Το δημογραφικό πρόβλημα (Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου)

   Το δημογραφικό πρόβλημα των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών είναι πρωτίστως πρόβλημα επικράτησης του θανάτου επί της ζωής. Ο πληθυσμός μειώνεται σ’ αυτές επειδή οι άνθρωποι, απομακρυνόμενοι από τον Θεό και αρνούμενοι να υπακούσουν στην εντολή του «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», αρνούνται να γίνουν με την παιδοποιία συνδημιουργοί Του! Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής και το κυνήγι των απολαύσεων νεκρώνουν το πνεύμα θυσίας, που απαιτείται για τη γέννηση και ανατροφή τέκνων. Στις δυτικές κοινωνίες τα παιδιά βιάζονται στα κοινωνικά θερμοκήπια να δώσουν καρπούς κακίας πριν από την ώρα τους. Ο εφηβικός ερωτισμός πνίγει τον φυσιολογικό έρωτα και καθιστά πολλούς νέους ανώριμους να συνάψουν σοβαρή σχέση και να δημιουργήσουν οικογένεια αποδεχόμενοι τις ευθύνες αυτής. Πολύς ο λόγος για τις εκτρώσεις πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ακόμη η πράξη δεν ήταν νόμιμη. Οι γυναίκες του φεμινιστικού κινήματος, το οποίο επέτυχε την μεγαλύτερη υποταγή της γυναίκας στον άνδρα, ωρύονταν υπέρ του «δικαιώματος» αυτοδιαχείρισης του σώματός τους αγωνιζόμενες κατά των ανυπερασπίστων εμβρύων! Τελικά τα κοινοβούλια, αστικά και μαρξιστικά, ψήφισαν υπέρ του «δικαιώματος» αυτού και μάλιστα με την κάλυψη των αιμορραγούντων, για πλείστους όσους λόγους, ασφαλιστικών ταμείων! Ο άνδρας θριάμβευσε καθώς έπαψε η καταγγελία του ως ανάνδρου σε περίπτωση εγκατάλειψης εγκυμονούσας συντρόφου του. Αφού υπάρχει λύση και μάλιστα με τη σφραγίδα του νομοθέτη προς τί η ανεπιθύμητη κυοφορία; Και η γυναίκα με την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης ανταποδίδει τα ίσα στον αυτοπροβαλλόμενο μέχρι πρότινος ως πολυγαμικό άντρα συνάπτοντας κατά βούληση ερωτικές σχέσεις και υπερηφανευόμενη για τον αριθμό των εκτρώσεων! (Και κλάμα ο «ηττημένος» άνανδρος άνδρας!).

                Υπό τις προϋποθέσεις αυτές και με το όνειρο των σπουδών, αρχικά, και της επαγγελματικής καταξίωσης, στη συνέχεια, η σκέψη για δημιουργία οικογένειας απωθείται στο μέλλον. Έτσι ο γάμος, ακόμη και για τις γυναίκες από το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του βίου σε άλλες εποχές εξακοντίζεται στην αρχή της τέταρτης. Ανεύθυνοι πολλοί νέοι μας, υπό την άθλια καθοδήγηση γονέων, παιδαγωγών, Πολιτείας και μέσων διαμόρφωσης (=εκμαυλισμού) της συνείδησης της κοινής γνώμης, όταν αποφασίσουν να σταθεροποιήσουν μια σχέση ή την από πολλών ετών σταθερή σχέση να ενδυναμώσουν με τα δεσμά του γάμου (ο όρος δεσμά σε ευρεία χρήση από όλους μας), έστω και πολιτικού, εμφανίζονται παντελώς ανώριμοι να ανταπεξέλθουν στις όντως πολλές δυσκολίες. Η σε σύντομο χρονικό διάστημα αίτηση διαζυγίου και η εντυπωσιακά εσπευσμένη διευκόλυνση της έκδοσης από τον νομοθέτη διαλύουν εν τω γεννάσθαι πολλές οικογένειες.

Η κοινωνία μας, υιοθετώντας το μέθοδο συγχωροχαρτίων της παπικής αυλής κατά τον μεσαίωνα, προβάλλει ως φυσιολογική υπό τις κρατούσες κοινωνικές συνθήκες, τη μονογονεϊκή οικογένεια, στην οποία όλα τα βάρη επωμίζεται συνήθως η «απελευθερωμένη» γυναίκα! (Και κλάμα ο άνανδρος άνδρας!). Σφίγγει η γυναίκα τα χείλη και πεισμώνει να δείξει ότι μπορεί να αναλάβει και τους δύο ρόλους! Κανένας δεν ζητά τη γνώμη των παιδιών, τα οποία μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους σε αντίθεση προς τα έμβρυα. Αλλά με τα παιδιά να ασχολείτο ο νομοθέτης; Είχε πλέον σοβαρά θέματα να διευθετήσει. Ήταν τα δικαιώματα ευπαθούς ομάδας που δεχόταν την επίθεση των ομοφοβικών (καινοφανής όρος!). Ανελήφθη εκστρατεία από το σύστημα εξουσίας «επιστημονικής» δικαίωσης του πάθους και αναγνωρίστηκε νομοθετικά η συμβίωσή των μελών.  Όμως δεν θεωρήθηκαν επαρκή τα δικαιώματά τους! Έπρεπε να αναγνωριστεί η σχέση αυτή ως γάμος με την ανατροπή των ισχυόντων σε όλους τους πολιτισμούς στη μακραίωνη ανθρώπινη ιστορία και να παρασχεθεί το δικαίωμα και υιοθεσίας τέκνου σε κοινωνίες που τα άτεκνα ζεύγη ταλαιπωρούνται αφάνταστα μέχρι να τους δοθεί το πολυπόθητο τέκνο. Πώς να δεχθεί να χαρακτηριστεί καθυστερημένος ο αστός νομοθέτης, οπαδός του «φυσικού δικαίου», όταν εκπρόσωποι, υποτίθεται, του θείου δικαίου έχουν ήδη ικανοποιήσει το αίτημα της «ευλογίας του γάμου» των βιούντων διαστροφικά περί την γενετήσια σφαίρα; Πώς να μείνει πίσω ο αστός νομοθέτης, όταν η «επιστήμη» έχει αποφανθεί ότι δεν προκαλούνται ψυχικά τραύματα στα παιδιά, που υιοθετούν τα παρά φύσιν ζεύγη;

                Ο κόσμος της στέρησης το μόνο από το οποίο δεν πάσχει είναι η έλλειψη παιδιών! Παρά την άγρια επίθεση των απλήστων πλουσίων, οι οποίοι για τα άθλια συμφέροντά τους σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να εγκληθούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πληθαίνουν διαρκώς. Τί κι αν σημαντικό μέρος της «ανθρωπιστικής» βοήθειας δαπανάται για διανομή αντισυλληπτικών ή για την προώθηση της γουόκ ατζέντας; Τί κι αν οι «ανθρωπιστές» της Δύσης «αδυνατούν» να προσφέρουν έναντι της καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών των φτωχών χωρών εμβόλια και γάλα για κάθε παιδί των καταφρονεμένων; Τί κι αν υποθάλπουν πολέμους, στους οποίους χρησιμοποιούνται ως σκληροί μαχητές παιδιά; Τί κι αν ευνοούν γενοκτονίες, προκειμένου να προωθήσουν στην εξουσία ανδρείκελα, πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους; Τί και αν απορρίπτουν στα απόβλητα εκατομμύρια τόνους τροφίμων, που θα έτρεφαν εκατομμύρια πεινασμένων. Οι λαοί των φτωχών χωρών παραμένουν δημογραφικά σφριγηλοί και αυξάνουν αριθμητικά! Και οι άπληστοι άρπαγες σημαίνουν συναγερμό για τη «διάσωση» του πλανήτη από τον υπερπληθυσμό! Η «επιστήμη» τους, οι ανέντιμοι δηλαδή επιστήμονες, οι προσφέροντες τις υπηρεσίες τους στο σύστημα εκμετάλλευσης έναντι αδρής αμοιβής και πλανητοσωτήρες «νεροκουβαλητές» κραυγάζουν ότι η γη δεν μπορεί να θρέψει πλέον τον πληθυσμό της. Δεν είναι λοιπόν η κραυγαλέα κοινωνική αδικία αιτία των δεινών, αλλά ο υπερπληθυσμός. Και έμμεση είναι η προσβολή του Θεού, του ανυπάρκτου βέβαια για τους υλιστές της Δύσης! Τί εντολή έδωσε στους πρωτόπλαστους ο «Πάνσοσφος»;

                Και οι απόκληροι, στερημένοι από τα πάντα στη χώρα τους, αποφασίζουν την έξοδο για τη βιολογική επιβίωση ή τους δελεάζουν κυκλώματα προσφέροντας διευκολύνσεις. Επιχειρούν περιπετειώδες και πολυδάπανο ταξίδι (πού βρίσκουν τα ναύλα, ουδείς διερωτάται), για να εγκατασταθούν, όσοι επιβιώσουν, σε κάποια χώρα του επίγειου «παραδείσου», από αυτές που έχουν μετατρέψει τη δική τους σε κόλαση! Και οι «ξένοι» διχάζουν τις παρακμασμένες κοινωνίες. Άλλοι, εθνικά ανερμάτιστοι, τους υποδέχονται δήθεν φιλικά, όταν δεν υφίστανται συνέπειες, χωρίς όμως να επικρίνουν τους θύτες. Από άλλους χαρακτηρίζονται άκρως ανεπιθύμητοι για να μη διαταραχθεί η ησυχία τους και αλλοιωθεί η εθνική ή φυλετική τους καθαρότητα χωρίς και αυτοί να θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι για την επέλαση των αποκλήρων ευθύνονται και οι χώρες τους! Τραγικό να μένουμε απαθείς μπροστά στον απειλούμενο αφανισμό μας από το προσκήνιο της ιστορίας και τραγικότερο να συμπλέουμε με τους δημίους των λαών και να στρεφόμαστε κατά των θυμάτων τους, επειδή αυτά, παρά τους διωγμούς, επιβιώνουν, καθώς παραμένουν συνδημιουργοί του Θεού.

                                                                                                «Μακρυγιάννης»