γενοκτονίας των Ασσυρίων). Επίσης την έχουν αναγνωρίσει δώδεκα πολιτείες των Η.Π.Α και δύο πολιτείες της Αυστραλίας. Στον Καναδά οι πόλεις Οττάβα και Τορόντο έχουν αναγνωρίσει την 19η του Μάη ως ημέρα Μνήμης. Επίσης έχει αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (I.A.G.S), ενώ έχει τύχει αναγνώρισης από αρκετές διεθνείς οργανώσεις.
Η Ελλάδα οφείλει να πιέσει με όλα τα πολιτικά και διπλωματικά μέσα που διαθέτει για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολούθως από τα κράτη μέλη της, αλλά και από άλλα κράτη της διεθνούς κοινότητας.
Πρέπει να διαδώσει την ιστορική αλήθεια για να την γνωρίσουν οι λαοί της Ευρώπης. Τι συνέβει, αλλά και τι συμβαίνει σήμερα. Το ρόλο αυτόν μπορούν να παίξουν οι Ελληνικές πρεσβείες και προξενεία. Να οργανώσουν εκδηλώσεις, συναυλίες, εκθέσεις, να εκδόσουν ενημερωτικά φυλλάδια, να παρουσιάσουν τις ελληνικές θέσεις στον διεθνή τύπο και τηλεόραση. Να αξιοποιήσει την ελληνική ομογένεια και κυρίως το ελληνικό λόμπυ των Η.Π.Α, σε συνεργασία με το Αρμενικό και το Εβραϊκό, αλλά και τις δραστήριες Ασσυριακές και Κουρδικές οργανώσεις στην Αμερική, αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως την Αυστραλία, τον Καναδά το Ηνωμένο Βασίλειο και τις άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Να ζητήσει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το Ισραήλ. Εμείς τιμάμε την ημέρα του ολο καυτώματος. Το ίδιο οφείλει να κάνει και αυτό.
Να θέσει το ζήτημα της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας στην ατζέντα του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Είναι μια υποχρέωση που απορρέει από την απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου τον Φεβρουάριο του 1994. Όσο η ληστρική στρατοκρατική κάστα που διοικεί σήμερα την Τουρκία και αναπαράγεται από τον πόλεμο και τις γενοκτονίες αρνείται να αναγνωρίσει τα εγκλήματά της, τόσο θα απομονώνεται και θα ηττάται στο διεθνές επίπεδο. Το ίδιο και οι Βαλκάνιοι συνέταιροί της.
Ο μέχρι σήμερα αγώνας για τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας στηρίχτηκε ως επί το πλείστον στις πρωτοβουλίες και τον αγώνα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, μέσω της σημαντικής μη κυβερνητικής οργάνωσης «Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών», αλλά και άλλων δικών του ενεργειών και δράσεων. Και άλλοι Έλληνες της διασποράς συνέβαλλαν αποφασιστικά. Αξίζει να αναφέρουμε τον Τάσο Σταφυλίδη, που σαν βουλευτής του Αριστερού Κόμματος
Σουηδίας εισηγήθηκε στο σουηδικό κοινοβούλιο και πέτυχε την αναγνώριση της, όπως και τον ελληνοαυστραλό μελετητή των γενοκτονιών Παναγιώτη Διαμαντή, που με την επιστημονική του συμβολή οδήγησε στην αναγνώριση της από τις δύο πολιτείες της Αυστραλίας. Είναι όμως και άλλοι πολλοί.
Αυτό είναι το δεύτερο μέτωπο του αγώνα μας. Το διεθνές μέτωπο. Πήραμε την πρωτοβουλία να αναλάβουμε δύο δράσεις, που πρώτος ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης καθιέρωσε και εμείς θέλουμε να τις κάνουμε μόνιμο θεσμό στον αγώνα μας για την αναγνώριση και διεθνοποίηση της Γενοκτονίας και την καθιέρωση της 19ης του Μάη ως πανευρωπαϊκής ημέρας Μνήμης και Ανθρωπισμού. Η πρώτη μας δράση είναι μια ατομική έκφραση, ένας εξαγνισμός της ψυχής μας που επικε
ντρώνεται στους Ναούς της του Θεού Σοφίας και όπου δεν υπάρχουν στους κατα τόπους Μητροπολιτικούς Ναούς των πόλεων και χωριών. Την 19η του Μάη ανάβουμε δύο κεριά.
Το ένα είναι για τους νεκρούς των ετών 1914-1923. Τις γυναίκες, τα μωρά, τους γέροντες, τους άνδρες. Η κεμαλική μηχανή λειτούργησε αδηφάγα στον Πόντο. Τό δεύτερο είναι για τα θύματα της πολύμορφης γενοκτονίας, της Εθνοκτονίας των ετών 1923
έως και σήμερα στον ιστορικό Πόντο. Τα θύματα αυτής ομιλούν την πλησιέστερη προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενη γλώσσα.
Η δεύτερη πρωτοβουλία μας αφορά τη Θάλασσα. Το Αιγαίο και τον Εύξεινο Πόντο, που έγινε κόκκινος από το αίμα των θυμάτων. Στεφανώνουμε τους νεκρούς μας, τα θύματα των θαλάσσιων Νταχάου, των αμφίβιων Άουσβιτς του Πόντου.
Είναι δύο δράσεις με υψηλό συμβολισμό που σηματοδοτούν τη συνέχεια του αγώνα μας σε δύο μέτωπα. Βάζουμε έτσι τις βάσεις, τα θεμέλια ενός ευγενούς κινήματος που πρωταγωνιστές του δεν είναι μόνο οι Πόντιοι. Είναι όλοι οι Έλληνες.
Αγαπητές μας φίλες και αγαπητοί μας φίλοι Ευγενείς συναθλητές και συναθλήτριες Ο Ελληνισμός με τον αγώνα του για την διεθνοποίηση και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο δεν ζητά εκδίκηση. Δεν ζητάμε αίμα για το αίμα που χύθηκε. Εξάλλου οι Ποντιακή Νεολαία εδώ και εικοσιεννέα χρόνια με εθελοντικές αιμοδοσίες δίνει το αίμα της για το αίμα που χάθηκε. Τό ίδιο έκαναν το 2019 με μια συμβολική κίνηση οι Ποντιακοί Σύλλογοι της Γερμανίας που έδωσαν το αίμα τους για το μαρτυρικό Κομπανί. Ζητάμε δικαίωση. Να αναγνωρίσει ο θύτης τα εγκλήματά του και να ζητήσει μιά ειλικρινή και τίμια συγνώμη. Όσο δεν το κάνει οι φλέβες της Μεσογείου θα είναι ανοιχτές και το Νέο Ανατολικό Ζήτημα – το Τουρκικό Πρόβλημα θα αναζητά τη λύση του.
*Η τοποθέτηση μας στην εκδήλωση που οργανώσαμε στην γέφυρα του Αλιάκμονα την 19η
Μαΐου 2024.
Όμιλος πολιτικού προβληματισμού Δυτικής Μακεδονίας ¨Μιχάλης Χαραλαμπίδης
