‘’Τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουμε με το πρόγραμμα, βλέπουμε ήδη μια πολύ μεγάλη διαφορά στους οικονομικούς δείκτες και ευελπιστούμε αυτήν τη διαφορά να τη φέρουμε στους κοινωνικούς δείκτες και στην αίσθηση των ανθρώπων για την πραγματική οικονομία, όπως ακριβώς έγινε και στην Πορτογαλία, προς όφελος της κοινωνίας», είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός στον Πορτογάλο Πρόεδρο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, στη συνάντηση που είχαν πριν λίγο καιρό στο Μέγαρο Μαξίμου. Αφού οι δυο τους αντάλλαξαν φιλοφρονήσεις, προφανώς για το έργο που επιτελεί ο καθένας τους, ό κ. Τσίπρας εκθείασε σαν «θετικό παράδειγμα», μετά τη λήξη των μνημονίων, το δρόμο που ακολούθησε η Πορτογαλία. Επομένως έχουμε πλέον ένα σαφές υπόδειγμα, για το τι ακριβώς επιθυμεί ως προς τη κοινωνική πολιτική να πράξει η κυβέρνηση.
Ας δούμε όμως ποιες είναι αυτές οι μεγάλες επιτυχίες της Πορτογαλικής κυβέρνησης των σοσιαλδημοκρατών στο κοινωνικό πεδίο που εντυπωσίασαν τον κ. Τσίπρα:
Αύξηση στον κατώτερο μισθό ίση με 88 λεπτά. Δηλαδή ούτε δύο κουλούρια. Τα ίδια ψίχουλα πήραν και οι συνταξιούχοι.
Ο κατώτατος μισθός είναι τώρα στα δυσθεώρητα ύψη των 557 μεικτά παρακαλώ, με στόχο όπως οι ίδιοι λένε, να φτάσει στο τέλος της τετραετίας στα 600 ευρώ αν φυσικά το επιτρέψει η οικονομία, που στο τέλος βέβαια με διάφορα προσχήματα ποτέ δεν το επιτρέπει.
Το 26,4% των εργαζομένων, σε φάση υποτίθεται οικονομικής ανάπτυξης, παίρνουν από 310-600 ευρώ.
Όσον αφορά τις συντάξεις (στοιχεία του 2015) το 72,8% λάμβανε μέχρι 419 ευρώ, με το 13,3% να μην υπερβαίνει τα 262 ευρώ.
Το 53,5% των Πορτογάλων κάτω των 30 ετών απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Είναι μερικά από τα νούμερα μιας «ευημερούσας» χώρας κατά την άποψη του κ. Τσίπρα που αποτελεί το πρότυπο, το φωτεινό παράδειγμα το οποίο και η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει. Όλες τις παραπάνω Πορτογαλικές «κατακτήσεις» τις βρίσκει θετικές, εκτός από την κυβέρνηση και ο ΣΕΒ. Δεν γνωρίζω όμως αν και οι εργαζόμενοι τις θεωρούν θετικές.
Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε πέρα από τα ωραία λόγια και τις όποιες φιλοφρονήσεις, είναι ότι σε όλη την ΕΕ, υλοποιούν την ίδια αντεργατική πολιτική, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει μνημόνιο ή όχι σε κάθε χώρα. Για το λόγο αυτό οι λαοί της ΕΕ, όπου οι κυβερνήσεις τους τόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα η υποχρεώθηκαν να το κάνουν, καταψήφισαν τις κυβερνητικές προτάσεις. Κάτι που δείχνει το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ των λαϊκών προσδοκιών και των επιδιώξεων της πλουτοκρατίας που εκφράζεται από τις κυβερνήσεις.
ΠΑΤΣΩΝΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
