Ήταν ένα πρωινό πριν αρκετά χρόνια που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, αν κι εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την συνάντηση, ούτε πως ένιωσα. Όλα όσα γνωρίζω για εκείνη την πρώτη συνάντηση είναι όλα εκείνα που εσύ μου διηγήθηκες.
Πόσο όμορφο όμως θα ήταν να μπορούσα να έχω μνήμες από εκείνη τη στιγμή; Πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να θυμάμαι τα αισθήματά μου όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το πρόσωπο του ανθρώπου που με έφερε στη ζωή, το πρόσωπο της μητέρας μου. Να μπορούσα να θυμάμαι πως ένιωσα όταν για πρώτη φορά με κράτησε στα χέρια της και τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης. Να μπορούσα να θυμάμαι την φωνή της και τα πρώτα λόγια που μου ψιθύρισε, ίσως ήταν κάποιο νανούρισμα, ίσως κάποια γλυκιά ευχή.
Όχι τίποτα δεν θυμάμαι από εκείνη την πρώτη συνάντηση και το πώς ένιωσα. Είμαι όμως τυχερή γιατί βλέπω συνέχεια αυτή την αγάπη στο πρόσωπό της. Ούτε μία, ούτε δύο αλλά πολλές φορές, ακόμα κι όταν μεγάλωσα με κράτησε στην αγκαλιά της να με νανουρίσει ή να μου πει λόγια τρυφερά. Κι άλλες τόσες είδα τα δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας που προσπάθησε να μου κρύψει για να μην με στεναχωρήσει. Έτσι είναι μαμά, δεν θυμάμαι την πρώτη μας στιγμή, αλλά θυμάμαι όλες τις υπόλοιπες και τις αγαπάω… χρόνια πολλά μαμά!!!
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός
