Με την ευκαιρία  την υποψηφιότητα της συντοπίτισσας μας Άννας Διαμαντοπούλου στην οποία ευχόμαστε καλή επιτυχία , κάνουμε μνεία σε έναν παλιό πολιτικό του οποίου η πρώτη πολιτική αξία ήταν η συνεργασία. Εκτός από την ευχή μας για καλή επιτυχία ευελπιστούμε να συνεχίσει να ακολουθεί και αυτή το μονοπάτι της πολιτικής συνεργασίας με όλους για τα τεράστια προβλήματα και τις μεγάλες ευκαιρίες της μεταλιγνιτικής περιόδου στην περιοχή μας.

Στην ιστοσελίδα μας Η Πολιτεία της Ουτοπίας

 σε παλαιότερη ανάρτηση  ανοιχτής επιστολής  υπ’ αριθ. Νο 4δ: « Δύο θεματικές αναλύσεις, μετά τις Εθνικές εκλογές του 2019 (27-1-2020) » και υποθέμα «Πολιτικές εξελίξεις με στόχο την επικράτηση του δικομματισμού ή του πολυκομματισμού» επισημάνθηκε η αναγκαιότητα της πολυφωνίας στην Βουλή των Ελλήνων. Η ιστορική αναδρομική αναφορά μας στις εκλογές του 1977 έγινε με τρόπο αναλογικό  με τις εκλογές του 2019 και σημείο   συγκριτικής ομοιότητας την μετακίνηση των πολιτικών από κόμμα σε κόμμα και από συνασπισμό σε συνασπισμό. Η αιτιογένεια  της κινητικότητας των πολιτικών στις εκλογές του 1977 δεξιά ή αριστερά, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, από την  τότε ΕΚ, αποδόθηκε, από τον ίδιο, σύμφωνα με αυτήκοο μάρτυρα μέλους της ομάδας των απλών πολιτών της Πολιτείας της Ουτοπίας, στις δύο εμβληματικές προσωπικότητες. Αυτή του Κων/νου Καραμανλή για τη ΝΔ και του Ανδρέα Παπανδρέου για το ΠΑΣΟΚ. Οι προσωπικότητες αυτές δεν επέτρεπαν  περιθώρια πολιτικής επιβίωσης των άλλων πολιτικών χώρων (βλέπε διάλυση ΕΚ) , ενώ  ήταν αβέβαιη η πολιτική επιβίωση στελεχών των άλλων πολιτικών χώρων εάν παρέμεναν εκτός των χώρων της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.

Η ερμηνεία του Μ. Παπακωνσταντίνου (ενός πολιτικού άνδρα ο οποίος τιμήθηκε από πολλές κυβερνήσεις πριν την χούντα αλλά και μετά την μεταπολίτευση, φτάνοντας μέχρι και την υποψηφιότητα του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας) για την επιλογή μιας νέας  πολιτικής κατεύθυνσης (εντάχθηκε στους κόλπους της ΝΔ πριν την διάλυση της ΕΚ) εξαρτήθηκε τότε από την διορατικότητα  των αποτελεσμάτων εφαρμογής των  προκηρυχθέντων προγραμμάτων και των ενεργειών  των εμβληματικών προσωπικοτήτων. Τα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου «έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από την ΕΟΚ, έξω οι βάσεις του θανάτου κλπ» οδήγησαν τον Παπακωνσταντίνου στη ΝΔ, ασχέτως αν μεταγενέστερα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν τίποτε από τη συνθηματική δαιμονολογία, διότι από την ΕΟΚ μπήκαμε την ΕΕ και στο ευρώ, κουμπάροι με τον Ερτογάν γίναμε, στο ΝΑΤΟ μείναμε, οι βάσεις του θανάτου έφυγαν γιατί βελτιώθηκε η τεχνολογία τους   και δεν ήταν πλέον απαραίτητες. Έτσι για πολλοστή φορά αποδείχθηκε αυτό που έλεγε πολλάκις ο Παπακωνσταντίνου. «Στην πολιτική λέγονται πολλά γίνονται λίγα και αυτά που γίνονται δεν γράφονται και δεν λέγονται όλα.»

     Προγράμματα και ενέργειες των αρχηγών, λοιπόν, των κομμάτων  μπορεί να φοβίζουν τα στελέχη ή αυτά να μην ταυτίζονται με τις επιλεγμένες πολιτικές κατευθύνσεις, γιατί  πιθανόν διαβλέπουν προσωπική ή κομματική πολιτική ήττα, εάν τις ακολουθήσουν, είναι στοιχεία τα οποία αποτελούν και σήμερα το υπόβαθρο των μετακινήσεων από σχηματισμό σε σχηματισμό και από κόμμα σε κόμμα.

Η διορατικότητα του πολιτικού και η ικανότητα να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας γενικά και ειδικά του τόπου από όπου εκλέγεται είναι δυνατά προσόντα πολιτικής επιβίωσης. Ο συγκεκριμένος πολιτικός αποτελεί παράδειγμα και σε αυτό το επίπεδο. Η  δεξιότητα της διορατικότητας του επιτρέπει να αναγνωρίσει πρόσωπα πολιτικών του αντιπάλων για τις πολιτικές τους δεξιότητες (όπως της  Άννας Διαμαντοπούλου, η οποία ξεκινάει από πρόεδρος στις ΕΓΕΣ Κοζάνης για να υπηρετήσει σε πολλές πολιτικές θέσεις ή του Πάρη Κουκουλόπουλου  η πολιτική πορεία του οποίου είναι γνωστή σε όλους τους συντοπίτες ή του Πασχάλη Μητλιάγκα που τιμήθηκε από τους πολίτες με πλούσια κομματική, πολιτική, κοινωνική παρουσία) και του επιτρέπει ακόμη να πιστεύει ότι με τέτοια ποιότητα πολιτικών αντιπάλων  όλοι μαζί μπορούν να δημιουργήσουν πολλά για τον τόπο. Του επιτρέπει ακόμη να  διαβλέπει στο πρόσωπο του νερού διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Βαρβιτσιώτη του υπουργείου Εθνικής Αμύνης  Μιχάλη Παπαδόπουλου ένα εύελπι νέο πολιτικό πρόσωπο στην μελλοντική πολιτική σκηνή , πράγμα το οποίο και έγινε.

Η δεξιότητα να αφουγκράζεται ο πολιτικός τις ανάγκες του λαού και να ενδιαφέρεται  για τον τόπο του συγκεντρώνονται σε ενέργειες του πολιτικού που έχουν να κάνουν με την πρόοδο και ανάπτυξη της περιοχής αλλά και την διευκόλυνση και ευημερία των συντοπιτών του. Παράδειγμα  το φράγμα του Ιλαρίωνα, (βλέπε ανοιχτή επιστολή Νο 2: «Ανάπτυξη-αναβάθμιση-βελτίωση της Λίμνης Πολυφύτου περιφερεικά,εντός,εκτός και παραπλεύρως». (19-5-2017)  για το οποίο πίστευε ότι  είναι έργο υψίστη σημασίας  για τον ηλεκτρισμό και την ύδρευση και θείο δώρο για την περιοχή ή η μέριμνα για την εξασφάλιση κονδυλίων  για αγροτικά  έργα ζωτικής σημασίας , όπως  η υδροδότηση του καταφυγίου στα Πιέρια για να υδροδοτούνται οι βοσκοί και τα ζώα ήμερα  και άγρια. Δεν έλλειπε βέβαια το ενδιαφέρον του για την τύχη της ΔΕΗ. Ως Υπουργός Βιομηχανίας, επί πρωθυπουργίας Τζαννετάκη, διατύπωσε τεκμηριωμένη  θέση  για την αξιοποίηση των πρώην ορυχείων καθώς και για την ίδρυση ενός Νομικού Προσώπου πλαισιωμένου με ένα πολυεπιστημονικό Ινστιτούτο Έρευνας. (βλέπε  ανοιχτή επιστολή Νο 1δ: Μέρος Πρώτο «ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΕH» (20-8-2017)

Ο Μ. Παπακωνσταντίνου δεν ήταν μόνο ένας πολιτικός με διαρκή παρουσία στα πολιτικά τεκταινόμενα διακρινόμενος για την διορατικότητά του, την μέριμνα για τον τόπο του ή για τον πολιτικό πολιτισμό του. Ήταν  και ένας θερμός υποστηρικτής των εθνικών θεμάτων και υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων στοιχεία τα οποία τον ανέδειξε ως υπουργός εξωτερικών σε μια περίοδο που τα γεγονότα εκτός Ελλάδας άλλαζαν τον πολιτικό χάρτη καθώς μαίνονται διαλύσεις κρατών (Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής  Ένωσης), πτώση του κουμμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και πόλεμος στον Περσικό κόλπο. Εντός της χώρας  η  κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε να αντιμετωπίσει από την δίκη Κοσκωτά μέχρι τον θάνατο του Κουτσόγιωργα μέσα στο δικαστήριο, από τις τρομοκρατικές οργανώσεις ,ειδικά αυτή της 17 Νοέμβρη, μέχρι την εσωκομματική αντιπολίτευση. από την παραίτηση του Σταύρου Δήμα μέχρι την παραίτηση του Αθανάσιου Κανελλόπουλου και αργότερα του Γεωργίου Ράλλη, από τις οξυμένες σχέσεις Ελλάδας Αλβανίας μέχρι την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και την πώληση της ελληνικής κρατικής τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-Ηρακλής.

Μέσα σ αυτό το δύσβατο τοπίο ενέσκηψε και το Μακεδονικό από το 1991 με Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η ονοματοδοσία στο κράτος των Σκοπίων,  το οποίο θέλει να συμπεριλάβει τη λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία της, δημιουργεί πολιτική και διπλωματική κινητικότητα στο εσωτερικό της Ελλάδας αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η  σθεναρά αντίσταση του Μητσοτάκη αφενός σε ένα περιβάλλον αντίξοων συνθηκών απέναντι στην Ελλάδα πετυχαίνει στην κοινή απόφαση των χωρών –μελών της ΕΟΚ τη ρητή αναφορά ότι το νέο κράτος θα αναγνωριστεί μόνο σε περίπτωση που δεν περιλαμβάνεται στην ονομασία του η λέξη «Μακεδονία» και αφετέρου η ύπαρξη στο υπουργείο εξωτερικών του  μετριοπαθούς πολύπειρου πολιτικού του Μ. Παπακωνσταντίνου. Με την διπλωματική δεινότητα του υπουργού εξωτερικών Μ. Παπακωνσταντίνου, η ΠΓΔΜ αποδέχεται απόφαση του ΟΗΕ που προέβλεπε την υιοθέτηση μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνη (ΜΟΕ) , τη διαιτησία για το οριστικό όνομα και την ένταξη της Δημοκρατίας αυτής στον ΟΗΕ χωρίς σημαία με το όνομα (ΠΓΔΜ ή FYROM) Και για την ιστορία να θυμίσουμε ότι λίγες μέρες αργότερα οι διαμεσολαβητές Βανς και ΄Οουεν πρότειναν την ονομασία «Νέα Μακεδονία» την οποία η  ελληνική  κυβέρνηση δια στόματος του πρέσβη Γεωργίου Παπούλια αρνείται και δύο μέρες αργότερα ακολουθεί η  άρνηση των Σκοπίων. Το  ζήτημα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων παγώνει εδώ, καθώς η κυβέρνηση χάνει την δεδηλωμένη. Απογοητεύεται από τον τρόπο που έχασε την δεδηλωμένη η κυβέρνηση, όχι για τον ίδιο, διότι είχε ήδη εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας. Η απογοήτευσή του συνίστατο στο γεγονός, όπως ο ίδιος ομολόγησε, στην αδικαιολόγητη αντιπαλότητα και έλλειψη σύμπνοιας και συνεργασίας με τους πολιτικούς. Χωρίς να εξαιρεί  κανέναν .Είχε διαπιστώσει ότι  ο καθένας τραβούσε  τον δρόμο του για τους δικούς του λόγους και αξίες σε μία εποχή που οι εξελίξεις σε όλους τους τομείς και ειδικά στην οικονομία και τα εθνικά δεν θα περπατούν αριθμητικά θα τρέχουν γεωμετρικά .Σε ο, τι αφορά δε τα Σκόπια είπε σε αυτήκοο μάρτυρα μέλος της ομάδας των απλών πολιτών της «Πολιτείας της Ουτοπίας» τα εξής : «Διαβλέπω με μεγάλη μου λύπη ότι , εάν συνεχίσουμε πολιτικά αυτή την πολιτική διαστρέβλωση, πολύ γρήγορα η οικονομία μας, η οποία δείχνει ότι θα ανθήσει, γρήγορα  θα βαλτώσει βαθιά και η ονομασία των Σκοπίων , εγώ δεν θα ζω, τελειωμό δεν θα έχει . Θα το ζήσετε εσείς οι νεότεροι.»  Επιβεβαιώνεται αργότερα από τον Επίτροπο οικονομικών Χενινγκ Κρίστοφερσεν, όταν παραδέχεται δημόσια πως εάν είχε αφεθεί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη να ολοκληρώσει το έργο της , η σημερινή Ελλάδα θα ήταν στις πρώτες θέσεις των οικονομικά επιτυχημένων χωρών ης ευρωζώνης

Ένα χρόνο μετά διαγράφεται από τον πρόεδρο της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ. Δεν στεναχωριέται . Ξέρει. Ξέρει πως , όταν υπάρχουν χαοτικές διαφορές θέσεων με τον αρχηγό, συνεργασίες αποτελεσματικές και αποδοτικές δεν μπορούν να συμβούν. Και οι θέσεις του με αυτές του προέδρου ήταν σε μεγάλη απόσταση . Ξέρει πως τον δρόμο  για την έξοδο θα ακολουθήσουν και άλλοι , όπως και έγινε . Δεν στεναχωριέται και για έναν άλλο λόγο. Στους κόλπους της ΝΔ έχουν την παρουσία τους δύο συντοπίτες τεχνοκράτες και πολυγνώστες στο είδος τους ο  Νίκος Παπαφιλίπου και ο Κ. Κωνσταντινίδης.

Το 2013 γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Μητσοτάκη  με τίτλο «Μπροστά από την εποχή της η κυβέρνηση της ΝΔ 1990-1993». Με την παρουσία όλων των κομμάτων, έλλειπαν μερικοί αδικαιολόγητα , ξέρουν αυτοί γιατί. Από την παρουσίαση όμως (  απεβίωσε 17 Ιανουαρίου 2010)λείπει ένα σοβαρό, συνεργατικό, με αίσθημα συλλογικότητας, πράο , κοινωνικό , συμπονετικό αλλά ταυτόχρονα διορατικό  με αισθήματα εθνικής συνείδησης και πολιτική ευθύνη μέλος αυτής της κυβέρνησης του 1990-1993. Ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης ο συντοπίτης , ο γείτονας, ο αγαπητός, ο ευήκοος πολιτικός, ο Κοζανίτης  ο δικός μας άνθρωπος. Ο Μιχάλης ο συγγραφέας , ο αρθρογράφος . Ο ΜΙΧΑΛΗΣ Έτσι τον αισθάνονταν και έτσι τον αποκαλούσαν  οι Κοζανίτες ανεξαρτήτου πολιτικού χρώματος. Γι’ αυτό τιμήθηκε από το Δήμο Κοζάνης με το  χρυσό της μετάλλιο ως ευπατρίδης της πολιτικής με ήθος και αξιοπρέπεια και ως συγγραφέας με πλούσιο συγγραφικό  έργο πολιτικό, ιστορικό , λογοτεχνικό.

Αυτό που αξίζει να επισημανθεί είναι  η  θεωρία του Μ. Παπακωνσταντίνου στην πολιτική του πορεία και η εφαρμογή της που δεν ήταν άλλη από την συνεργασία, την αλληλοσυμπλήρωση, την ομόνοια.. Ο λαός άργησε να το  διεκδικήσει από τους πολιτικούς, τους οποίους έβλεπε να παλεύουν για τα κομματικά τους συμφέροντα κάποτε και για τα προσωπικά και όχι για τα πολιτικά οφέλη της χώρας.. Το έπραξε στις εκλογές του 2012 «Ν, Δ. με 18,85% (Αντώνης Σαμαράς) ΣΥΡΙΖΑ με 16,79% (Αλέξης Τσίπρας)   ΠΑΣΟΚ με 13,18% (Ευάγγελος Βενιζέλος)  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ με 10,62% (Πάνος Καμένος) , ΚΚΕ με 8,48%( Αλέκα Παπαρήγα), ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  με 6,97%( Νίκος Μιχαλολιάκος) , ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ με 6,11% Φώτης Κουβέλης) και με  αποχή  34,88%»    με όλα τα παρεπόμενα, στέλνοντας το μήνυμα μέσω της αποχής : «Η δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού , από το λαό για τον λαό» (Αβράαμ Λινγκολν.)

                                                                       Κοζάνη 28-9-2024

Θωμάς Γκατζόφλιας                                                                     Χατζάρα Φωτεινή

ΥΓ Σημειώνουμε ότι μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα μας Η Πολιτεία της Ουτοπίας και στα ΜΜΕ στις υπο-ιστοσελίδες  τους αναλυτικότερες πληροφορίες για τις προτάσεις μας σχετικά με την μεταλιγνιτική εποχή ,οι οποίες τον μεν Ευρωκοινοβούλιο τις χαρακτήρισε ΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ, τα δε αρμόδια Υπουργεία τις έκαναν ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ στις διαβουλεύσεις τους και χρησιμοποιούνται σε μεταπτυχιακά και συμπεριλαμβάνονται στη βιβλιογραφία τους.

   Λεπτομέρειες του πολιτικού και συγγραφικού έργου του Μ. Παπακωνσταντίνου θα κατατεθούν σε άλλη μας εργασία.