Κάθε καλοκαίρι τον Ιούλιο και Αύγουστο έρχονταν από μονάδες, κυρίως από το Αμύνταιο στρατιώτες και κατασκήνωναν στην περιοχή “Γαζάνγιαγια” σε απόσταση από την Νεράιδα, περίπου στο χιλιόμετρο, προς τα Ιμερα.
Στην περιοχή αυτή είχε πολλές πηγές και ήταν ομαλή η πρόσβαση στο ποτάμι.
Πρώτα κατέφθανε η μονάδα μηχανικού του Δρεπάνου μεταφέροντας τις βάρκες και τις σκηνές και στην συνέχεια μετά μια εβδομάδα, περνούσαν τα τσειμς με τους στρατιώτες.
Κάθε Κυριακή το χωριό έσφυζε από ζωή, είχαν έξοδο οι στρατιώτες, άλλοι κάνανε βόλτα στο χωριό και άλλοι γλεντούσαν στο μοναδικό καφενείο που είχαμε.
Εμείς παιδιά τότε, προσπαθούσαμε να κάνουμε φιλίες και να τους ρωτάμε για το είδος των ασκήσεων που κάνανε.
Τότε είναι που δοκιμάσαμε τις περίφημες γαλέτες, όταν μας έφερε μια φορά ένας στρατιώτης.
Οι ασκήσεις ήταν κυρίως η κωπηλασία, μπαίνανε κατά ομάδες και κωπηλατούσαν κάθε πρωί και απόγευμα, αντίθετα στη ροή του ποταμού φωνάζοντας με ρυθμό “Ε ώπ” για συγχρονισμό, η φωνή τους ακούγονταν μέχρι το χωριό.
Τότε εκεί στην δεκαετία του 60 κάποιος Αξιωματικός από την Καστοριά ήταν που μας έκλεψε μια πανέμορφη Νεράιδα μας την κα Σοφία
Ευχαριστουμε που μεταφερετε στη σημερινη γεννια την ιστορια του τοπου. Αγνωστες πτυχες για μας αλλα πολυ γραφικες κι ενδιαφερουσες. Να ειστε παντα καλα και ακμαιος.