kozan.gr: Η μάχη του Γιώργου από την Κοζάνη με το αυτοάνοσο νόσημα κι η ακατάβλητη δύναμη που τον ωθεί να συνεχίσει – Συνέντευξη στο kozan.gr

Η συνέντευξη στο kozan.gr, που ακολουθεί, παρουσιάζει την καθημερινότητα ενός συμπολίτη μας από την Κοζάνη, ο οποίος αντιμετωπίζει και μάχεται το αυτοάνοσο νόσημα που του έχει αλλάξει τη ζωή. Το πραγματικό του όνομα είναι Γιώργος,  όμως για λόγους προστασίας και σεβασμού της ιδιωτικότητάς του δεν θα αποκαλύψουμε τίποτα περαιτέρω για την ταυτότητά του. Οι απαντήσεις που δίνει, μας βοηθά να διεισδύσουμε, σ’ ένα βαθμό, στη ψυχοσύνθεσή ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τόσο γενναία ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας  προσφέροντας ταυτοχρόνως έμπνευση και δύναμη σ’ όλους όσους βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις αλλά και γενικότερα σε όλους τους υπολοίπους, που σε κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με προβλήματα υγείας ή άλλες δυσκολίες που μπορεί να ανατρέψουν τη ζωή μας.

– Πότε μπήκε στη ζωή σου η διάγνωση; Θυμάσαι εκείνη την περίοδο;

Τον Απρίλιο του 2018 είχε αρχίσει το πρώτο σύμπτωμα. Το πέλμα μου ήταν συνεχώς μουδιασμένο. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Το πέλμα μου δεν είχε την ίδια ευλυγισία με ενός κανονικού ανθρώπου. Δεν το έδωσα σημασία. Μα καθώς οι μήνες περνούσαν και το πρόβλημα παρέμενε, πήγα σʾ έναν ορθοπεδικό. Με έλεγξε και στο τέλος μου είναι: Γιώργο, το πρόβλημα δεν είναι ορθοπεδικό. Στη συνέχεια πήγα σʾ έναν νευροχειρουργό. Μου είπε να κάνω μια μαγνητική  εγκεφάλου. Όταν σε λίγες μέρες ξαναπήγα, και είδε την μαγνητική μου είπε: Οι νευρώνες σου έχουν αρκετές φλεγμονές. Δεν είναι ότι πρέπει να σου αφαιρέσω κάτι. Θα πρέπει, ενδεχομένως, να πέρασε ένα μακροχρόνιο άγχος πολλών ετών που ενσωματώθηκε στον εγκέφαλο. Θα πρέπει να πας σε νευρολόγο.

– Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που άλλαξε στην καθημερινότητά σου;

Αρχικά η δυσκολία στην κίνηση. Όταν ανέβαινα σκαλιά πήγαινα δίπλα στον τοίχο για να αισθάνομαι πιο εύκολα στο κάθε σκαλί. Είχα πρόβλημα ακόμη και με το συμπλέκτη. Πολλές φορές το αυτοκίνητο έσβηνε και τα πίσω αυτοκίνητα μου χτυπούσαν κόρνες. Μετά, εμφανίστηκαν σημαντικότερα προβλήματα. Είχα νοήματα σκέψης. Ο εγκέφαλος με είχε χτυπήσει στο σημείο του λόγου. Αντί να πω καλοκαίρι έλεγα χειμώνα, αντί να πω πεθερός έλεγα γαμπρός, έκανα λάθη στις ημερομηνίες, στις ώρες. Η ζωή μου είχε αρχίζει να αλλάζει. Ένας άνθρωπος ορθολογικός, με καλή σκέψη, διάνοια και διαύγεια δε μπορούσε να εκφράσει απλά νοήματα. Το να χάνω τη σκέψη που απέκτησα και κόπο και μόχθο, από την παιδική μου ηλικία ως τα τώρα, για μένα ήταν μια βαρβαρότητα της σκέψης.

– Ποια ήταν η πιο δύσκολη “αόρατη” πλευρά που δεν καταλάβαιναν εύκολα οι άλλοι;

Οι άνθρωποι, σε κάθε κοινωνική συναναστροφή μαζί μου, τη στιγμή που είχε ήδη αρχίσει το πρόβλημα της διαύγειας δε μπορούσαν να καταλάβουν τις λέξεις μου. Αυτό κυρίως συνέβαινε στις μικρές επιληπτικές κρίσεις που περνούσα. Έχω περάσει, μέσα στα χρόνια αυτά, 30-40 επιλεκτικές κρίσεις, περίπου 10-15 λεπτών.

– Υπάρχουν πράγματα που απέφυγες ή αποφάσισες να τα κάνεις αλλιώς εξαιτίας του νοσήματος;

Κατʾ αρχήν λαμβάνω φάρμακα και μάλιστα εσαεί. Το πρώτο πράγμα που μου είπαν οι γιατροί ήταν η άσκηση. Δυστυχώς δεν το έχω κάνει. Φυσικά πέρασα και μελαγχολία.

– Έχεις βρεθεί ποτέ σε άβολη θέση από σχόλια ή στάση κάποιων;

Σχεδόν ποτέ.

– Πόσο υποστηρικτικοί ήταν/είναι οι άνθρωποί σου;

Το άμεσο κοινωνικό – οικογενειακό περιβάλλον, με στήριξε απίστευτα. Και σκέφτομαι αν θα μπορούσα να βγω απʾ αυτόν τον κυκεώνα αν δεν είχα αυτούς τους γονείς, τη σύζυγο, τα παιδιά μου, αλλά και τους έμμεσα  συγγενείς.

– Αν μπορούσες να πεις ένα πράγμα σε όσους δεν καταλαβαίνουν πώς είναι να ζεις έτσι, ποιο θα ήταν;

Οι άνθρωποι, μέσα στο πέρας το βίου τους, θα συναντηθούν σίγουρα με ζητήματα υγείας. Μπορεί να μην αφορά το άτομό τους, αλλά σίγουρα στο άμεσο περιβάλλον. Επομένως να είναι πιο συγκαταβατικοί, ευγενικοί και βασικά αλληλέγγυοι σε τέτοια ζητήματα μακροχρόνιας υγείας.

– Τι σε έχει βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου ψυχολογικά;

Θέλει υπομονή κι επιμονή. Ορισμένες βλάβες θα μείνουν για πάντα στο σώμα σου. Πρέπει να προσπαθήσεις και να καταλάβεις ότι θα έχεις αυτές τις βλάβες μέχρι νʾ αναπαυθείς. ‘Οσο γρηγορότερα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο. Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος, έχεις μια διαφορετική προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία σε όλες τις εκφάνσεις του βίου του. Ορισμένες φορές, αν δεν αποδεχθεί ότι αυτές οι βλάβες θα μείνουν για πάντα στο σώμα του, θα ζήσει δυστυχισμένος.

– Τι έμαθες για σένα μέσα από αυτή τη διαδρομή;

Η διαδρομή θα είναι μακροχρόνια. Θέλει υπομονή, επιμονή, θάρρος, πίστη, να πιστεύεις στη ζωή και στις χαρές του. Να μην το βάζεις κάτω. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Αποδοχή της όλης κατάστασης και ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.

– Τι όνειρα/στόχους έχεις; Τι συνεχίζεις να παλεύεις ή να διεκδικείς;

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τί αγώνα θα περνούσα. Ήταν τόσες πολλές οι εξετάσεις που έκανα, πού ούτε οι γιατροί γνώριζαν το τι έχω. Κι όπως λέει το τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη: “Περιπλανώμενος, δυστυχισμένος, μακριά απ’ τις μάνας μου την αγκαλιά”, για να το πούμε ποιητικά.

– Αν ένα νέο παιδί μόλις μάθαινε ότι πάσχει από αυτοάνοσο κι είχες την ευκαιρία να του μιλήσεις, τι θα του έλεγες;

Ότι θα έχει ένα μακρύ αγώνα, με δυσκολίες, πόνους, εξετάσεις, οικονομικές δυσκολίες… Μα ο στόχος του θα πρέπει να είναι ο εξής: Να συνεχίσει τη ζωή του! Θα πρέπει να το κάνει για να νιώσει ευτυχισμένος. Μια νίκη θα του δίνει αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια!

– Ποιο είναι το δικό σου “μήνυμα” σε όποιον διαβάσει αυτή τη συνέντευξη;

Να διαβάσει την Ιθάκη του ποιητή μας, Κωνσταντίνου Καβάφη. Στους τελευταίους στίχους λέει ο ποιητής: «…Η Ιθάκη σʾ έδωσε τʾ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα ʾβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια».

Επιμέλεια συνέντευξης, για το kozan.gr, Άρης Σαμαράς