Η Τάσα Σιόμου αρθογραφεί με αφορμή τη συζήτηση για το λογότυπο του δήμου Κοζάνης: «Να μιλήσω για ήρωες…» Ή  Οι τωρινές περιπέτειες του κοζανίτη αγωνιστή του 1821, Γεωργίου Λασσάνη

Οι έχοντες αρετήν και τόλμην  εις τους σκοτεινούς χρόνους της
οθωμανικής δουλείας ενσαρκώνουν τους αγώνες για την ελευθερία, που οι
τοπικές κοινωνίες τιμούν ετησίως  στα Ελευθέρια.

Η Κοζάνη, ο τόπος μας,   ήταν  γενέθλιος  τόπος του Γεωργίου Λασσάνη
(1793-1870) που  αναμετρήθηκε με τη φοβέρα της  τυραννίας,  σπέρνοντας
το σπόρο της ελευθερίας στην ευρύτερη Βαλκανική, πεδίο επαναστατικών
αναβρασμών,  ποτίζοντάς τον ως δάσκαλος και  συγγραφέας, ως
ιερολοχίτης,  ως φυλακισμένος στις φυλακές του Μέτερνιχ, ως πολεμιστής
και τέλος ως πολιτικός στην Παλιγγενεσία.

Οι Δημοτικές Αρχές τιμώντας την πατριωτική του συνεισφορά διεκδίκησαν
άκαρπα το Αρχείο του από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής και τη μετακομιδή
των οστών του από την Αθήνα, πέτυχαν όμως, την αγορά, αναπαλαίωση και
λειτουργία του αρχοντικού του ως Χαρτοθήκης, κυρίως όμως, καθιέρωσαν τη
μορφή του ως  έμβλημα του Δήμου.

Τα σύμβολά μας, ως κοινωνικά στοιχεία (όχι ο λογότυπος, αντιδάνειο από
την αγγλική, αναφερόμενος κυρίως σε εταιρίες) δεν είναι απλώς
εικαστικά στοιχεία, είναι φορτισμένα ιδεολογικά, εκφράζουν τη αίσθηση
του συνανήκειν, ενισχύουν τον κοινωνικό αρμό, διαμορφώνουν την
ταυτότητά μας ως στοιχείο διαλόγου, διακριτής και συνεχούς ύπαρξης στο
παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Ως απόσταγμα χρόνων και ποικίλων παραγόντων μας καθορίζουν, μας
συνεγείρουν, δεν μας διαφημίζουν εξάπτοντας την περιέργεια, δεν
στοχεύουν στον άκρατο καταναλωτισμό.

Το ταξίδι τους στο χρόνο δεν τα παλιώνει, δεν τα αχρηστεύει από την
πολυχρησία, αντιθέτως τα ενδυναμώνει, τα καθαγιάζει, κυρίως όσο το
περιεχόμενό τους (σημαινόμενο) παραμένει επίκαιρο  και η μορφή
(σημαίνον) το υπηρετεί.

Μόνον η σύνδεσή τους με τον ολοκληρωτισμό, με αποτρόπαιες πράξεις τα
καθιστά προσωρινά

Στη δική  μας κοινωνία , η επιλογή προσώπου ως εμβλήματος και μάλιστα
διανοητή , αφιερωμένου με όποιο κόστος στην απελευθέρωση της πατρίδας,
αισθητοποιεί καλύτερα την ιδέα της  ανυπακοής, της αντίστασης στον
ξένο ζυγό αιώνων ή σε οποιοδήποτε ζυγό, διαρρηγνύει την επικρατούσα
ατομικοκρατία, δημιουργεί συλλογική, πατριωτική συνείδηση και
συρρικνώνει την πιθανότητα εκμετάλλευσής της από ακραίους κύκλους.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο συνομιλεί με την επικαιρότητα, αναδεικνύει το
μοντέρνο ως διαρκές στοιχείο αμφισβήτησης του κατεστημένου,
γονιμοποιεί τη δράση για το όραμα της ελευθερίας και ενοποιεί με
διαχρονικές ανθρώπινες αξίες.

Οι Δήμοι ως πολυσύνθετοι οργανισμοί  τοπικής διοίκησης στοχεύουν στην
ευζωία των πολιτών, στην πρόοδό τους, δεν είναι όμως φορείς
αποκλειστικά κατανάλωσης και κερδοφορίας. Οι Δήμοι ως τόποι είναι
κυρίως οι άνθρωποί τους και όχι αποσπασματικά τα αγαθά της γης ή του
πολιτισμού, παρόλη την αλληλεπίδραση.

Το 2010, με τον Καλλικρατικό νόμο επιχειρήθηκε η συγκεντροποίηση-
συγχώνευση των Δήμων, ως απόπειρα απομάκρυνσης των πολιτών από τα
πολιτικά πράγματα, μαζοποίησης και  χειραγώγησης. Το 2011 το σχέδιο
αυτό συνοδεύτηκε από την κατάργηση των συμβόλων  των Δήμων, είτε για
την αποκοπή τους από το ιστορικό παρελθόν, είτε για την αποφυγή
αντεγκλήσεων.

Όμως, τίποτα δεν εμπόδιζε την επανοικειοποίηση των παλιών συμβόλων, με
αισθητικές παρεμβάσεις, μετά από διάλογο . Η άψογη διαδικασία του Δήμου
Κοζάνης για την αναζήτηση νέου συμβόλου, στο τέλος ανεικονικού και αφαιρε
τικού, αποτέλεσε τη δεύτερη κατάργηση του προηγούμενου συμβόλου.

Οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου είναι θεσμικά σεβαστές.

Εκκρεμεί όμως, η εγκόλπωσή τους από τους δημότες, σχετιζόμενη με το
σεβασμό της  τοπικής  ιστορίας  και της ιστορικής συνείδησης ως
ανατρεπτικής δύναμης.

Επομένως, εκκρεμεί η ελπίδα πως μπορεί να  υπάρξει ζωή διαφορετική από
αυτήν που εξυφαίνονται  διεθνείς οικονομικοί κύκλοι…

                                  Τάσα Σιόμου

ΥΓ. Από τον όρκο της Φιλικής Εταιρίας:

Ω αγία και αθλία  πατρίς, είμαι όλος αφιερωμένος εις εσέ.