Πάντα τέτοια εποχή, το άτυπο παιχνίδι μας ήταν ποιος θα είναι εκείνος που θα δει πρώτος τα χελιδόνια. Το μαρτάκι, το ασπροκόκκινο βραχιολάκι, περασμένο στο χέρι θα έβγαινε και θα το αφήναμε στην τριανταφυλλιά, να το μαζέψει ο ανοιξιάτικος επισκέπτης και να φτιάξει την φωλιά του. Και σαν αντάλλαγμα θα μας έφερνε δώρα. Και όλο περιμέναμε τον ασπρόμαυρο επισκέπτη να έρθει και να τιτιβίσει και να κερδίσουμε εμείς τους υπόλοιπους γιατί τον είδαμε πρώτοι. Και τα χελιδόνια ερχόταν, και τριγυρίζανε ψηλά στον ουρανό ψάχνοντας που θα χτίσουν την φωλιά τους μαζεύοντας τα πρώτα υλικά για να την φτιάξουν. Και ίσως μαζεύανε και το ασπροκόκκινο μαρτάκι από την τριανταφυλλιά που με τόση αγάπη αφήναμε, σίγουροι ότι θα είναι χρήσιμο για αυτά.
Ίσως και να μην το χρησιμοποιούσαν, ίσως να μην μας στέλνανε τα δώρα που περιμέναμε, αλλά παρόλα αυτά κάθε άνοιξη παίζαμε αυτό το άτυπο παιχνίδι… και μας έκανε χαρούμενους. Γιατί άραγε; Ίσως γιατί τα χελιδόνια είναι ο προάγγελος της άνοιξης, της εποχής που όλα θα ανανεωθούν και η φύση θα μεγαλουργήσει και θα κατακλύσει και εμάς αυτή η αύρα της ανανέωσης. Ίσως γιατί διακρίνουμε την δύναμη που έχουν να κάνουν έναν τεράστιο ταξίδι κάθε χρόνο μόνο και μόνο για να καταφέρουν να επιβιώσουν.
Ίσως γιατί έχουν μνήμη και επιστρέφουν στα ίδια μέρη να ξαναφτιάξουν την φωλιά τους και να συνεχίσουν να ζουν. Για όλα αυτά τα ίσως, ακόμα και τώρα που μεγαλώσαμε πιθανόν να παίζουμε ακόμα αυτό το άτυπο παιχνίδι και τέτοια εποχή να κοιτάμε όλο και πιο συχνά τον ουρανό θέλοντας να δούμε πρώτοι τους ανοιξιάτικους επισκέπτες και να τους καλωσορίσουμε…
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
