Με την Πατρίδα για σκοπό… (της Δέσποινας Παπαδοπούλου)

Τις ημέρες γύρω από την επέτειο της 25^ης Μαρτίου η Πτολεμαΐδα περιμένει το καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού της με τη θεατρική ομάδα του 5^ου Γυμνασίου και τη δραματοποιημένη ιστορία του έθνους μας. Η φετινή παράσταση ήταν αφιερωμένη στην πιο εμβληματική γυναικεία παρουσία του Αγώνα, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, και αφηγήθηκε τη ζωή της από τη γέννηση στις τούρκικες φυλακές μέχρι το θάνατο από βόλι ελληνικό. Μέσα από τη ζωή της ηρωίδας ζωντάνεψε και η ιστορία της Επανάστασης: τα προεπαναστατικά κινήματα και η δράση της Φιλικής Εταιρείας, η κήρυξη και οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες του Αγώνα, ο εμφύλιος που τον υπονόμευσε. Μαθήματα ζωής και ιστορίας και για τους μαθητές-ηθοποιούς και για τους θεατές, που γέμισαν ασφυκτικά το Πνευματικό Κέντρο τις ημέρες των παραστάσεων.

Η ιστορία δραματοποιημένη, χωρίς εξιδανικεύσεις και ωραιοποιήσεις: «ο πόλεμος δεν είναι μόνο ενάντια στους Τούρκους. Είναι ενάντια στην κακιά μεριά της φυλής μας», «σκοπός μας είναι να ελευθερωθούμε από τους Τούρκους, όχι να γίνουμε χειρότεροι απ’ αυτούς». Ιστορία που διδάσκει: «Πρέπει καμιά φορά εμείς οι Έλληνες να ξεχνάμε τον εγωισμό μας και να δεχόμαστε για αρχηγό τον ικανότερο», «Μόνο έτσι αξίζει να ζούμε: ο ένας για τον άλλον».

Καμαρώσαμε όλοι τα παιδιά του 5^ου Γυμνασίου και τους καθηγητές τους που με το παράδειγμά τους διδάσκουν σοβαρότητα, συνέπεια, συνεργασία και ομαδικότητα: ο καθένας είχε τη θέση του και όλοι ήταν αφοσιωμένοι στην κοινή προσπάθεια. Στην τρίωρη (!) παράσταση η σκηνή έγινε: τούρκικη φυλακή, λιμάνι, νησιώτικο αρχοντικό, καπηλειό, σεράι, καράβι, τ’ Αναπλιού το Παλαμήδι, της Τριπολιτσάς το κάστρο. Οι μαθητές-ηθοποιοί μετέφεραν και έστησαν σκηνικά, αλλά και χόρεψαν και μίλησαν με ευαισθησία για μεγάλα και σημαντικά: για έρωτα, αγάπη, οικογένεια, για χαρά και για πόνο, για το ιδανικό της ελευθερίας και της πατρίδας, για γενναιότητα και θυσία, αλλά και για εγωισμό και προδοσία. Υποδύθηκαν ήρωες και συνειδητοποίησαν την ανθρώπινη διάστασή τους, τα ελαττώματα, τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Κατάλαβαν ταυτόχρονα ότι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο αλλιώτικο είναι η αφοσίωσή του σε έναν σκοπό που τον ξεπερνά. Έτσι οι απλοί άνθρωποι γίνονται ασυνήθιστοι και ξεχωριστοί σαν τη Μπουμπουλίνα και σαν τον Κολοκοτρώνη. Έτσι γίνονται σύμβολα, έτσι γράφουν ιστορία: «Ο άνθρωπος πρέπει να έχει ένα σκοπό … μια ιδέα … κι εκεί να βάλει τον εαυτό του ολάκερο».

Αυτός είναι (ή τουλάχιστον πρέπει να είναι) και ο ρόλος του σχολείου: να εμπνέει στους μαθητές την ανάγκη να αναζητήσουν και να βρουν έναν σκοπό, στον οποίο να αξίζει να δώσουνε τον εαυτό τους ολάκερο.

Για το 5^ο Γυμνάσιο ο σκοπός αυτός είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ.

Δρ Δέσποινα Παπαδοπούλου

Δ/ντρια 2^ου Γ/σίου Πτολ/δας

Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Κοζάνης