Η στήλη αποκαλύπτει σήμερα ένα παρασκήνιο που καταγράφεται ως εσωτερική κρίση στο συνδυασμό Κοκκαλιάρη. Λέγεται – και μάλιστα από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τι συζητιέται πίσω από κλειστές πόρτες στο Δημαρχείο Κοζάνης – πως δύο πρόσωπα, ένας αιρετός κι ένας μη, είχαν πρόσφατα μια συζήτηση με τον Δήμαρχο Ι. Κοκκαλιάρη, η οποία μόνο ως χαλαρή κουβέντα ανταλλαγής απόψεων δεν περιγράφεται απ’ όσους τη μεταφέρουν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η συζήτηση είχε περισσότερο τον χαρακτήρα άτυπης εισήγησης, σχεδόν «καθοδηγητικού καταλόγου», με προτάσεις περί αλλαγών σε θέσεις αντιδημάρχων, του τύπου, «να αξιοποιηθεί αυτός», «να μην αδικηθεί ο άλλος», «βάλε εκείνον που δεν έχεις προωθήσει ακόμα» κι άλλα παρόμοια. Από την πλευρά τους, τα δύο εμπλεκόμενα πρόσωπα διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι υπήρξε τέτοια «λίστα προτάσεων» κι επιμένουν ότι όσα ειπώθηκαν είχαν χαρακτήρα γενικής, χαλαρής, συζήτησης και τίποτα περισσότερο.
Η υπόθεση αυτή – ανεξαρτήτως από το αν ανταποκρίνεται πλήρως ή μερικώς στην πραγματικότητα – προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις μιας σειράς αντιδημάρχων και κυρίως της προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Ε. Παπαδοπούλου. Η ουσία βέβαια βρίσκεται αλλού. Ακόμα κι αν έγινε μια τέτοια κουβέντα – όποιο κι αν ήταν το επίπεδο στο οποίο έγινε – το ζήτημα τελικά δεν είναι η κουβέντα αλλά η εμπιστοσύνη. Όταν όλοι θεωρούν δεδομένο ότι ο δήμαρχος, την ώρα των αποφάσεων, θα λειτουργήσει όπως πρέπει, με καθαρά κριτήρια κι έχοντας κατά νου το συμφέρον του Δήμου Κοζάνης, τότε τέτοιες συζητήσεις δεν δημιουργούν προβλήματα. Αντίθετα, όταν κάποιοι σκέφτονται ότι μπορεί να επηρεαστεί ή να παρασυρθεί, τότε αυτό δε δείχνει πρόβλημα κουβέντας αλλά πρόβλημα εμπιστοσύνης. Κι η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι πολύ σοβαρότερη από οποιαδήποτε «λίστα» ή παρασκήνιο. Είναι προφανές πως αυτό το κλίμα καχυποψίας έχει δημιουργηθεί με προσωπική ευθύνη του Δημάρχου, όχι μόνο τώρα αλλά αυτά τα δύο χρόνια. Αντί να «τελειώνει» τέτοιου είδους παρασκηνιακές συζητήσεις με μια ξεκάθαρη κουβέντα – μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, κάθε φορά, με τη σιωπή του, έδειξε να προτιμά την παραπομπή τους, απλά και μόνο, στην επόμενη συνεδρίαση της παράταξης, όποτε κι όταν συμβαίνει, συντηρώντας τις αντιπαραθέσεις.
Και μιας και μιλάμε για αλλαγές, οφείλουμε να καταγράψουμε μια πραγματικότητα. Όταν κάτι λειτουργεί προβληματικά, αλλάζει. Δεν έχει να κάνει με πρόσωπα. Η αυτοδιοίκηση δεν είναι ούτε θέμα συμπάθειας, ούτε θέμα «κοντινών» και «μακρινών». Είναι θέμα αποτελεσματικότητας. Ποιος αποδίδει και ποιος όχι, με πραγματικά, ευρύτερα, δεδομένα κι όχι με δεδομένα παρέας. Έτσι ένας Δήμαρχος δείχνει ότι προτεραιότητα έχει η λειτουργικότητα κι όχι οι προσωπικές σχέσεις. Κι αυτά όλα δε αφορούν μόνο τους Αντιδημάρχους αλλά και τους συνεργάτες και τους υπηρεσιακούς παράγοντες. Διότι αν οι αλλαγές ξεκινούν από πρόσωπα που θεωρούνται «πολύ κοντά» στον εκάστοτε δήμαρχο, τότε ξεκλειδώνουν κι άλλες αναγκαίες παρεμβάσεις, αφού κανείς πια δεν μπορεί να πει «γιατί εμένα;»
Για να γίνει ακόμη πιο κατανοητή η έννοια – κι η κρίσιμη σημασία – της εμπιστοσύνης που οφείλει να εμπνέει ένας Δήμαρχος, αξίζει να θυμηθούμε πώς διαχειριζόταν αντίστοιχες καταστάσεις ένας παλιός δήμαρχος, ο Π. Κουκουλόπουλος. Λίγο πριν από κάθε κύκλο αλλαγών, πραγματοποιούσε τετ α τετ συναντήσεις με όλους τους αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Όχι για να ακούσει υποδείξεις του τύπου «βάλε αυτόν» ή «άλλαξε τον άλλον», αλλά για να εκμαιεύσει ο ίδιος τι πραγματικά συμβαίνει στο συνδυασμό του, ποια συνεργασία δεν πήγε καλά, ποιος μπορεί να συνεχίσει και ποιος όχι. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι όλα αυτά γίνονταν με τον ίδιο τρόπο για όλους, μέσα από μια διαδικασία γνωστή, καθιερωμένη κι ισομερώς εφαρμοσμένη. Μια διαδικασία που κανείς δεν αιφνιδιαζόταν και κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει ότι αντιμετωπίζεται διαφορετικά από κάποιον άλλον. Αυτή η θεσμική συνέπεια ήταν που ενέπνεε εμπιστοσύνη. Μ’ έναν έξυπνο, διακριτικό κι ώριμο τρόπο, ο Κουκουλόπουλος εξασφάλιζε πλήρη εικόνα πριν πάρει αποφάσεις. Χωρίς θόρυβο, χωρίς διαρροές, χωρίς παρασκηνιακές σκιές. Και, κυρίως, χωρίς να αφήνει ανοιχτά μέτωπα ή περιθώρια για παρερμηνείες, καθώς όλοι γνώριζαν πως αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο (ακόμη κι αν δεν ήταν έτσι). Αυτό στην περίπτωση του Δημάρχου Κοζάνης Γ. Κοκκαλιάρη δείχνει να μην υπάρχει. Και δεν είναι μια αυθαίρετη κρίση – συμπέρασμα της στήλης, αλλά το αποδεικνύουν, γι’ ακόμη μια φορά, οι αντιδράσεις των αιρετών της παράταξής του.
Η Χύτρα
Το κακό ειναι οτι δεν τραβουν, ουτε οι αντιδημαρχοι ουτε οι αντιπεριφερειαρχες κριμα γι ατην περιοχή…
Η σύγκριση με το τι έκανε ο Κουκουλόπουλος είναι εκτός τόπου και χρόνου: μετά τη χρεοκοπία το 2010 άλλαξε το θεσμικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης, έγινε κι ο Καλλικράτης, κι ο νόμος 3852/2010 είναι η ταφόπλακα της αυτοδιοίκησης. Οι Δήμοι έχουν απογυμνωθεί από προσωπικό και δυνατότητες σε σχέση με το έργο που τους πρόσθεσε η συνένωση των χωριών. Συνδυασμούς για διεκδίκηση δημαρχίας είναι πολύ δύσκολο να κάνει ο καθένας έξω απ’ τα κόμματα και μπράβο στον Κοκκαλιάρη που τα κατάφερε. Διαφορετικά θα είμαστε ακόμα με το μούτο που χαντάκωσε την πόλη ή με τον τοπικό εκπρόσωπο των απόψεων των Γερμανών Πράσινων, αφού αυτούς στήριζαν τα κόμματα.
Να αφήσει τον Ιωαννίδη στον πολιτισμό που τον έχει απογειώσει με τη σύμβουλο του. Είχαμε να δούμε τέτοιο έργο από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου. Και να μην ξεχνάμε και τον τουρισμό που εκεί πρέπει η αντιδήμαρχος να μείνει στη θέση της δια βίου. Μέχρι δηλαδή να κάνει το μουσείο στο Μπούρινο διεθνή προορισμό όπως είπε η ίδια.
Τι ψηφίζει αυτός ο κόσμος και μετά απορεί για τη ζωή του που πήρε την κάτω βόλτα.