Με όλη την αγάπη και το σεβασμό καλησπερίζω τους μαθητές , τους φοιτητές και τους δασκάλους τους , την Κοζανιτικη νεολαία και ολους τους δημοκρατικούς πολίτες , σήμερα πεντηκοστή δεύτερη (52η) επέτειο της γιορτής του ΠΟΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.!
Νοιωθω την ανάγκη και την τιμή να καταθέσω συνοπτικά την προσωπική μου μαρτυρία για τον αγώνα και για τη μνήμη κυρίως των θυμάτων της δικτατορίας για την προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος που είναι συνυφασμένο με την ιστορία της χώρας μας από την κλασική αρχαιότητα ακόμα, δλδ πριν από 2500 περίπου χρόνια .!
Κυρίως όμως για ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την προδοσία των αδελφών μας της μαρτυρικής ΚΥΠΡΟΥ με την «παράδοση» της στην Τουρκία και τη ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ της το 1974, μετά απο Συνομωσία της χούντας των συνταγματαρχών με τη CIA της Αμερικής και την Τουρκικη ηγεσία…
Στις 21 Απρίλη του 1967 μια ομάδα-χούντα επίορκων φασιστών αξιωματικών του στρατού με επικεφαλής το Γεώργιο Παπαδόπουλο κατάργησαν με ένοπλη βία το δημοκρατικό πολίτευμα και επέβαλαν τη Δικτατορία.
Σαν τελειόφοιτοι μαθητές του Βαλταδώρειου Γυμνασίου, εκείνη τη μέρα του πραξικοπήματος ενώ βρισκόμασταν στην καθιερωμένη εβδομαδιαία εκδρομή στη Ρόδο, αναγκαστήκαμε να τη διακόψουμε και να γυρίσουμε στα σπίτια μας στην Κοζάνη. Έτσι για πρωτη φορά μάθαμε και καταλάβαμε τη διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατία και τη Δικτατορία …
Την ίδια χρονιά ενώ πέρασα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας ούτε καν γράφτηκα στην ΠΑΝΤΕΙΟ λόγω οικονομικής ανέχειας και την επόμενη ξαναδίνοντας εισαγωγικές εξετάσεις πέρασα στη Νομική σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης(ΑΠΘ)
Μετά από πέντε χρόνια σπουδών, περιστασιακής εργασίας σε οικοδομές για το χαρτζιλίκι και κρυφού κυρίως αγώνα για την ανατροπή της Δικτατορίας, σαν τελειόφοιτος της Νομικής συμμετείχα, μαζί με πολλούς συναδέλφους και συγχωριανούς μου φοιτητές, στην ιστορική εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ στη Θεσσαλονίκη στις 17 Νοέμβρη του 1973 .
Νοιώθω την ανάγκη όμως να σημειώσω ότι πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχαμε διάφορες δράσεις με όλους σχεδόν τους φοιτητές και άλλους νέους της Λευκοπηγης με κυριότερες:
α)Όταν την παραμονη της Αποκριάς το βράδυ του 1971 ή 1972(;)καμιά δεκαριά άτομα με το αυτ/το-κλούβα του μάστορα Νικου Ζιάκα κατεβάσαμε ταμπέλες της χούντας με το φοίνικα και το πουλί στα χωριά από Λευκοβρυση μέχρι την Αιανη.
Β) όταν τα Χριστούγεννα του 1972 κάναμε συγκέντρωση στο παλιό δημοτικό σχολείο μπροστά στην εκκλησία, καμιά τριανταριά νέοι και αφού συζητήσαμε βγάλαμε ανακοίνωση κατα της δικτατορίας και την ανάγκη αποκατάστασης της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας την οποία κολλήσαμε στις πόρτες καφενείων του χωριού και του Κοινοτικού Γραφείου.
και Γ) Όταν το Φλεβαρη του 1973 παράλληλα με τα γεγονότα της Νομικής της Αθήνας , μετά από κρυφή συνεννόηση καταλάβαμε φανερά πλέον το αμφιθέατρο της ΦυσικοΜαθηματικης σχολής θες/νικης όπου με σντιδικτατορικα συνθήματα και έντονους τσακωμούς ακυρώσαμε τις «στημένες»φοιτητικές ψευτοεκλογές απο τις διορισμένες από τη Χουντα φοιτητικές διοικήσεις(ΕΚΟΦ) με σοβαρά αιματηρά γεγονότα που ακολούθησαν στην πλατεία του Χημείου με συλλήψεις και τραυματισμούς.
Την επόμενη μέρα με τον αδερφό μου Γρηγορη και τους Σερραίους φιλους μας Γιαννη Βίσκα και Μαργαριτη Παντζιο συμμετείχαμε σε σιωπηλή κυκλική διαμαρτυρία διακοσίων περίπου ατόμων στην πλατεία Χημείου , για τους τραυματισμούς και συλλήψεις της προηγούμενης μέρας , όπου μας διέλυσαν ασφαλίτες και χουντικοί ΕΚΟΦΙΤΕΣ κυνηγώντας μας με ρόπαλα και καδρόνια προς το Συντριβάνι και την οδό Μελενίκου πάλι με τραυματισμούς κάποιων συναδέλφων κ α πολιτών που βρήκαν μπροστά τους…
Πολύς κοσμος ακούγοντας για τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμμβρη του 1973 και την επέτειο, νομίζουν ότι έγινε μόνο στην Αθηνα…
..:Εκείνο το μεσημέρι μετά το φαγητό στη φοιτητική Λέσχη του Πανεπιστημίου Θες/νικης τέσσερις Λευκοπηγιώτες(Δουγαλης Νίκος , Καραγιαννης Βασιλης, Μητλιάγκας Γρηγόρης και Γιώργος) κατεβαίνοντας τον τρανό όχθο του ΑΧΕΠΑ μπήκαμε προσέχοντας αλλά αποφασισμένοι από την πίσω χαμηλή πόρτα στο ισόγειο του Πολυτεχνείου θες/νικης όπου μας περίμενε σαν οικοδεσπότης ο συγχωριανός μας Γρηγόρης Δουγαλης φοιτητής στο τμήμα πολιτικών μηχανικών.
Μετά από σύντομες συστάσεις και γνωριμίες ενταχθήκαμε σε τμήματα ή ομάδες των σχολών και συντοπιτών μας και αναλάβαμε την περιφρούρηση με βάρδιες της υπό κατάληψη πλέον πολυτεχνικής σχολής για τη σχεδιασμένη διαμαρτυρία που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε εξέγερση κατα της δικτατορίας.
Αμέσως κλείσαμε από μέσα μέχρι πάνω την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου που βλέπει προς την έκθεση , με τραπέζια καρέκλες κ.α. αντικείμενα για να εμποδίσουμε αναμενόμενη εισβολή της αστυνομίας της ασφαλειας και των λίγων τραμπούκων χουντικών φοιτητών της ΕΚΟΦ κρατώντας ο καθενας μας ένα ξύλινο «ρόπαλο» από καρέκλες ή σκαμπό για άμυνα και αντίσταση σε περίπτωση ανάγκης .
Χωρις να κοιμηθώ καθόλου , το πρωί στις πεντε παρά δεκα ήμουν μαζί με πολλους συναδελφους στην πρωινή βάρδια φύλαξης της κεντρικής πύλης του Πολυτεχνείου όταν ξαφνικά ακούσαμε να πλησιάζουν ερπύστριες και αμέσως είδαμε να σταματούν μπροστά μας δυο τανκς με στραμμένες τις κάνες κατα πάνω μας μπρος τα σκαλιά και την πύλη του Πολυτεχνείου που «φυλάγαμε»…
Αριστερα σε γραμμή προς το πάλαί ντε σπορ παρατάχθηκε ένοπλο τμήμα της Αστυνομίας , δεξιά μας σε σειρά προς το Συντριβάνι ένοπλο τμήμα Λοκατζηδων , πίσω προς το ΑΧΕΠΑ ένοπλο πάλι στρατιωτικο τμημα και απέναντι μας στην πάνω πύλη της έκθεσης προς το συντριβάνι μαζεμένοι και έτοιμοι για συλληψεις πολλοι ασφαλίτες μαζί με τους λιγους φασιστες ρουφιάνους ΕΚΟΦΙΤΕΣ φοιτητές.
Σ ένα λεπτό ανέβηκαν τις σκάλες και πλησίασαν τρεις άνθρωποι δλδ ο διοικητής της Αστυνομίας , ο εισαγγελέας και ο διορισμένος απ τη χουντα Πρυτανης του ΑΠΘ Σδρακας , ο οποίος είπε να ανοίξουμε την πύλη και να αδειάσουμε το Πολυτεχνείο γιατί στην Αθηνα μπήκε πριν μια ώρα το τανκ μέσα κι αν δε βγουμε το ίδιο θα γίνει και σ εμας…
Εμείς ανεβασμένοι πάνω στα αντικείμενα που φραζανε την πύλη , μη γνωρίζοντας ότι στην Αθηνα πράγματι το τανκ είχε γκρεμίσει την πύλη κσι μπήκε στο Πολυτεχνείο σκοτώνοντας πολλά ατομα , κατ αρχήν μουδιασαμε και σε δευτερόλεπτα όσοι είμασταν στο ισόγειο και μπροστά στην πύλη αντιδρασαμε φωνάζοντας : «Δε σας πιστεύουμε-Δημοκρατία-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κάτω η χούντα κάτω ο Παπαδόπουλος».
Αμέσως πάλι οι τρεις επανέλαβαν ότι δε λένε ψέματα κι αν δε βγουμε θα ανέβουν και θα μπούν μέσα τα τανκς .
Σε λιγο ειδοποιημένοι κατέβηκαν τα άτομα της συντονιστικής επιτροπής οι οποίοι συνεδρίαζαν επάνω και γνωρίζοντας τι είχε γίνει στην Αθηνα , συμφώνησαν να βγουμε αλλά μετά από δυο ώρες περίπου όταν αρχίζει η κυκλοφορία της Αστικής συγκοινωνίας σαν εγγύηση για να μη γίνουν συλλήψεις μπροστά στον κόσμο της θες/νικης που θα κυκλοφορούσαν ήδη να πάνε στις δουλειές τους .
Αυτοί όχι μόνο δε δέχθηκαν την πρόταση αλλά είπαν «αν δε αρχισετε να βγαίνετε σε δεκα λεπτά θα μπούμε μέσα με τα τανκς». Οπότε πιστέψαμε οτι είναι αποφασισμένοι να μπουν και στη Θεσαλονικη όπως έγινε στην Αθηνα και στις πεντε και δεκα συμφωνήσαμε όπως μας υπέδειξαν να βγαίνουμε ένας-ενας με απόσταση δυο μέτρων ο ένας με κατεύθυνση προς το παλαί ντε σπορ ο επόμενος προς το συντριβάνι .
Σε λιγα λεπτά βλεποντας ότι κανουν συλληψεις οι ασφαλίτες με τους ΕΚΟΦΙΤΕΣ , πιανοντας φοιτητές που πήγαιναν με κατεύθυνση προς το συντριβάνι, ειδοποίησα τους συγχωριανούς μου να κανονίσουμε να βγουμε ένας παρά ένας προσέχοντας να βγουμε όλοι προς το παλαί ντε σπορ μπροστά απο την παραταγμένη αστυνομία όπου δεν γίνονταν συλλήψεις…
Βγαίνοντας πρώτα εγώ κατάφεραν και με ακολούθησαν ο Βασίλης και ο αδερφος μου Γρηγόρης (αλλά όχι ο ΝΙΚΟΣ και Γρηγόρης Δουγαλης οι οποίοι κατάφεραν και βγήκαν από την πίσω χαμηλή πόρτα προς το ΑΧΕΠΑ) και περνώντας εμείς οι τρεις λίγο ζαλισμένοι σαν σε ταινία φαντασίας προχωρούσαμε αργα «πετώντας» μεταξυ εδάφους και αέρα ακούγαμε τον επικεφαλής αξιωματικό να μας βρίζει «παλιοκουμουνια γ… τη μάνα που σας γέννησε κ α βρισιές , ξαφνικά ακουσαμε έναν αστυνομικό να λέει: «Μητσιο Μητσιο ας τα παιδιά να φύγουν».
Οπότε πατώντας γερά στο εδαφος δεν καταλάβαμε πότε εξαφανιστήκαμε προς την Αγία Φωτεινη και περνωντας μπροστά από το Στατιωτικο νοσοκομείο 424 πηγαμε στα «υπόγεια» πίσω από το «Λοιμοδων» που μας περίμεναν ξυπνητοι και εντονα ανησυχούντες με αγωνία οι δικοί μας άνθρωποι φοιτητές που είχαν μάθει τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στην Αθηνα .
(Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι οι φίλοι συμφοιτες μας που δεν μπήκαν το μεσημέρι στο Πολυτεχνείο στη συνέχεια μαζεύτηκαν για συμπαράσταση στο πίσω μέρος προς το ΑΧΕΠΑ κι αυτοί κινδύνευαν περισσοτερο από μας από τους ΕΚΟΦΙΤΕΣ και τους ασφαλίτες . Αν θυμάμαι καλά μαζί με πολλους άλλους ήταν οι συγχωριανοί μας Αποστολης και Κωστας Κουτρωτσιος και η μετέπειτα γυναίκα μου Σουλα Σαμαρα.)
Κατα την έξοδο είχαν γίνει πολλές συλληψεις συναδέλφων μας και φυσικά άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο κρατήθηκαν στα αστυνομικά κρατητήρια όπου συνοδεύτηκε η κράτηση τους με βίαιες συμπεριφορές και πράξεις από όργανα της χούντας .
Η εξέγερση των Πολυτεχνειων έγινε αφορμή για την αλλαγή της ηγεσίας της χούντας με την τοποθέτηση από τη CIA του πιο σκληρού φασίστα Ιωαννιδη στη θέση του Παπαδόπουλου στις 25-11-1973.
Μετά από εφτά μήνες απο την εξέγερση με την υποστήριξη της κοινωνίας και την παγκόσμια κατακραυγή τον Ιούλη του 1974 αφού οι επίορκοι προδότες τέλεσαν το σχεδιασμένο εθνικό έγκλημα κατα της Κύπρου έπεσε η χουντα των συνταγματαρχών και αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία..
Ετσι και σήμερα μετά το εγκλημα των Τεμπων και το προκλητικό σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η κοινωνία με μπροστάρη τη νεολαία είναι ανάγκη να αγωνιστει κατα της ΑΒΑΣΤΑΧΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης από οποιονδήποτε επιχειρεί να καταργήσει τα δικαιώματα των πολιτών για ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ …
Κοζάνη 17 Νοέμβρη 2025
ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ
Γιώργος Μητλιάγκας του Ιωάννη .
Ντοκουμέντο.
Πολύ καλό κείμενο μπράβο