Ιστορική αναδρομή της οικίας

 Στη Παλαιολιθική εποχή (600.000 π.Χ. έως 9.000 π.Χ.) οι άνθρωποι τρέφονται κυρίως από το κυνήγι και ακολουθούν την λεία τους οπότε οι κατοικίες τους είναι προσωρινές, διαμένουν σε σπηλιές και πρόχειρες καλύβες κατασκευασμένες από κλαδιά , την οποία αποτελεί την πρώτη κατασκευασμένη ανθρώπινη κατοικία . Έπειτα τα άτομα εγκαταστάθηκαν μόνιμα και δημιουργήθηκαν οι πρώτοι οικισμοί οι οποίοι είναι κατασκευασμένοι από λίθους λόγω αυτή της καινοτομίας η εποχή αυτή ονομάστηκε Νεολιθική (9.000 π.Χ. έως 3.000 π.Χ.). Τα πέτρινα αυτά σπίτια (δείτε εδώ) είχαν συχνά ψηλά πέτρινα τείχη σαν οχυρά και αποτελούσαν από μικρούς κυκλικούς ή τετράγωνους οικίσκους με ένα ή δύο δωμάτια και ένα κεντρικό δωμάτιο , την εστία. Η αλλαγή αυτή ήταν αίτιο της αλλαγής στον τρόπο ζωής των ανθρώπων που είχαν αναπτυχθεί στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Την εποχή του Χαλκού (3.000 π.Χ.-1.200 π.Χ.) στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία οι οικίες είχαν δύο ορόφους , με εσωτερικό αίθριο . Τα σπίτια των ευκατάστατων πολιτών είχαν ιδιωτικά λουτρά, αποχέτευση και δωμάτια υποδοχής.

Ομοίως στην Αρχαία Ελλάδα (12^ος -1^ος αιώνας π.Χ.) ήταν ορθογώνιες και είχαν εσωτερική αυλή που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των εσωτερικών χώρων για αερισμό και φως. Το δωμάτια του ισογείου στη μέση κατοικία είχαν τον ανδρώνα ( εκεί που τελούνταν τα συμπόσια) την εστία (χώρος σύναξης όλης της οικογένειας) , την κουζίνα, το λουτρό και το κελάρι . Επίσης στον πάνω όροφο συνήθως υπήρχαν τα υπνοδωμάτια , η γυναικωνίτης και τα δωμάτια των δούλων. Αρχιτεκτονικά , τα θεμέλια των σπιτιών ήταν πέτρινα ενώ οι τοίχοι τους ήταν από πηλό και ξύλο. Τα σπίτια ήταν λιτά σύμφωνα της ιδιοσυγκρασίας και της φιλοσοφίας των αρχαίων Ελλήνων.

Στην Αρχαία Ρώμη (6^ος π.Χ.-5^ος μ.Χ.) τα σπίτια χωριζόντουσαν ταξικά . Υπήρχαν τα πολυώροφα που προορίζονταν για την κατώτερη και μεσαία τάξη και αποτελούσαν τις πρώτες πολυκατοικίες. Οι μονοκατοικίες , οι οποίες θύμιζαν τις ελληνικές κατοικίες, κατοικούνταν από την αστική τάξη. Αντίθετα οι πλούσιοι και οι ευκατάστατοι πολίτες ζούσαν σε πολυτελείς επαύλεις. Οι κατοικίες στην εποχή του Βυζαντίου (4^ος έως 15^ος μ.Χ. ) ήταν απλές διώροφες κατοικίες οχυρωμένες με ψηλά πέτρινα τείχη. Οι άρχοντες είχαν στα σπίτια τους συχνά πύργους για λόγους προστασίας λόγω των αλλεπάλληλων επιδρομών.

Το Μεσαίωνα (5^ος-15^ος μ.Χ. ) πληγώθηκε και η αρχιτεκτονική σαν συνέπεια του γενικότερο σκοταδισμού που είχε εξαπλωθεί στη Δυτική Ευρώπη. Ενώ την εποχή της Αναγέννησης(15ος-16ος μ. Χ), επήλθε ακμή και δημιουργήθηκαν δύο τύποι κατοικίας που επέζησαν επί αιώνες στην Ευρώπη, το μέγαρο και η έπαυλη. Κάθε μέγαρο καταλάμβανε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο ενώ οι επαύλεις ήταν εκτός των αστικών περιοχών κατοικίες . Το κίνημα του Μπαρόκ δημιουργήθηκε κατά τον 17^ο αιώνα οι οικίες των αρχόντων είναι φορτωμένες και πολυτελή διακοσμημένες. Κατά το 18^ο αιώνα το αντικατάστησε το κίνημα του Νεοκλασικισμού , με έντονες επιρροές από την ελληνορωμαίκη αρχιτεκτονική , δηλαδή η διακόσμηση και η διαρρύθμιση ήταν απλές.

Το 19ο αιώνα με την απαρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης κυριαρχούσαν τα μεγάλα αστικά κέντρα και αρχίσαν να κτίζονται οι πρώτες σύγχρονες πολυκατοικίες που διάμενε ο μεγάλος αριθμός εργατών. Τέλος ,στον 20ο αιώνα και έπειτα άρχισε η πραγματική αλλαγή με την χρήση του τσιμέντου και των οικονομικών υλικών , τη ανάπτυξή των μεγαλουπόλεων , οι κατοικίες γινόντουσαν πανομοιότυπα και φθηνά διαμερίσματα .Τα ελάχιστα παλαιά σπίτια είτε έχουν κατεδαφιστεί είτε αφήνονται στη μοίρα τους. Σε μερικές περιπτώσεις η μόνη λύση είναι οι ιδιώτες οι οποίοι κάνουν ανακαίνιση σε κάποια από αυτά τα κτήρια και τους δίνουν πίσω την παλαιά τους αίγλη.