Παρακολουθήσαμε χτές βράδυ (29 – 5 – 2024) την τελευταία παράσταση για το καλοκαίρι, από τη θεατρική ομάδα ονειρόdrama ‘’Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα’’ του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Ο Λόρκα, ο ποιητής των ψυχών μας ταξιδεύει στην Ισπανία μιας άλλης εποχής.
Η ζωή στην Ισπανία του μεσοπολέμου μοιάζει συγκλονιστικά με τη ζωή στην ελληνική επαρχία την ίδια περίοδο.
Η ζωή των γυναικών στο σπίτι, τα αυστηρά ήθη, η σκληρή καθημερινότητα…
Ο Μεσογειακός κόσμος είναι ίδιος από τη μια άκρη της θάλασσας ως την άλλη.
Οι στιγμές χαλάρωσης κι ανεμελιάς ελάχιστες, οι άνθρωποι σκληροί, άπονοι, αυστηροί με την ένταση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους.
Η καθημερινότητα δεν τους αφήνει να χαρούν τη ζωή, προέχει ο αγώνας για επιβίωση και η καλή εικόνα προς την κοινωνία.
Ο έρωτας κρυφοπαίζει πίσω από ματιές και βλέμματα, χειραψίες και καμουφλαρισμένα χαμόγελα, δυο κουβέντες στα γρήγορα, ένας ανεπαίσθητος χαιρετισμός όλο νόημα με την προσμονή να είναι ατέλειωτη και βασανιστική…
Ο έρωτας, ο κυβερνήτης των ψυχών, αυτός καθορίζει τη ζωή μας, ο έρωτας και το πάθος.
Κι όταν ο έρωτας είναι ανεκπλήρωτος το πάθος θεριεύει και μας κυριεύει.
Χάνεις τα λογικά σου και κάνεις πράγματα παράτολμα, πράγματα που ούτε καν μπορούσες να τα φανταστείς πως θα μπορούσες να κάνεις…
Ακόμη και να πεθάνεις.
Έχουμε δει πολλούς φόνους και αυτοκτονίες από πάθος.
Ποιος αλήθεια τολμάει να ερωτευτεί αληθινά, να αγαπήσει, να παθιαστεί;
Ποιος μπορεί να σπάσει τα δεσμά του;
Σε όλο το έργο κυρίαρχο το δίπολο:
Έρωτας – Θάνατος
Λογική – Πάθος
Νιάτα – γηρατειά
Δύναμη – αδυναμία
Από τη μια ο έρωτας που απελευθερώνεται με τον θάνατο του πατέρα κι από την άλλη ο θάνατος που τον οσφραίνουμε κάθε στιγμή μέσα στο σπίτι.
Από τη μια η λογική της μάνας κι από την άλλη το πάθος της κόρης που δεν υπολογίζει τίποτε για τον έρωτά της.
Από τη μια τα νιάτα με τη δύναμη και την ορμή τους κι από την άλλη τα γηρατειά με τις αδυναμίες τους που πιστεύουν πως μπορούν να τιθασεύσουν τη θύελλα…
Ο Λόρκα είναι επαναστάτης, το πάθος γι’ αυτόν είναι επανάσταση, το πάθος είναι αλλαγή, μια αλλαγή που είναι επιβεβλημένη για την κοινωνία που ζει.
Ο Λόρκα είναι ο Εωσφόρος κυριολεκτικά.
Επέλεξε την ποίηση και το θέατρο για να ανοίξει ρωγμές, χαραμάδες κι εν τέλει για να γκρεμίσει αυτή την κοινωνία.
Μας παρουσιάζει μια ωμή, σκληρή πραγματικότητα για να φωτίσει μέσα μας τη δική μας σκληρή πραγματικότητα, να μας φέρει αντιμέτωπους με τα δικά μας θέματα, τα δικά μας σκοτάδια.
Το έργο του είναι βαθιά πολιτικό.
Η σύγκρουση υπάρχει σε όλο το έργο σε ιδεατό επίπεδο, σφοδρή, αδυσώπητη, καταστροφική.
Ο θάνατος του πατέρα ανατρέπει τις ισορροπίες.
Η μάνα τώρα κρατάει την εξουσία.
Έτσι πιστεύει τουλάχιστον.
Αυτός όμως που κινεί τα νήματα, σαν μια άλλη μοίρα είναι ο έρωτας.
Τρείς γυναίκες παθιάζονται για τον ίδιο άντρα.
Τρείς αδερφές που ζούν στο ίδιο σπίτι.
Χρησιμοποιούν κάθε μέσο και τρόπο για να κερδίσουν.
Συγκρούονται με πάθος, με δύναμη και με την ορμή των νιάτων τους.
Ξέρουν πως είναι θαμμένες ζωντανές σε ένα σπίτι που έγινε, με τον θάνατο του πατέρα τους και δικός τους τάφος.
Οι μόνες ζωντανές παρουσίες, η οικονόμος και το δουλικό παρακολουθούν ανήμπορες να αλλάξουν τη μοίρα.
Η γριά μάνα της Μπερνάρντα σαν ξωτικό, μέσα στην τρέλα της λέει αλήθειες, αλήθειες που αδυνατούν να δούν και να ακούσουν.
Η σκηνοθεσία του Γιώτη Βασιλειάδη λυτή, δωρική, αψεγάδιαστη, ‘’καθαρή’’, κινηματογραφική, ανέδειξε το λόγο και κράτησε την ουσία.
Οι μουσικές του Δημήτρη Δημόπουλου ανέδειξαν τη δραματικότητα και τόνισαν τον ποιητικό λόγο του Λόρκα.
Οι φωτισμοί κινήθηκαν στο ίδιο πλαίσιο δημιουργώντας ατμόσφαιρα.
Το σκηνικό και τα κουστούμια της Μαρίας Όσσα στήριξαν το κείμενο και λειτούργησαν βοηθητικά.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών στάθηκαν αντάξιες των προσδοκιών.
Η Λένα Κωνσταντινίδου σταθερή, στιβαρή, αγέρωχη κι αλύγιστη διατήρησε το υποκριτικό της επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια.
Μπορείς να στηριχτείς πάνω της.
Η Φώφη Ζαγορίτου κλήθηκε να υποστηρίξει ίσως τον πιο δύσκολο και σύνθετο ρόλο του έργου.
Είναι η φωνή της λογικής, είναι η μάνα που αποζητούν οι πέντε κόρες, είναι το στήριγμα του σπιτιού, αυτή κρατάει το σπίτι, αυτή κάνει κουμάντο, αυτή βλέπει καθάρια.
Κατάφερε να υποστηρίξει το ρόλο της, κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στη μάνα και τις κόρες.
Η Καλλιόπη Ποζουκίδου εξαιρετική, αντιμετώπισε με εσωτερικότητα και λιτότητα το ρόλο της.
Η Κατερίνα Τζιούτζιου έχει υποκριτικές δυνατότητες που ξεδιπλώθηκαν.
Πολύ καλή και στα μουσικά μέρη που τραγούδησε.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον κι άλλες ερμηνείες!
Η Ελένη Χατζή δημιούργησε έναν ενδιαφέρον χαρακτήρα υποστηρίζοντας το ρόλο της εξαιρετικά.
Η Φωτεινή Μελεμένη και η Εύα Σιδηροπούλου ανταποκρίθηκαν στους ρόλους τους δένοντας με το σύνολο χωρίς να πάσχουν υποκριτικά.
Αποκαλυπτική η Βάσω Παπαθανασίου στο ρόλο της μάνας της Μπερνάρντα.
Ξεδίπλωσε πλευρές από το υποκριτικό της τάλαντο.
Η Ελένη Βασιλειάδου επίσης εξαιρετική και πάντα σταθερή με μεγάλες υποκριτικές ικανότητες.
Στο μικρό θέατρο της ομάδος ονειρόdrama είδαμε μια εξαιρετική και ενδιαφέρουσα στο σύνολό της παράσταση.
Να τονίσουμε πως ήταν γεμάτες όλες τις ημέρες από θεατές η παράσταση.
Αν λάβουμε υπόψη την περίοδο που έγιναν οι παραστάσεις (τέλος Μαΐου) μπορούμε να τονίσουμε το μείζον πρόβλημα της θεατρικής πενίας που έχουμε στην περιφέρεια.
Πρόβλημα που δυστυχώς δεν μπορεί να επιλυθεί ούτε από το ΔΗΠΕΘΕ που έχει κάνει τον ιστορικό του κύκλο και εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε μια φάση παρακμής μην έχοντας στίγμα και προσανατολισμό, ούτε από τους θιάσους του κέντρου που έχουν κουράσει το κοινό με τις ‘’αρπαχτές’’ τους.
Το κοινό έχει κουραστεί από το δήθεν και το ψεύτικο.
Έχει κουραστεί από τις αποτυχημένες θεατρικές προτάσεις των ΔΗΠΕΘΕ και των αθηνοκεντρικών θιάσων.
Έχουμε ανάγκη από καλύτερο και ποιοτικότερο θέατρο.
Έχουμε ανάγκη από αληθινό θέατρο.
Έχουμε ανάγκη από κριτικές για θεατρικές παραστάσεις.
Και έχουμε ανάγκη από ερασιτεχνικές ομάδες που κρατάνε ζωντανό το θέατρο στην περιφέρεια και είναι οι αιμοδότες του επαγγελματικού θεάτρου.
Στηρίξτε το θέατρο, στηρίξτε τον πολιτισμό μας.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι το μετερίζι μας.
Είναι το απάγκιο μας
Παναγιώτης Νάκος
Ηθοποιός – Θεατρολόγος
