“Ο χειμώνας είναι ένα χαρακτικό, η άνοιξη μια ακουαρέλα, το καλοκαίρι μια ελαιογραφία και το φθινόπωρο ένα μωσαϊκό όλων αυτών…” (Stanley Horowitz, Αμερικανός συγγραφέας). Μήπως για αυτό λατρεύω μια σπίθα παραπάνω το φθινόπωρο;
Γιατί αν ήταν πίνακας θα είχε τα πιο ζεστά χρώματα… πορτοκαλοκίτρινα φύλλα θα θροΐζουν από το φύσημα του αέρα… και θα τα παίρνει ταξίδια μακρινά. Οι πρώτες σταγόνες βροχής θα νοτίσουν το χώμα και θα ξεπλύνουν την σκόνη, τα κτίρια θα αποκτήσουν πιο ζωντανό χρώμα και η ομίχλη θα κρύψει ότι ενοχλητικό υπάρχει στο φόντο.
Γιατί αν ήταν μουσική θα είχε πανέμορφους ήχους… δεν θα ήταν ήσυχο. Σκέψου ο αέρας έχει τόσες φωνές μέσα του, γυρνάει γύρω από όλους, κρατάει τα λόγια, τα τραγούδια, τις φωνές από τα παιδιά που ξεκινάνε στο σχολείο και τα μοιράζει δεξιά – αριστερά. Η βροχή έχει τον δικό της ρυθμό και ανάλογα με τι θα συναντήσει θα αφήσει τον δικό της ήχο.
Γιατί αν ήταν μυρωδιές και τι δεν θα είχε… την μυρωδιά του ξύλου που έρχεται να ζεστάνει τις πρώτες κρύες νύχτες, τα μπαχάρια για τα γλυκά του κουταλιού την κανέλα και το γαρίφαλο για τα λικέρ που θα κάνουν παρέα τους παραμυθάδες τα βράδια του χειμώνα.
Κι αν ήταν γεύση; Μήπως θα είχε τη γεύση του κρασιού; Ίσως και τη γεύση από το μέλι που θα άφηνε την γλύκα του στα χείλη για να γλυκάνουν τα λόγια και τα φιλιά που συνήθως έχουν μια δόση αποχωρισμού.
Φθινοπώριασε αλλά δεν χρειάζονται μελαγχολίες, ακολούθησε τα χρώματα, τους ήχους και τις μυρωδιές και φτιάξε τον καλύτερο πίνακα που θα φωτίζει ότι σκοτεινό υπάρχει.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός Μηχανικός
Το συνοδευτικο του πτυχιου καθε φορα σε τι αποσκοπει;