Η φετινή χρονιά δεν ξεκίνησε όπως τη φανταζόμασταν.
Κι όμως, κάθε εβδομάδα, άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τον Μακεδονικό Κοζάνης συνεχίζουν να παλεύουν. Για να κρατήσουν ζωντανό κάτι πολύ περισσότερο από μια ομάδα· μια ιστορία δεκαετιών, μια γειτονιά, ένα κομμάτι της ίδιας της πόλης.
Κι όμως, η προσπάθεια αυτή σκοντάφτει σε ένα εμπόδιο που δεν έχει να κάνει ούτε με την ασφάλεια, ούτε με το γήπεδο, ούτε με το ποδόσφαιρο.
Κι όμως, η προσπάθεια αυτή σκοντάφτει σε ένα εμπόδιο που δεν έχει να κάνει ούτε με την ασφάλεια, ούτε με το γήπεδο, ούτε με το ποδόσφαιρο.
Ένα χαρτί. Μια γραφειοκρατική καθυστέρηση.
Το γήπεδο της Νέας Νικόπολης παραμένει κλειστό – όχι γιατί δεν είναι ασφαλές, αλλά γιατί κάποτε, πριν από χρόνια, περνούσε δίπλα του ένας δρόμος που τώρα δεν υπάρχει καν, και περιμένει ακόμη… να αποχαρακτηριστεί.
Έτσι, κάθε εβδομάδα, τα ίδια και τα ίδια: χαρτιά, αιτήσεις, εγκρίσεις, προσωρινές άδειες.
Μία αγωνιστική στο ΔΑΚ, την επόμενη στην Ξηρολίμνη, μετά στα Κοίλα… και ποιος ξέρει πού την άλλη φορά.
Μία αγωνιστική στο ΔΑΚ, την επόμενη στην Ξηρολίμνη, μετά στα Κοίλα… και ποιος ξέρει πού την άλλη φορά.
Μια ομάδα χωρίς σταθερή έδρα, με ανθρώπους κουρασμένους – ψυχικά, πνευματικά και οικονομικά.
Ο Μακεδονικός είναι ένας από τους πιο ιστορικούς συλλόγους της Κοζάνης, με ρίζες βαθιές, με γενιές παιδιών που φόρεσαν τη φανέλα του και μεγάλωσαν μέσα στο στρατιωτικό γήπεδο και σε αυτό το γήπεδο της Νέας Νικόπολης.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με προσωπικές θυσίες, μεράκι και πίστη κρατούν τον σύλλογο ζωντανό, χωρίς μεγάλα μέσα, χωρίς οικονομική στήριξη, μόνο με αγάπη για τον αθλητισμό και για αυτό που εκπροσωπεί ο Μακεδονικός.
Αξίζει αυτή η πίεση; Αξίζει αυτή η ταλαιπωρία;
Ναι, όταν υπάρχει ελπίδα. Όμως, όταν φτάνεις να πολεμάς για να κερδίσεις όχι τον αντίπαλο στο γήπεδο, αλλά τη γραφειοκρατία και την αβεβαιότητα, τότε η ψυχή κουράζεται.
Γιατί είναι άλλο να αγωνίζεσαι για να κερδίσεις, κι άλλο να αγωνίζεσαι απλώς για να σου επιτρέψουν να παίξεις.
Η Νέα Νικόπολη δεν ζητά χάρη. Ζητά δικαιοσύνη.
Ζητά αυτό που δόθηκε σε τόσα άλλα γήπεδα ανά την Ελλάδα: μια προσωρινή άδεια, μέχρι να λυθεί οριστικά το ζήτημα.
Το γήπεδο έχει περίφραξη, πόρτες διαφυγής, τουαλέτες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στατικότητας. Είναι έτοιμο να φιλοξενήσει αγώνες – εκτός αν θεωρούμε ότι ένας ανύπαρκτος δρόμος μπορεί να απειλήσει την ασφάλεια των ποδοσφαιριστών
Και την ίδια στιγμή, άλλα γήπεδα, πήραν προσωρινές άδειες- όπως έπρεπε- και καλά έκαναν γιατί προέχει ο αθλητισμός, όχι τα χαρτιά.
Και την ίδια στιγμή, άλλα γήπεδα, πήραν προσωρινές άδειες- όπως έπρεπε- και καλά έκαναν γιατί προέχει ο αθλητισμός, όχι τα χαρτιά.
Αλλά ο Μακεδονικός, ο σύλλογος που έγραψε ιστορία στην Κοζάνη, παραμένει «φιλοξενούμενος» στην ίδια του την πόλη.
Όσοι είμαστε κοντά στην ομάδα, ξέρουμε τι σημαίνει να συντηρείς έναν σύλλογο τόσα χρόνια.
Να ψάχνεις χορηγούς, να συντηρείς γήπεδα, να φροντίζεις παιδιά, να δίνεις αγώνες για να κρατήσεις όρθιο κάτι που αγαπάς.
Αυτό είναι το δύσκολο. Το να τα παρατήσεις, είναι το εύκολο.
Αλλά ο Μακεδονικός δεν έμαθε να τα παρατάει.
Και είναι κρίμα, πραγματικά κρίμα, να χαθεί αυτή η προσπάθεια, αυτή η ιστορία, από ένα γραφείο, μια υπογραφή, έναν ξεχασμένο δρόμο στο χαρτί.
Ας σκύψουν, λοιπόν, οι αρμόδιοι πάνω στο πρόβλημα.
Ας δώσουν άμεσα τη λύση που αξίζει σε αυτούς τους ανθρώπους.
Γιατί αυτό που κρατούν στα χέρια τους δεν είναι απλώς μια μπάλα και ένα γήπεδο. Είναι η ψυχή του Μακεδονικού και μαζί της, ένα κομμάτι της αθλητικής ιστορίας της Κοζάνης.
Δύσκολα φέτος ο Μακεδονικός.