Στο Οικονομικό Γυμνάσιο Κοζάνης (Γράφει ο Κώστας Φαρμάκης)

Το Οικονομικό Γυμνάσιο ήταν η φυσική εξέλιξη της Εμπορικής Σχολής Κοζάνης.Πρέπει να γράφηκα στην πρώτη τάξη το Φθινόπωρο του 1965.Τότε το Γυμνάσιο στεγαζόταν σε δύο κτίρια στο δρόμο όπως ανεβαίνουμε για το Μαμάτσιο Νοσοκομείο.Συμμαθητές μου ήταν οι συντοπίτες μου Βασίλης Παλιούρας από την Ελάτη και Γιώργος Γιαγκούλης από το Μεταξά.Επίσης ο Καραπουρναλίδης Γιάννης από τα Λεύκαρα, ο επωνομαζόμενος και ΄΄Καρασιδηρόδρομος΄΄. Από το τεράστιο σε έκταση επώνυμό του.Ο ΄΄Καρασιδηρόδρομος” λοιπόν ήταν αυτός που οργάνωσε και έφερε σε πέρας την πρώτη και μοναδική συνάντηση των αποφοίτων κάπου στην δεκαετία του 1990.΄΄Ανάδοχος΄΄ του Γιάννη ήταν ο καθηγητής των Οικονομικών Παναγιώτης Ηλιόπουλος από τον Πύργο της Ηλείας.Αυτός ο άνθρωπος κάθε τρεις και λίγο όταν δίδασκε πάντα αναφερόταν στην Ανωτάτη Εμπορική ή ΑΣΟΕΕ ή Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπως λέγεται σήμερα.Εκεί είχε σπουδάσει και με το λέγε λέγε εκεί έστειλε και την αφεντιά μου και τον αγαπητό φίλο Βασίλη Παλιούρα.Ο τρίτος της παρέας που ακολούθησε το δρόμο που έδειξε ο Ηλιόπουλος ήταν ο αείμνηστος Γιαγκούλης Γιώργος που σπούδασε στην τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσ/κης.

Η καθηγήτρια Καραμήτσου φιλόλογος όποτε ξέμεινε από τσιγάρα έκανε τράκα από τον συγχωριανό μου Βρόντζο Τάκη, που ήταν από εκείνους που κάπνιζαν τότε, αλλά ήταν πολύ ευγενικό και ωραίο παιδί.Ο Σκουτέλας ο Κώστας,ο Γιάννης Σιδέρης απ΄το Παλαιοχώρι, ο Λάτσκος ο Νίκος με το ωραίο παγωτό χωνάκι,ο Ηλίας Ρεπανάς έμπορος ηλεκτρικών συσκευών,ο Καλέας ποδοσφαιριστής,η Σοφίδου,η Αντωνιάδου ,η Μπίσκα η Βασιλική,η Παπαδιάκου,η Σιαλβέρα,ο Μαμάτσιος Αργύρης ήταν κάποιοι από του συμμαθητές μου.Από καθηγητές θυμάμαι τον Λαπαρίδη φιλόλογο, που ήρθε από το Βαλταδώρειο,τον μαθηματικό Τιτέλη,τον φιλόλογο Γιάννη Τουμπάνο,την θεολόγο Παπαποστόλου, την Ψαριανού, φιλόλογο και αδελφή του δεσπότη Κοζάνης Διονυσίου και τους γυμναστές Γκούμα με ένα αυτοκίνητο DKW και την Φορσίτα.

Δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής .Ήμουν όμως ΄΄φυτό΄΄ και διάβαζα πολύ. Σε διαφορετική περίπτωση θα γυρνούσα στο χωριό όπου με περίμενε η θαυμάσια βουκολική ζωή. Έτσι ευτύχησα να ΄΄χρηματίσω΄΄ απουσιολόγος , παραστάτης και σημαιοφόρος όταν ήμουν στην έκτη το 1971.

Στα τέλη Ιούνη του 1970 ο πατέρας μου πήγε ως κηδεμόνας να πάρει τον έλεγχο της προόδου μου , την βαθμολογία που λέμε σήμερα.Το βράδυ που γύρισε στο χωριό τον άκουσα να εξιστορεί στην μάνα μου το πόσο ντράπηκε ,όταν ο ένας μετά τον άλλο οι καθηγητές του έπλεκαν το εγκώμιο για μένα και εκείνος τους άκουγε σαστισμένος μιας και από τις πολλές δουλειές ο δυστυχής ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να με συγχαρεί και να με επαινέσει.

Η Λουκία Παπαμιχαήλ ήταν σύζυγος του Δημάρχου Κοζάνης Μερκούρη Κυρατσού και καθηγήτρια φιλόλογος.Μία μέρα είχε σχεδιάσει η γυναίκα να μαγειρέψει συγκεκριμένο φαγητό.Με φώναξε λοιπόν και μ’ έδωσε παραγγελία. Να πάω λέει στο παντοπωλείο και να αγοράσω ΄΄ένα κουτί καλαμαράκια αλλά όχι πικάντικα΄΄.Αυτή την ευλογημένη φράση των έξι λέξεων πρώτη φορά την άκουγα ο κακόμοιρος.Έτσι από φόβο μπας και την ξεχάσω και το φαγητό της Λουκίας δεν θα γινόταν εκείνη την μέρα, αποφάσισα να την επαναλαμβάνω συνέχεια στο δρόμο.Μπορεί να την απήγγειλα κι εκατόν πενήντα φορές μέχρι να φθάσω στο μπακάλικο. Έτσι έδωσα την παραγγελία και γύρισα στο Γυμνάσιο περιχαρής με΄΄ το κουτί καλαμαράκια αλλά όχι πικάντικα΄΄.

Τώρα όποτε από την σωματική κούραση σέρνω τα πόδια μου θυμάμαι πάντα εκείνα τα ατέλειωτα εφτάωρα που είχαμε στο πρόγραμμα του Οικονομικού Γυμνασίου. Σχολάγαμε κοντά στις τρεις ή τρεισήμισι το απόγευμα.Θεονήστικοι και κουρασμένοι με κόπο ανεβαίναμε το δρόμο για το οικοτροφείο των Αγίων Αναργύρων, όπου μας περίμεναν να γευματίσουμε και να ξεκουρασθούμε από την θολούρα της ημέρας.