Αντιγράφω εαυτόν από ένα παλιό μου κείμενο στην “Παρέμβαση”.
“…. Οπως έκανε άλλοτε ένας άλλος καλός καλλιτέχνης των μεγάλων επιφανειών («και των μεγάλων πόντων») κ. Θάνος Καλαμπούκας (Αta), άψογος χειριστής του ρολού (που ταξιδεύει άραγε;) ο οποίος πουλούσε τα έργα του ακόμα και με το μέτρο και το πριόνι όταν χρειαζόταν να κόψει τεμάχιό τους αν ολόκληρος ο πίνακας ερχόταν μεγάλος στο σαλόνι της όποιας κυρίας …αγοράστριας. Διότι αυτά είναι της τέχνης τα φαρμάκια και τα μαρτύρια, να υφίσταται κάποτε και πριονισμόν, όπως οι μάρτυρες της ορθοδόξου ημών πίστεως και πατρίδος”.
Τα έργα, οι πίνακες του στα σπίτια, τα σαλόνια, τα γραφεία άλλοτε σαν μια παλίρροια κι άλλοτε άμπωτη συναισθημάτων, θα θυμίζουν την αύρα του είναι του και της τέχνης του.
Μια ληξιπρόθεσμη λύπη μας άφησε η φυγή του…
