Μετρώντας πάνω από δύο δεκαετίες εργασιακής εμπειρίας και προσφοράς στο Μαμάτσειο Νοσοκομείο Κοζάνης, ο Συντονιστής Διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής, Στυλιανός Λαμπρόπουλος, συνεχίζει με την ίδια αφοσίωση και ενσυναίσθηση να παλεύει καθημερινά και να προσφέρει τις ιατρικές υπηρεσίες του. Μέσα σ’ ένα νοσοκομειακό περιβάλλον με παρωχημένο οργανόγραμμα κι υποστελέχωση, δεν απογοητεύεται. Μιλά για τα προβλήματα και τις προκλήσεις, τις συγκινήσεις, την πίστη του στο δημόσιο χαρακτήρα της υγείας αλλά και για τη σχέση εμπιστοσύνης που χτίζεται με τον ασθενή όταν, εκτός από ιατρική, δίνει και τη ψυχή του γι’ αυτό που αγαπά κι υπηρετεί. Σε μια περίοδο όπου οι καρδιοπάθειες αυξάνονται ανησυχητικά, ιδιαίτερα σε άτομα ηλικίας 45–65 ετών, λόγω των σύγχρονων συνηθειών ζωής, το Μαμάτσειο, παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, διαθέτει ενεργή Στεφανιαία Μονάδα και διεκδικεί νέες υποδομές όπως αιμοδυναμικό εργαστήριο. Ακολουθεί η συνέντευξή του στο kozan.gr:
– Πόσα χρόνια είστε στο «Μαμάτσειο» και τι σημαίνει για εσάς η θέση του Συντονιστή Διευθυντή της Καρδιολογικής;
Υπηρετώ στο Γ.Ν. Κοζάνης από το 2002, με μια πενταετή διακοπή στο «Μποδοσάκειο» νοσοκομείο. Από το 2009 έχω το βαθμό του Συντονιστή Διευθυντή της Καρδιολογικής Κλινικής.
– Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε αυτά τα χρόνια;
Η καθημερινότητα είναι μια συνεχή πρόκληση. Οι μεγαλύτερες προκλήσεις ήταν και παραμένει η υποστελέχωση, η περιορισμένη υλικοτεχνική υποδομή και η ανάγκη διαχείρισης περιστατικών αυξημένης βαρύτητας σ’ ένα περιφερειακό περιβάλλον με περιορισμένους πόρους.
– Πώς είναι να έχεις στα χέρια σου «καρδιές»; Τι ευθύνη και τι πίεση κουβαλά αυτό;
Το να έχεις στα χέρια σου «καρδιές» είναι τιμή αλλά και τεράστια ευθύνη. Η πίεση είναι συνεχής, γιατί κάθε απόφαση μπορεί να κρίνει μια ζωή. Χρειάζεται ψυχραιμία, γνώση και ανθρωπιά.
– Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που έχετε ζήσει στην καριέρα σας;
Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ένας φοιτητής, που υπέστη ανακοπή, μετά από πολύμηνη νοσηλεία επανήλθε πλήρως, ήρθε μαζί με τους γονείς του να μας ευχαριστήσει. Το να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να ξαναπιάνει τη ζωή του από την αρχή, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
– Πώς κρίνετε τη λειτουργία του Μαμάτσειου σήμερα; Ποια είναι τα βασικά προβλήματα που σας δυσκολεύουν καθημερινά;
Το οργανόγραμμα του νοσοκομείου είναι πεπαλαιωμένο, βασισμένο σε δεδομένα του 1970 και δεν έχει εκσυγχρονιστεί ούτε ο υπαλληλικός κώδικας για ιατρούς, νοσηλευτές και διοικητικό προσωπικό. Παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία του Μαμάτσειου παραμένει σε υψηλό επίπεδο, όπως φάνηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια της πανδημίας. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα εκσυγχρονισμού, όπως η δημιουργία εργαστηρίου μοριακής βιολογίας, το άνοιγμα – λειτουργία της ΜΕΘ, η λειτουργία εξειδικευμένων ιατρείων, η έναρξη δημιουργίας Πνευμονολογικής Κλινικής και ΜΑΦ εγκεφαλικών. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πολλές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.
– Τι βλέπετε τα τελευταία χρόνια στους ασθενείς της περιοχής; Έχουν αυξηθεί οι καρδιοπάθειες; Σε ποια ηλικίες;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των καρδιοπαθειών, κυρίως σε άτομα ηλικίας 45–65 ετών λόγω υπέρτασης, διαβήτη, παχυσαρκίας και καπνίσματος. Το νοσοκομείο διαθέτει Στεφανιαία Μονάδα που καλύπτει την Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης, διαχειριζόμενη πλήθος επειγόντων περιστατικών. Η Μονάδα υποστηρίζεται από το ΕΚΑΒ για άμεση διακομιδή και συνεργάζεται με τα γύρω νοσοκομεία για την καλύτερη κάλυψη των ασθενών. Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια για τη δημιουργία αιμοδυναμικού εργαστηρίου, το οποίο θα αναβαθμίσει τη δυνατότητα αντιμετώπισης οξέων στεφανιαίων συνδρόμων, μειώνοντας την ανάγκη για διακομιδές και προσφέροντας ταχεία και αποτελεσματική φροντίδα τοπικά.
– Ποια είναι τα πιο συχνά «λάθη ζωής» που οδηγούν στις καρδιολογικές παθήσεις;
Τα πιο συχνά «λάθη ζωής» που οδηγούν σε καρδιολογικές παθήσεις είναι το κάπνισμα, η κακή διατροφή με υψηλά επίπεδα αλατιού και κορεσμένων λιπαρών, η έλλειψη σωματικής άσκησης, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και η διαχείριση του άγχους. Επίσης, η αμέλεια στη θεραπεία παθήσεων όπως η υπέρταση και ο διαβήτης, καθώς και η έλλειψη τακτικών ελέγχων, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη καρδιολογικών προβλημάτων.
– Πώς χτίζεται σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με πίεση, ελλείψεις και λίγες ώρες;
Η σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή χτίζεται με αφοσίωση και ανθρώπινη προσέγγιση, ακόμη και σε ένα δημόσιο νοσοκομείο με πίεση και ελλείψεις. Αν και οι ώρες είναι λίγες, η κατανόηση, η ενσυναίσθηση κι η ειλικρινής επικοινωνία με τον ασθενή είναι τα κλειδιά. Ο ασθενής αισθάνεται ασφάλεια όταν βλέπει ότι τον ακούμε και ότι προσπαθούμε να προσφέρουμε τη βέλτιστη φροντίδα, παρά τις συνθήκες.
– Τι σημαίνει για εσάς το «ο Στέλιος είναι καλός γιατρός και καλός άνθρωπος», που ακούμε από τον κόσμο;
Αυτή η φράση είναι για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Δεν πρόκειται μόνο για την ιατρική μου κατάρτιση, αλλά και για την ανθρώπινη προσέγγιση που προσπαθώ να παρέχω σε κάθε ασθενή. Η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση των ανθρώπων είναι το πιο σημαντικό κριτήριο για την ιατρική μου πορεία και με γεμίζει με ευθύνη να συνεχίσω να βελτιώνομαι καθημερινά.
– Πώς βλέπετε την Κοζάνη ως κοινωνικό περιβάλλον; Είναι δύσκολο να είσαι «γνωστός γιατρός» σε μικρή πόλη;
Η Κοζάνη είναι μια μικρή αλλά ζεστή κοινωνία, όπου οι σχέσεις είναι στενές και η υποστήριξη από τους ανθρώπους είναι σημαντική. Όντας «γνωστός γιατρός» σε μια μικρή πόλη, έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τους ασθενείς και να αναπτύξεις εμπιστοσύνη. Από την άλλη, υπάρχει μεγαλύτερη πίεση, καθώς όλοι σε παρακολουθούν πιο στενά και περιμένουν πάντα το καλύτερο από εσένα. Αυτή η πίεση, όμως, είναι ταυτόχρονα και κίνητρο για να προσφέρεις το καλύτερο δυνατό.
– Υπάρχουν στιγμές που νιώσατε υπερβολική αγάπη από τον κόσμο προσφέροντας τις υπηρεσίες σας ως ιατρός;
Ναι, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι η αγάπη και η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι απέραντη. Η συναισθηματική ανταπόκριση των ασθενών και των οικογενειών τους, είναι για μένα η μεγαλύτερη υπερπροσφορά. Αυτή η αυθόρμητη εκτίμηση και η ανθρώπινη σύνδεση με γεμίζουν και με κάνουν να νιώθω ότι η δουλειά μου έχει πραγματικό νόημα.
– Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε όταν φεύγετε από το νοσοκομείο;
Όταν φεύγω από το νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάρω μια βαθιά ανάσα και να προσπαθήσω να αποφορτιστώ από την ένταση της ημέρας. Στη συνέχεια, σκέφτομαι τα περιστατικά που αντιμετώπισα και αναρωτιέμαι αν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω καλύτερα. Η δουλειά αυτή δεν τελειώνει ποτέ, αλλά προσπαθώ να ισορροπήσω με προσωπικό χρόνο για την οικογένειά μου και για ξεκούραση.
Αν δεν ήσασταν γιατρός, έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα θέλατε να είστε;
Αν δεν ήμουν γιατρός, πιθανότατα θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που να σχετίζεται με την επιστήμη και τη βοήθεια στους ανθρώπους, ίσως ερευνητής ή δάσκαλος. Με γοητεύει η ιδέα να συμβάλλω στην πρόοδο και τη μάθηση, είτε σε ένα εργαστήριο είτε σε μια αίθουσα διδασκαλίας.
– Ένα μήνυμα στην κοινωνία της Κοζάνης, μέσα από το Kozan.gr. Τι θα λέγατε;
Θα ήθελα να πω στους συμπολίτες μου ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και ότι όλοι μαζί, με υπευθυνότητα και συνεργασία, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα πιο υγιές μέλλον. Σας καλώ να φροντίζετε την υγεία σας με τακτικούς ελέγχους, σωστή διατροφή, άσκηση και να μην αμελείτε τις μικρές καθημερινές αλλαγές που κάνουν τη διαφορά. Ο δρόμος για την πρόληψη είναι κοινός, και όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε.
Όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ είναι ήρωεςγιατί προσφέρουν πολλά με μισθούς πείνας.Όσο για το οργανόγραμμα,που είναι από το 1970,ποιοι δεν θέλουν ν`αλλάξει και το εμποδίζουν;
Στην προτελευταία ερώτηση τα είπες όλα γιατρέ. υπάρχει εξήγηση λοιπόν. αλλά η κλινική δεν ειναι αίθουσα ούτε εργαστήριο αλλα ούτε και αμφιθέατρο. η κλινική δεν έχει μαθητές αλλά αρρώστους.