Η καλή μας πλευρά (της Δήμητρας Καραγιάννη)

Να το πω φιλανθρωπία; Καλοσύνη; Αλτρουισμό; Γενναιοδωρία; Όποια κι αν είναι η λέξη που το περιγράφει, η ουσία είναι η ίδια η πράξη. Πράξη αγάπης για τον άνθρωπο, είτε αυτό είναι στάση ζωής, είτε -έστω- παροδικός ενθουσιασμός. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές δεν έχει σημασία γιατί γίνεται κάτι. Σημασία έχει ότι γίνεται. Για όσο κρατήσει.

Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το πόσο εύθραυστη είναι η καλοσύνη, και σχεδόν να αμφιβάλλει για εκείνη την καλή πλευρά μας, που τόσο εύκολα κι αιφνίδια επισκιάζεται από την κακή. Δε λέω, η αγάπη κινεί βουνά, αλλά κάθε πότε, στ’ αλήθεια, βλέπουμε κάποιου είδους «βουνό» να κινείται από αγάπη; Να όμως, που τελευταία η πραγματικότητα ήρθε να με αιφνιδιάσει απρόβλεπτα και να ανατρέψει στο μυαλό μου τα δεδομένα. Η καλή πλευρά του κόσμου μας, ήρθε να με διαψεύσει ευχάριστα.

Το πρόβλημα ενός παιδιού, ενός παιδιού άγνωστου στους πιο πολλούς, στάθηκε ικανό να κινήσει μια ολόκληρη κοινωνία, που αποκάλυψε ένα τέτοιο απόθεμα ψυχής, κάνοντας κομμάτι του δικού της σύμπαντος το πρόβλημα κάποιου άλλου, αφήνοντας πίσω τον εγωκεντρισμό κι αδειάζοντας τον ατομικισμό της. Μια κοινωνία που υψώθηκε ένα επίπεδο πάνω∙ πάνω από ό, τι συνήθιζε μέχρι χθες∙ πάνω απ’ όσο μπορεί, ίσως∙ πάνω από όσο θα περίμενε κανείς.

Δεν είναι μόνο μια σύμπτωση πίσω απ’ όλο αυτό. Δεν είναι μόνο ο ενθουσιασμός και η καρδιά που σκιρτάει στα δύσκολα. Αναγνωρίζω κάτι βαθύτερο, μία ψυχική και κοινωνική «ανάγκη». Κάτι σαν… ανάγκη να «δώσω», ακόμα κι αν δεν «έχω». Να δώσω, ειδικά τώρα που δεν έχω. Ένα «θέλω» να φτάσει η σκέψη μου στους άλλους. Μια επιτακτική αγωνία να δούμε και να δείξουμε τον καλό εαυτό μας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίος ο χρόνος που συμβαίνει αυτό. Οι δυσκολίες ενεργοποιούν κάποιο είδος αυτόματου εσωτερικού συναγερμού, που ‘χτυπάει κόκκινο’ όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, κι έρχεται να σημάνει την ευαισθησία της προσφοράς προς τους άλλους. Και κάπου εκεί, γινόμαστε αλληλέγγυοι εκ του υστερήματός μας. Κάπου εκεί, η στενότητα γίνεται μεγαλοψυχία και η κατάθεση χρήματος γίνεται κατάθεση ψυχής. Κάπου εκεί, η κοινωνία των πολιτών, σε πείσμα της αποχαύνωσης και της ψυχικής «απονεύρωσης» που υφίσταται, πνέει έναν αέρα ομορφιάς και ανθρωπιάς. Κάτι πρέπει να το κάνουμε όλο αυτό το απόθεμα. Είναι πολύ δυνατός ο ήχος για να μην τον ακούσουμε.

Μοιάζει με σπάνιο «κοινωνικό φαινόμενο», που σαν λάβα ξεχύθηκε άξαφνα και κατέκλυσε το σύμπαν, δείχνοντάς μας την ακαταμάχητη δύναμη της κοινωνίας και του ανθρώπου να μετουσιώνει το λίγο σε πολύ και να μεταμορφώνει το άκαμπτο υλικό του κόσμου σε εύπλαστη αγάπη από τη μια στιγμή στην άλλη.