Παρατηρείς τα παιδιά που παίζουν τριγύρω σου, είναι ξένοιαστα. Θυμάσαι τον εαυτό σου όταν ήσουν παιδί. Δεν σε ένοιαζε αν το χρώμα του παντελονιού δεν ταίριαζε με την μπλούζα, αλλά για το μόνο που νοιαζόσουν ήταν αν θα παίξεις κι αν θα κερδίσεις το παιχνίδι. Σε ένοιαζε μονάχα αν θα κατάφερνες την μαμά ή την γιαγιά να σου δώσουν καραμέλες και γλυκά και να παραβλέψεις το διάβασμα και τις υποχρεώσεις. Και εκεί στα γέλια και στο παιχνίδι ερχόταν ο καυγάς… αλλά και πάλι δεν σε ένοιαζε. Γιατί απλά μετά από λίγο θα πλησίαζες το φίλο και δίνοντας τα χέρια θα ριχνόσουν και πάλι στο παιχνίδι. Σιγά – σιγά όμως τα χρόνια περνούν και ο αυθορμητισμός αρχίζει να σε εγκαταλείπει. Μπλέκεις στην καθημερινότητα, βουλιάζεις στη συνήθεια, σε επισκέπτεται η καχυποψία. Αναλύεις τα λόγια και τις πράξεις των άλλων, ψάχνεις για δεύτερα νοήματα και αρχίζεις να πράττεις περισσότερο με τη λογική και λιγότερο με το συναίσθημα και τα θέλω σου. Καταναλώνεις την ζωή σου σε υποχρεώσεις και σε βαρετές συναντήσεις γιατί πρέπει, και αφήνεις τον κολλητό σου στη δικιά του ζωή και ξεχνάτε να δώσετε τα χέρια για να λυθεί η παρεξήγηση. Και μετά στον απολογισμό μετανιώνεις για όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις, να πεις, να αισθανθείς!! Καταναλώνεις την ζωή σου πρώτα στα “πρέπει”, μετά στα “θέλω” σου και αργότερα στα “μετανιώνω”. Αν όμως έδινες περισσότερη προτεραιότητα στα “θέλω” σου ίσως να μην υπήρχαν πολλά “μετανιώνω”…
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου.
Χημικός – Μηχανικός
Απλώς υπέροχο μιλά κατευθειαν στην ψυχή γυρνοντας πίσω το χρόνο για να αναρωτηθούμε στο σήμερα τι αξία μας έχουν δώσει το πέρασμα τόσον εμπειριών