Και δεν ήταν όλες οι μέρες μου ηλιόλουστες. Υπήρχαν αυτές οι μέρες που ο ήλιος κρυβόταν ή ίσως τον έκρυβα εγώ η ίδια γιατί όλο και κάτι με στεναχωρούσε. Ίσως να ήταν εκείνος ο χωρισμός που έφταιγε, ίσως πάλι οι αναποδιές που νόμιζα ότι μόνο σε μένα τύχαιναν, ίσως γιατί δεν είχα αυτό που ήθελα.
Και ναι δεν το έκρυβα. Σαν μια άλλη μελοδραματική Σκάρλετ μιλούσα με τον πόνο μου, έψαχνα τις αιτίες, σκάλιζα τις πληγές παρόλο που ήδη πονούσαν και δεν έλεγαν να κλείσουν. Και ερχόσουν εσύ να με μαλώσεις, να με κρίνεις για την συμπεριφορά μου. Να μου υπενθυμίσεις τι είναι σωστό και τι λάθος και κυρίως τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση μου.
Σκέφτηκες όμως αν αυτό είναι που θέλω να ακούσω; Μια ακόμα κριτική; Μια ακόμα συμβουλή; Αν ήσουν στη θέση μου ίσως να μην συνέβαιναν όσα συνέβησαν, το σκέφτηκες αυτό; Κι αν μπορούσα να αντιδράσω όπως εσύ, μήπως ήμουν εσύ και όχι εγώ; Πως το έλεγε αλήθεια ο Αττίκ στο τραγούδι του; Δεν είναι όλες οι καρδιές το ίδιο καμωμένες, ούτε όλες οι ομορφιές στο κόσμο δίκαια μοιρασμένες… Δώσε μου λίγο χρόνο, άσε να ζήσω τον πόνο μου, μην φοβάσαι ο χρόνος θα κάνει το θαύμα του, το χαμόγελο θα επιστρέψει και ένα είναι σίγουρο… αύριο ο ήλιος θα φωτίσει και πάλι.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
