Όταν ο Δεκέμβρης απλώνει το λευκό του πέπλο στα βουνά του Βοΐου και το κρύο τρυπάει γλυκά τα μάγουλα, ένα γνώριμο συναίσθημα αρχίζει να φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων: η προσμονή των Χριστουγέννων. Είναι ο μήνας που τα χωριά ξαναζωντανεύουν, που οι καμινάδες καπνίζουν νωρίς το πρωί, και που η παράδοση βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει ξανά στη ψυχή των ανθρώπων. Μέσα σε αυτήν τη γιορτινή ατμόσφαιρα, το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, η Κορυφή ετοιμάζεται να αναβιώσει με μεράκι ένα έθιμο βαθιά ριζωμένο στη μνήμη και στη ζωή του τόπου — τη Γουρουνοχαρά.
Η γουρουνοχαρά δεν είναι μια απλή γιορτή· είναι κομμάτι της ταυτότητας του Βοΐου. Ένα έθιμο που άντεξε στον χρόνο, μεταφέροντας από γενιά σε γενιά την αξία της συντροφικότητας, της εργασίας, της χαράς και της κοινής προσπάθειας. Παλιά, στα χρόνια της αυτάρκειας, κάθε σπίτι μεγάλωνε το δικό του γουρούνι, που θα σφαζόταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ήταν η μέρα της αφθονίας και της ευγνωμοσύνης, μια γιορτή όπου όλοι βοηθούσαν και όλοι κέρδιζαν – όχι μόνο φαγητό για τον χειμώνα, αλλά και στιγμές που έδεναν τους ανθρώπους.
Γύρω από τα καζάνια και τις φωτιές, με το κρασί να κυλά και το κλαρίνο να σκορπά χαρά, γεννιούνταν ιστορίες, γέλια και τραγούδια. Οι γυναίκες ετοίμαζαν τα λουκάνικα και τις τσιγαρίδες, οι άντρες έστηναν τις φωτιές και έκοβαν το κρέας, τα παιδιά έτρεχαν τριγύρω με μάγουλα κατακόκκινα από το κρύο. Ήταν η μέρα που το χωριό γινόταν μια μεγάλη οικογένεια, κι ο ήχος του τραγουδιού αντηχούσε ως τα γύρω βουνά.
Σήμερα, το έθιμο αυτό επιστρέφει στην Κορυφή, όχι μόνο για να θυμίσει, αλλά για να ενώσει. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος και οι κάτοικοι ετοιμάζουν με μεράκι τη φετινή γιορτή: καζάνια θα σιγοβράζουν, τσιγαρίδες θα ψήνονται στη φωτιά, το κρασί θα ρέει άφθονο, και ο χορός θα δώσει ζωή στην πλατεία, μέσα σε ρυθμούς από το κλαρίνο του Παναγιώτη Ντίμτσιου και τραγούδια που δεν ξεθώριασαν ποτέ. Η Γουρουνοχαρά της Κορυφής είναι μια υπόσχεση: πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν, θυμούνται και δημιουργούν, ο τόπος αυτός δε θα ερημώσει ποτέ. Κάθε αναμμένο καζάνι, κάθε μελωδία που αντηχεί, κάθε παιδικό χαμόγελο, είναι ένας τρόπος να ειπωθεί πως η παράδοση δεν είναι παρελθόν — είναι παρόν, ζωντανό και φωτεινό. Κι όταν αρχισει να νυχτώνει κι η πλατεία μείνει να φωτίζεται από τις τελευταίες σπίθες της φωτιάς, η Κορυφή θα μοιάζει να ανασαίνει μαζί με τον ουρανό του χειμώνα — γεμάτη ζωή, ζεστασιά και την αθόρυβη υπόσχεση πως η παράδοση θα συνεχίζεται, όσο υπάρχουν άνθρωποι που την κρατούν με την καρδιά.
