μπλε μαγΝήτες: μερικά χιλιόπνοα μακριά από την οικειότητα, είναι ο τίτλος των ποιημάτων – γραμμάτων του Κοζανίτη Γιάννη Ανδρονικίδη, με καταγωγή, κατά το ήμισυ, από την Χρυσαυγή Βοϊου Κοζάνης.
Το βιβλίο του Γιάννη Ανδρονικίδη εκδόθηκε το 2024, στην Αθήνα, με την υποστήριξη του ΥΠΠΟΑ, στα πλαίσια του 1ου Φεστιβάλ Πειραματικής Λογοτεχνίας Α) GLIMPCE) OF) με θέμα «Οι κοινές μας γλώσσες», από τις εκδόσεις Α) GLIMPCE) OF).
Οι μπλε μαγΓήτες, καινοτομούν από κάθε άποψη, αρχής γενομένης από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου, που είναι ανεστραμμένα και δίγλωσσα, ένα στα Ελληνικά και ένα στα Αγγλικά. Ακολουθεί η διάταξη του περιεχομένου του, που επιτρέπει στον αναγνώστη την συνήθη ανάγνωση του βιβλίου, με την προϋπόθεση ότι αυτός θα επιλέξει, πρώτα, το εξώφυλλο της μητρικής του γλώσσας.
Όπως σημειώνεται στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, τα κείμενα του βιβλίου «καταγράφουν διακεκομμένα τις ζωές και τις μετακινήσεις του παππού του συγγραφέα, Ν.Κ, αλλά και της οικογένειάς τους σε Ελλάδα- Ελβετία- Καναδά- Ελλάδα, από το 1960 μέχρι και σήμερα. Αφορμάται από το φωτογραφικό και κειμενικό σώμα του οικογενειακού αρχείου, στο οποίο είναι εγγεγραμμένες οι ζωές και οι μετακινήσεις αυτές, τις οποίες ο συγγραφέας (αυτό)μεταφράζει σε νέα αρχειακά σώματα και γλώσσες».
Επέλεξα να καταγράψω αυτούσιο ένα κείμενο του συγγραφέα που αναφέρεται στο εγώ, γιατί -μέσα από αυτό- εκφράζεται η ανάγκη του μετανάστη για τον – εκ νέου- αυτοπροσδιορισμό του, στον ξένο τόπο.
«Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δύο χρόνια για να γράψω εγώ. Ξεκίνησα να γράφω στα Αγγλικά και κάτι στο κεφαλαίο «I» (Εγώ)- που διάβασα πως χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 13ου αιώνα για να επισημάνει τη διαφορά της λέξης και για να αποφευχθούν παρανοήσεις σε χειρόγραφα από το πεζό «i» (εγώ) – μετέδιδε κάποιου είδους τερατώδη κτητικότητα. Το εγώ με κατείχε. Αν και στις αυτό-μεταφράσεις του, το εγώ γινόταν επίσης οικείο.»
Στο ποίημα με τίτλο, «139,8 ημέρες βροχή ή χιόνι το χρόνο», ανήκει το παρακάτω απόσπασμα:
« αν επι-στρέφω
όλες τις παραβιάσεις αυτής της ιστορίας είναι γιατί το περιθώριο εδώ σημαίνει περιθωριακό & τα περιθώρια είναι νομικά επιτρεπόμενες αποκλίσεις
από τους όρους αυτής της σύμβασης.»
Ο Γιάννης Ανδρονικίδης είναι ιστορικός της τέχνης, συγγραφέας και μεταφραστής. Για μένα, όμως, παραμένει πάντα ο αγαπημένος μου μαθητής, που συνεχίζει να με εκπλήσσει ευχάριστα με τη σεμνότητα του χαρακτήρα του, τη δημιουργικότητα του νου του, και τον λυρισμό της ψυχής του.
Κλείνοντας, εύχομαι ολόψυχα στον Γιάννη, το νέο του βιβλίο να είναι καλοτάξιδο και η πορεία του στη ζωή, ευοίωνη!
