Γιατί, ένα παιδί ενώ έχε κατακτήσει μεμονωμένα όλους τους ήχους της γλώσσας μας, όταν μιλάει δεν τους χρησιμοποιεί;

Γιατί, κάποιο παιδί, ενώ συμπληρώνει όλα τα στάδια του λόγου, φαινομενικά όπως τα άλλα παιδιά, ξαφνικά τραυλίζει;

Γιατί, ένα παιδί στο σχολείο προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει;

Γιατί, ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού έχει εκρήξεις; Γιατί δεν εκφράζεται όπως έχουμε συνηθίσει;

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…

Μήπως η σύγχρονη κοινωνία είναι φτιαγμένη για τους πολλούς και τείνει να απομονώνει Του λίγους;  Τους ιδιαίτερους;  Τους διαφορετικούς;

Μέσα σε όλα αυτά τα αδιέξοδα, τις ψυχολογικές συγκρούσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς.

αλλά και τις δυσκολίες προσέγγισης, των εκπαιδευτικών, προς τα παιδιά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ακούσουν και να βοηθήσουν…

Πρωτίστως το σύστημα παιδιών – γονέων και σαφώς το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να τους ενσωματώσει

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι προσέγγισης, πάνω στην  προσπάθεια αποκατάστασης των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ένα παιδί με ιδιαιτερότητες.

Θα ήθελα κυρίως να αναφερθώ στην αξία της ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ‘ΣΧΕΤΙΖΕΣΘΑΙ’ της ικανότητας του κλινικού να προσεγγίσει και να χτίσει με το παιδί μια καινούρια σχέση υγιής, γεμάτη εμπιστοσύνη, αυτοεκτίμηση, αλληλουποστήριξη και κατανόηση, με την στήριξη φυσικά των γονέων η οποία θα έχι στόχο την αποκατάσταση των δυσκολιών και την περαιτέρω γενίκευση τους εώς το σημείο που το παιδί και οι γονείς μπορούν να συνεχίσουν μόνοι τους το ταξίδι

Σίγουρα δεν πρόκειται για έναν εύκολο δρόμο…

Αλλά η επιλογή του να μην κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στις δυσκολίες..

Κάτι θετικό θα μας επιφέρει.