Η πρόκληση της Ανάστασης (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Άπιστοι και άθεοι δήλωσαν και δηλώνουν αρκετοί στις «χριστιανικές» κοινωνίες από την εποχή του «διαφωτισμού» ως τις ημέρες μας. Επιχειρήματα για να στηρίξουν τις απόψεις τους έχουν προβάλλει αρκετά φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και κυρίως “επιστημονικά”. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι οι πλείστοι από αυτούς απέφυγαν και αποφεύγουν να ασχοληθούν με το πρόσωπο του Χριστού. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον ιδεολογικό υλισμό, μορφή του οποίου είχε φθάσει, πριν από λίγες δεκαετίες, να αρνηθεί ακόμη και την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού, διαπράττοντας βαρύ ατόπημα λόγω φανατισμού. Κυρίως έχουμε κατά νου τους διαφόρους ανένταχτους θεωρητικούς του υλισμού (αλλά και του ομογάλακτου ιδεαλισμού) που έχουν γράψει ογκώδη συγγράμματα, στα οποία καταγίνονται με το σύνολο των πτυχών του ανθρώπινου βίου. Σ΄ αυτά αναλύουν σε βάθος το παρελθόν,  ερμηνεύουν το παρόν και προχωρούν σε προφητεία για το μέλλον αγνοώντας προκλητικά το πρόσωπο του Χριστού! Φυσικά δεν λείπουν οι διθυραμβικές κριτικές για τους «μεγάλους» αυτούς στοχαστές που διαμόρφωσαν με τα κείμενά τους τη γνώμη πολλών σκεπτομένων, όπως αυτοχαρακτηρίζονται με εμφανή την έπαρση, ανθρώπων στην επιφάνεια του πλανήτη μας!

               Περνά συνήθως απαρατήρητη από πολλούς ή ανάγκη να αναφέρονται συχνά στην εποχή πριν και μετά από την αρχή της χρονολογίας μας! Πιστεύουν άραγε πως πετυχαίνουν έτσι να εξοβελίσουν από την ιστορία τον Χριστό; Ο Χριστός δίχασε την ιστορία σε πριν και μετά από αυτόν. Το βιβλίο του βίου και της διδασκαλίας Του έχει μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες και έχει γνωρίσει τέτοιο αριθμό εκδόσεων ώστε να μην υπάρχει δεύτερο προς συναγωνισμό!

               Την Καινή Διαθήκη βρίσκουν πολλοί βιβλίο ευτελές, ανάξιο μελέτης από «πνεύματα»  βαθυστόχαστα που ερευνούν τα βάθη της ανθρώπινης σοφίας! Αρνούμενοι τον πνευματικό κόσμο επιχειρούν να ευτελίσουν και την έννοια πνεύμα, στρεβλώνοντας το νόημά της. Είναι αλήθεια πως το κείμενο είναι τόσο απλό ώστε να το καταλαβαίνουν και ολιγογράμματοι. Δεν περιέχει στρυφνούς φιλοσοφικούς όρους ούτε ορισμούς για τις μεγάλες ιδέες που «γεμίζουν» την ανθρώπινη ύπαρξη. Στόχος του βιβλίου της ζωής δεν είναι να ικανοποιήσει την ανθρώπινη κενοδοξία αλλά να δείξει τον δρόμο προς την λύτρωση. Οι πάσης φύσεως στοχαστές κόπιασαν πολύ να προσφέρουν στην ανθρωπότητα ορισμούς και αναλύσεις για τις μεγάλες έννοιες που συγκινούν τον άνθρωπο, τις βάσεις των πανανθρωπίνων, όπως λέμε, ιδανικών. Έγραψαν για την ελευθερία, για την αλήθεια, για το δίκαιο, για τη ζωή. Όλοι αυτοί μοιάζουν με τον κυνηγό του αισώπειου μύθου. Δεν ήθελε να έλθει αντιμέτωπος με το λιοντάρι, τα ίχνη του και μόνο αναζητούσε! Ο Χριστός μας φέρνει εκεί που ενδόμυχα ποθούμε να φθάσουμε. «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή», μας είπε. Δεν είναι οι έννοιες των πλαστικών γλωσσών, κυρίως της δικής μας, που οδηγούν στην κατανόηση των μεγάλων αληθειών. Είναι τα πρόσωπα που βιώνουν με συνέπεια λόγων και έργων και γίνονται φάροι φωτεινοί, που καταυγάζουν τα σκοτάδια της πνευματικής σύγχυσης στην οποία οδηγεί η ανθρώπινη έπαρση! Ο Χριστός με τη μωρία του σταυρού απάλλαξε τον άνθρωπο, ας τολμήσουμε να το γράψουμε, από τη σοφία που τον οδηγεί στα αδιέξοδα.

               Θα περίμενε κάποιος από όλους αυτούς, που αγνοούν το πρόσωπο του Χριστού, να δείξουν τουλάχιστον κάποια συμπάθεια προς αυτό. Υπήρξε θύμα ενός αγρίου φανατισμού και ακόμη θύμα μιας θλιβερής κακοδικίας. Υπέμεινε «εμπτυσμούς, μάστιγες, κολαφισμούς, σταυρόν και θάνατον» αντιμετωπίζοντας τους δημίους του με τη θαυμαστή ρήση: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι εποίησαν»! Αναλύοντας κοινωνιολογικά το φαινόμενο Ιησούς το πρόβαλαν κάποιοι ως το πρότυπο της δειλίας και τη διδασκαλία Του ως το αποτελεσματικότερο όπλο των εκάστοτε κρατούντων για την υποταγή των λαών!

               Δεν είναι και λίγοι οι είκοσι αιώνες που μεσολάβησαν από τότε που δίχασε την ιστορία. Αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα δούμε πως πολλά από τότε άλλαξαν και πολλά άλλα παρέμειναν τα ίδια. Όλοι σε στιγμές ειλικρίνειας αναγνωρίζουμε πως το Ευαγγέλιο μετέβαλε τα ήθη των ανθρώπων στους λαούς που επηρέασε. Κι όμως οι λαοί αυτοί είναι εκείνοι που διέπραξαν, στο διάβα της ιστορίας, και εξακολουθούν να διαπράττουν τα φρικτότερα εγκλήματα. Πρώτης τάξεως επιχείρημα να δειχθεί το ουτοπικό της διδασκαλίας του Χριστού και να ακολουθήσει η απόρριψή της  από πρόσωπα των ίδιων κοινωνιών! Αν υπήρχε η διάθεση αποδοχής με ταπείνωση των λόγων Του, θα γινόταν αντιληπτό ότι επαναλαμβάνεται η κακοδικία του Πιλάτου υπό φοβερότερες συνθήκες. Τη θέση του διστακτικού Πιλάτου κατέχουν, μεταξύ των κατά καιρούς «σταυρωτών» του Χριστού, πρόσωπα που ξεπερνούν σε εμπάθεια τους άρχοντες των Εβραίων. Ο Χριστός απλά τους είναι ανυπόφορος, επειδή τους ελέγχει!

               Ο Χριστός στέκει προκλητικός και σήμερα, όπως και τότε, γιατί δεν θέλει να υποταχθεί και να δώσει ό,τι ο άνθρωπος ζητά. Και ο άνθρωπος ζητά, ό,τι ο Σατανάς πρόσφερε κατά τους τρείς πειρασμούς στην έρημο:  Εξουσία (κι ο Χριστός μας είπε να γίνουμε υπηρέτες πάντων), Άρτον (κι ο Χριστός μας είπε πως αυτός είναι ο άρτος ο αληθινός) και Θέαμα (κι ο Χριστός κρυβόταν ύστερα από κάθε θαύμα). Ο Χριστός απέκρουσε τους τρείς πειρασμούς, αιώνιες παγίδες για τον άνθρωπο, και πρόσφερε σ΄ αυτόν εκείνο που πραγματικά τόσο διψούσε να βρει: Την αιώνια ζωή. Μόνο που δεν την εξέθεσε σε κάποια βιτρίνα πολυκαταστήματος, στην άμεση διάθεση σε κάθε ζήτηση. Την έθεσε στο τέρμα επίπονης πορείας που θυμίζει τη δική του πορεία προς το πάθος. Όμως το πάθος Του κατέληξε στην λαμπρή Ανάστασή Του! Σήμερα, όσοι ακόμη ελπίζουν, αρκούνται στην αποδοχή της Ανάστασης ως αλληγορίας, που μας παρέχει ελπίδες για την κοινωνική ανάσταση, ή εναποθέτουν τις ελπίδες σε εγκόσμιους «σωτήρες»-δημαγωγούς για καλύτερες ημέρες. Και βέβαια οι διαψεύσεις και οι απογοητεύσεις είναι απανωτές.

               Ο Αναστημένος Χριστός αμφισβητείται στην πράξη ακόμη και από «πιστούς», που πασχίζουν να βρουν δρόμους προς την αιώνια ζωή παρακάμπτοντας τη σταύρωση. Και η έπαρση δεν  τους επιτρέπει να διαπιστώσουν πως μοιάζουν με τον τραγικό Σίσυφο της μυθολογίας μας που εγκαταλειμμένος από τους πάντες ωθεί τον λίθο στην ανηφοριά. Στην περίπτωση μας όμως στέκει στο πλάι μας ο Χριστός πρόθυμος να επωμισθεί αυτός το φορτίο μας, αρκεί να του το ζητήσουμε. Και η ανθρώπινη τραγικότητα είναι διττή: Η αρνούμαστε κυνικά πως σηκώνουμε φορτίο δυσβάστακτο, τρεφόμενοι με ψευδαισθήσεις, ή αρνούμαστε την όποια βοήθεια τρεφόμενοι με την εγωιστική σκέψη πως μπορούμε να πορευθούμε μόνοι στη ζωή, δίχως βοήθεια η με επαρκή την ενδοκοσμική βοήθεια της επιστήμης και κάποιας ανθρώπινης ιδεολογίας μη αποδεχόμενοι ότι έχουμε περάσει στην μεταϊδεολογική εποχή! Μάταια η ψυχή, που λιμοκτονεί, αναζητεί την τροφή της. Η πίστη στον αναστημένο Χριστό βρίσκεται πλέον υπό εμφανή διωγμό στις «χριστιανικές» κοινωνίες. Σ’ αυτές μπορεί να ανεύρει κάποιος πλήθος υποκαταστάτων, τα οποία προβάλλονται από πρόσωπα και ομάδες, που έχουν ταχθεί στην πολεμική κατά του Χριστού και της Αλήθειάς Του.

               Με αυτές τις προϋποθέσεις η Ανάσταση του Χριστού ως γεγονός είναι ανυπόφορη. Θέλει μεγάλη ταπείνωση να την δεχθούμε και έχει τόσο μεγάλη έλλειψη από αυτή ο σύγχρονος άνθρωπος!

                                                                                                         “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”