Μνήμη γενοκτονίας (του Απόστολου Παπαδημητρίου)

Τη 19^η Μαΐου τιμούμε τα θύματα της γενοκτονίας των Ρωμηών της Μικράς Ασίας, των Ποντίων πρωτίστως. Καθιερώθηκε η τιμή αυτή δια νόμου (8.3.1994) με απαράδεκτη καθυστέρηση, που είχε ως συνέπεια την από ελάχιστες χώρες αναγνώριση της γενοκτονίας μέχρι σήμερα. Την ίδια ημέρα οι γείτονές μας πανηγυρίζουν την απόβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα (1919) και την έναρξη του αγώνα για την ανόρθωση της Τουρκίας, η οποία ανόρθωση ταυτίστηκε με την εξόντωση στο έδαφος της Μικράς Ασίας των χριστιανικών πληθυσμών, τους οποίους δεν είχαν προλάβει να εξοντώσουν οι Νεότουρκοι;

Γιατί άραγε η Βουλή επέλεξε την ίδια ημέρα ως ημέρα μνήμης; Μήπως με το πνεύμα υποταγής που μας διακρίνει μεταπολεμικά και υπό τη βαρειά σκιά του συμφώνου ελληνοτουρκικής «φιλίας» των Κεμάλ-Βενιζέλου ήθελε να επιφέρει σύγχυση; Να μετριάσει τη λύπη μας με τη χαρά των γειτόνων μας; Άλλωστε δεν τιμά τα θύματα της γενοκτονίας σύμπας ο ελληνικός λαός παρά μόνο οι απόγονοι αυτών. Ίσως να έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η μνήμη είναι υποχρέωση των ποντιακής και μόνο καταγωγής συμπατριωτών μας. Και για ποιους συμπατριώτες γίνεται λόγος, όταν ο πανεπιστημιακός χώρος μαγαρίζεται με εργασίες, που «καταδεικνύουν» ότι οι διασωθέντες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, αλλά τους επεβλήθη αυτή μετά την εγκατάστασή τους ως προσφύγων στο ελληνικό έδαφος; Και για ποια γενοκτονία γίνεται ακόμη λόγος, όταν πρόσωπα σε υψηλούς θώκους ευρισκόμενα ευτελίζουν το δράμα των κυνηγημένων – συνωστισμένων και έχουν το θράσος, με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας, να αμφισβητούν κατ’ επανάληψη τη γενοκτονία; Και πώς να γίνεται λόγος για τη γενοκτονία, όταν ακόμη και απόγονοι των θυμάτων είναι υπέρμαχοι της ιστορικής λήθης επικαλούμενοι κατά τρόπο άκρως υποκριτικό την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες;

Η επέτειος μνήμης, τονίζουν κάποιοι, αμαυρώθηκε εφέτος από τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Την ενέργεια καταδίκασε το σύνολο των κομμάτων της Βουλής πλην αυτού των οπαδών του δεξιού ολοκληρωτισμού και, κατά πηγές, ο πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας. Ασφαλώς και είναι καταδικαστέα η πράξη ως πράξη βίας. Εξέτασαν όμως οι σπεύσαντες να την καταδικάσουν πόσες φορές κατά το παρελθόν ο παθών ασέλγησε επί της μνήμης των θυμάτων της γενοκτονίας χωρίς ουδείς από αυτούς να τον ανακαλέσει στην τάξη; Και δεν ήταν ασελγής η τελευταία του στάση, να επιτρέψει δηλαδή να συμπέσει με την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας η «παρέλαση υπερηφάνειας»; Η βία διακρίνεται σε πρωτογενή και δευτερογενή. Η πρώτη, ψυχολογική κατά κανόνα, είναι συνήθως «νόμιμη» και δεν επισύρει ποινική δίωξη, η άλλη όμως τιμωρείται. Το αν οι βιαιοπραγήσαντες είναι φασίστες ή απόγονοι θυμάτων πρέπει να διαλευκανθεί. Φασίστες κάλεσαν οι κρατούντες όλους, όσοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για το θέμα του ονόματος της προς βορράν γείτονος.

Και η Τουρκία πανηγυρίζει την ίδια ημέρα κάποια επέτειο, όπως γράψαμε. Όμως εκεί, παρά τις όποιες απαγορεύσεις, παρά την τρομοκράτηση του λαού της από τους «γκρίζους λύκους» και την μυστική αστυνομία, οι μνήμες παραμένουν ζωντανές. Όχι μνήμες θριάμβων του τουρκικού λαού, αλλά μνήμες καταγωγής πολλών εκ των «Τούρκων», που μαρτυρούν ότι το σχέδιο εκτουρκισμού που έθεσαν σε εφαρμογή οι Νεότουρκοι, στην αρχή, οι κεμαλικοί, στη συνέχεια, δεν επέτυχε ούτε και με τη γενοκτονία! Αρκετοί σύγχρονοι «Τούρκοι» αναζητούν τις ρίζες τους και διαπιστώνουν ότι αυτές είναι ελληνικές, αρμενικές ή άλλων λαών, ο αφανισμός των οποίων επιδιώχθηκε. Και είναι σφάλμα να χρησιμοποιείται ο όρος νεοοθωμανισμός αντί του ορθού παντουρκισμός. Οι σουλτάνοι ποτέ δεν επιδίωξαν αφομοίωση κατά τα πρότυπα των αμιγών εθνικών κρατών της Δύσης. Υπήρξαν άγριοι, αιμοσταγείς, βάρβαροι, αλλά όχι γενοκτόνοι. Η γενοκτονία των χριστιανών υπήρξε σύλληψη των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων.

Στη γείτονα χώρα, παρά την τρομοκρατία, καθηγητές της ιστορίας, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι θέτουν ερωτήματα περί της καταγωγής του συγχρόνου τουρκικού λαού. Και δεν είναι δυνατόν να μη θέτουν, όσοι γνωρίζουν την ιστορία των μογγολικών ορδών, οι οποίες κινήθηκαν προς τα δυτικά, και ποια από τα φυλετικά χαρακτηριστικά τους διατηρούν σήμερα οι Τούρκοι. Κάποιοι με περισσό θάρρος, σε αντίθεση με το πλήθος από ανθρωπάκια, που πλημμυρίζουν την ελληνική επικράτεια, τόλμησαν και οργάνωσαν συνέδριο στην Άγκυρα για τη γενοκτονία στον Πόντο (9.4.2016). Βέβαια μεταξύ αυτών είναι και Κούρδοι, οι οποίοι χωρίς εθνική συνείδηση είχαν συμβάλει στη γενοκτονία των χριστιανών, σήμερα όμως με έντονη την εθνική συνείδηση αποτελούν το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα της Τουρκίας.

Πλήθος απλών ανθρώπων αναζητούν την καταγωγή τους ερευνώντας αρχεία. Κάποιοι μεταξύ αυτών την ανακαλύπτουν και τότε δεν τους συγκρατεί τίποτε. Δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν είναι Τούρκοι. Ένας από αυτούς ο Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί, από τον Πόντο είναι έγκλειστος σε τουρκική φυλακή επί έτος με την κατηγορία προσβολής του Κεμάλ. Πριν συλληφθεί έδωσε αγώνα για το δικαίωμα στη μνήμη. Μία άλλη ηρωική μορφή, ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ, εκ των οργανωτών του συνεδρίου της Άγκυρας έγραψε (30.9.2016): «Το κράτος αυτό το ιδρύσατε σε αγαστή συνεργασία με τους Άγγλους και με τους άλλους ιμπεριαλιστές. Ισλαμιστές και κεμαλιστές υπήρξατε τα πρόβατα των Άγγλων. Την ιστορία αυτή μαζί την γράψατε. Λαούς που ζούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια (Αρμένιους, Ασσύριους και Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας) τους εξορίσατε, τους κάνατε γενοκτονία και τους αφομοιώσατε. Αυτά τα κάνατε χέρι-χέρι οι ισλαμιστές με τους κεμαλιστές. Το κράτος που ιδρύσατε το ιδρύσατε πάνω στο αίμα. Μεταξύ σας δεν υπήρξε καμιά διαφωνία για αυτό».

Στις προκλήσεις της τουρκικής ηγεσίας, ο πρόεδρος της δημοκρατίας μας απαντά χωρίς να κουράζεται ότι τα σύνορά μας είναι σύνορα της ευρωπαϊκής Ένωσης! Δεν γνωρίζουμε, αν έχει ακόμη χρέος να τα φυλάγει και η μεγάλη Βρετανία. Πάντως το ΝΑΤΟ έδειξε ότι δεν παραμένει αδιάφορο ενώπιον προβλημάτων που αναφύονται μεταξύ μελών της συμμαχίας! Εύχεται! Αθλιότητες επί αθλιοτήτων κατά τους αιώνες 19^ο και 20^ο των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» μας δεν στάθηκαν ικανές να μας φρονηματίσουν, ώστε να απαλλαγούμε από τη δουλοπρέπεια προς τη Δύση, στην οποία επιμένουμε να ανήκουμε ως υποτελείς!

Πόσα ήταν τα θύματα της γενοκτονίας; Όχι λιγότερα από 800.000! Είναι σημαντικός ο αριθμός αυτός; Θα προκαλέσω με την απάντηση που δίνω: Όσος και ο αριθμός των εκτρώσεων στη χώρα μας κατά μία τετραετία! Ποιος θρηνεί για τη νόμιμη αυτή γενοκτονία με την υποστήριξη των υπό κατάρρευση ασφαλιστικών μας ταμείων;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η επιχειρούμενη «γενοκτονία της μνήμης» είναι και η αυτοκτονική τάση του ανερμάτιστου Νεοέλληνα.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»