Πεθαίνω σαν χώρα: Από τα έθνη-κράτη, στα κράτη-λούμπεν (του Χαρίτωνα Καρανάσιου)

Η Ελλάδα από σήμερα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Η εξέλιξη, βέβαια, η «φθορά και η γένεση», η αέναη κίνηση και η διαλεκτική άρση-θέση-σύνθεση, το Ηρακλείτειο «τα πάντα ρει» και «Πόλεμος πατήρ πάντων», ισχύουν τόσο στη φύση όσο και στις κοινωνίες των ανθρώπων. Ενώ όμως η φύση υπακούει σε ορισμένη τελεολογία και «αναγκαστική» νομοτέλεια, στην ανθρώπινη φύση υπάρχει ως ποιοτικό στοιχείο το αυτεξούσιο και η ελευθερία, ελευθερία ακόμη και προς το κακό και την καταστροφή. Εξέλιξη ναι, αλλά τη φορά του βέλους την αποφασίζει ο άνθρωπος, ατομικά ή/και συλλογικά.

Στην προκειμένη περίπτωση, η παράδοση της Μακεδονίας στους Σλάβους και Αλβανούς γείτονες ισοδυναμεί με μια προεξαγγελθείσα εθνική καταστροφή. Το επόμενο βήμα προς την ολοκλήρωση της εθνικής καταστροφής είναι : Οι γείτονες, ως εθνικά «Μακεδόνες», θα αλλάξουν την ονομασία από «Βόρεια Μακεδονία» σε σκέτο «Μακεδονία» (έχουν το δικαίωμα από την Ελλάδα, αφού θα τους αναγνωρίσει ως «Μακεδόνες»), και στη συνέχεια θα διεκδικήσουν, με τη βοήθεια κάποιου ισχυρού, την πραγματική Μακεδονία μας. Συρρίκνωση του κράτους με σφραγίδα Τσίπρα-Καμμένου και με μόλις 153 ελληνικές υπογραφές κόντρα στη θέληση του λαού! Ανήκουστα πράγματα.

«Η Ελλάδα πεθαίνει σαν χώρα». Αυτό δεν είναι μια συναισθηματική καταθλιπτική διαπίστωση. Αν δει κανείς την ιστορία της χώρας από τη Μεταπολίτευση και εξής, μπορεί να αντιληφθεί την ελληνική διολίσθηση, τα σπέρματα της οποίας υπήρχαν ήδη από τη δεκαετία του 1980 (να μην πάμε παλαιότερα) : Διολίσθηση οικονομική με την αύξηση του χρέους, έλλειψη παραγωγής και εξαγωγών, εξαγορά ελληνικών ιδιωτικών και κρατικών επιχειρήσεων από ξένες, διχασμός στην ιδεολογία (από το κιτς πατριωτισμό στον κιτς σοσιαλισμό, στον «εκσυγχρονισμό» και τη δήθεν συμμετοχή στον πυρήνα της ΕΕ, στην ελαφρότητα του διεθνισμού και τον ψευδεπίγραφο αριστερισμό). Τα σπέρματα του κακού βρίσκουν σήμερα την ολοκλήρωσή τους : οικονομική καταστροφή με τα Μνημόνια, δηλητηριασμένο και διχαστικό πολιτικό κλίμα, υποχώρηση κοινωνικής συνοχής, απαξίωση θεσμών, ιδεολογική σύγχυση, περιθωριοποίηση της εκκλησίας, εκτρώσεις και διαζύγια, δημογραφικό πρόβλημα αλλά και πληθυσμιακή αλλαγή με τα πλήθη παλαιών και νέων οικονομικών μεταναστών, μείζον πρόβλημα ανεργίας και παιδείας, υποχωρητικότητα στα εθνικά ζητήματα (δεν ξεχνώ την οικιστική κακοποίηση και το περιβάλλον). Η εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας όμως ανάβει το φυτίλι. Βέβαια, η κυβέρνηση και όσοι βουλευτές και ακόμη πολίτες την υποστηρίζουν δεν νιώθουν ότι εκχωρούν εθνικά δικαιώματα. Αντιθέτως, θεωρούν ότι ευεργετούν τη χώρα και το πιστεύουν, γιατί «λύνουν» ένα χρόνιο πρόβλημα. Μόνον που το πρόβλημα με τους γείτονες δεν είναι γόρδιος δεσμός. Μάλλον Λερναία Ύδρα.

Η αρνητική αυτή εξέλιξη στο κράτος μας δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και των «σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», πολλώ μάλλον από τον πόλεμο στο Ιράκ και μέχρι σήμερα στην κόλαση της Συρίας, γίνεται ένα στοιχείο πλέον ξεκάθαρο: Από τα έθνη-κράτη οδεύουμε στα κράτη-λούμπεν. Ο μαρξιστικός όρος «λούμπεν προλεταριάτο» υπονοεί τις οικονομικά εξαθλιωμένες και κοινωνικά περιθωριοποιημένες ανθρώπινες μάζες, που δεν έχουν ταξική συνείδηση. Σε ένα (έστω και κάπως) οργανωμένο κράτος υπάρχει βέβαια κάποια κοινωνική συνοχή, θεσμοί κλπ., που προστατεύουν τους πολίτες από την εξαθλίωση. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει κατά τα τελευταία χρόνια.

Ακριβώς αυτήν την αλλαγή εκφράζει ο Τσίπρας, ο Καμμένος και οι συνοδοιπόροι του, ως «προϊόντα» της νέας «Μετανεωτερικής εποχής», της New World Order (όπως την εξήγγειλε ο Τζωρτζ Μπους ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, κατά τον πόλεμο σε Ιράκ και Κουβέιτ το 1990). Τα απότοκα της ιδεολογίας αυτής είναι διάφοροι «έξυπνοι» πρόεδροι και πρωθυπουργοί ανά την υφήλιο «νέου τύπου». Η λέξη κλειδί είναι όχι απλώς ο «πολιτικός ρεαλισμός», αλλά το «deal» (μάλλον τα παζάρια), χωρίς ιερά και όσια, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες αλλά μέσω επιβολής με κάθε μέσο (στην περίπτωση της Συρίας και με εκατόμβες νεκρών), με προπαγάνδα και με έλεγχο του Τύπου, δημιουργία μηχανισμών, με ψέμα ως αλήθεια, άλλα λέω άλλα κάνω, χωρίς καν προσχήματα (με γλώσσα επιθετική και προσβλητική, προσωπικά και εθνικά), με παραπλάνηση και «κωλοτούμπες», αλλά και με φρεσκάδα και «μαγκιά». Ξέχασα και τους τραμπουκισμούς των ψηφοφόρων, τις προβοκάτσιες αλλά και τη συκοφάντηση των αντιπάλων, τους οποίους ταυτίζουν με τον δηλωμένο κακό (οι γνωστοί χρήσιμοι ηλίθιοι) ή τους προηγούμενους «κακούς», λες και ο λαός ταυτίζεται με αυτούς. Τέλος, την όποια κριτική ασκεί κανείς στους «ηγέτες», την εκλαμβάνουν ως κίνδυνο για την εξουσία τους. Όποιος αντιδρά, παίρνει σκληρή απάντηση. Έτσι, από την (πολιτική) φαυλότητα και τον νεποτισμό των παλαιών πολιτικών στον (πολιτικό) αχρείο τυχοδιωκτικό καιροσκοπισμό των νέων. Οι ευπατρίδες τελείωσαν. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων («υπηρέτες δύο αφεντάδων»: ΗΠΑ και της Γερμανίας ως λοχαγού), για την οποία υπάρχει διαγκωνισμός μεταξύ παλαιών και νέων, ποιος θα προσφέρει περισσότερα εις βάρος του λαού.

Σε κάθε χώρα η νέα «έξυπνη» πολιτική κουλτούρα έχει και άλλη έκφραση. Στις ευρωπαϊκές χώρες συνήθως έχει τη μορφή εθνικιστικού λαϊκισμού, συνδεδεμένου με οικονομικά αιτήματα. Η γλώσσα των λαϊκιστών (αριστερών και δεξιών) περιέχει αλήθειες ή/και ευσεβείς πόθους για τον λαό (π.χ. για τις υπερχρεωμένες χώρες : «ο λαός αποφασίζει», «διαγραφή χρέους εδώ και τώρα», «η ελπίδα έρχεται», «έξω από το ευρώ», ενώ για την Α. Ευρώπη η προάσπιση των ξενοφοβικών δήθεν δυτικοχριστιανικών αξιών), συνήθως όμως λόγια του αέρα προς εκτόνωση του λαού. Απόδειξη ότι σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τόλμησαν να ανατρέψουν το υπάρχον σύστημα, ενώ η ΕΕ έχει επιβληθεί παντού ανεπιστρεπτί (πλην της ειδικής περίπτωσης των Άγγλων). Στην Ελλάδα η λαϊκίστικη πολιτική εξέλιξη είχε «αριστερό» πρόσημο λόγω συνθηκών, με δεκανίκι ολίγον εθνικολαϊκισμόν, ενώ η νεοναζιστική τάση χρησιμοποιήθηκε για εκφοβισμό και συκοφάντηση των διαφωνούντων. Ο λαϊκισμός, βέβαια, εξελίχθηκε σε όλες τις χώρες σε πλήρη αποδοχή του κατεστημένου.

Αυτό που επέτυχαν οι νέοι ηγέτες είναι να δημιουργήσουν κράτη από το πουθενά, (Βοσνία, Κόσοβο, Σκόπια), ή να αποσταθεροποιήσουν και να διαλύσουν άλλα (Αφγανιστάν, Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, Ουκρανία). Ο τελικός σκοπός βέβαια είναι ο οικονομικός έλεγχος (οι ηγέτες υπηρετούν απροσχημάτιστα πλέον τις πολυεθνικές και όχι τον λαό), προς επίτευξη του οποίου οι χώρες δεν πρέπει να έχουν αρχές και αξίες. Γι’ αυτό και βάλλονται τα θρησκευτικά πιστεύω, η εθνική ταυτότητα, οι νόμοι για την οικογένεια, η παιδεία και κάθε ενοποιητικός θεσμός, χωρίς να ξεχνώ το δράμα των προσφύγων. Καθένας από τους νέους «ηγέτες» γνωρίζει τα όρια της εξουσίας του : Εντός της χώρας γίνεται καθεστωτικός, αλλά έξω προβάλλεται ως πειθήνιο όργανο του ισχυρού, τον οποίο μιμείται απέναντι στο δικό του εσωτερικό κοινό! Δεν υπάρχουν αρχές και συνείδηση, πατρίδα και ιδεολογία, φίλοι και εχθροί (αυτά αλλάζουν αναλόγως των συμμαχιών, όπως έχει δείξει και η Βαβέλ της Συρίας, αλλά και η συνάντηση Κιμ-Τραμπ), Μόνος στόχος η εξουσία και ο έλεγχος των μαζών (δείτε στο διαδίκτυο το : Orwell vs Huxley).

Αυτό έχει γίνει ήδη στις ΗΠΑ και σε κάποιον βαθμό στην Ευρώπη. Προφανώς στις ΗΠΑ υπάρχουν ευκαιρίες οικονομικής προόδου και κοινωνικής ανέλιξης, αλλά όχι για όλους. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορούν να πουλάνε όλοι. Κάποιοι πρέπει να αγοράζουν. Κι όποιος δεν τα καταφέρνει τίθεται στο περιθώριο (στρατιές μαύρων, Hispanos αλλά και κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά και χώρες. Οι πολυεθνικές και οι τράπεζες κυβερνούν διά των πολιτικών, όσοι είναι «έξυπνοι» μπαίνουν στο σύστημα, και οι άλλοι (άνθρωποι και χώρες) ψάχνουν στα σκουπίδια ή γίνονται σκουπίδια. Στις αδύναμες χώρες τα πράγματα είναι χειρότερα. Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι Ιράκ ούτε Αφγανιστάν, για να κάνεις εισβολή (αν και στην Κύπρο το κάνανε) και να κυβερνάς με φυλάρχους, αλλά την ελέγχεις με τους δικούς σου πολιτικούς, οι οποίοι μετά ξεπληρώνουν με γραμμάτια (ακόμη και Μνημόνια και εθνικές παραχωρήσεις). Προφανώς σου λένε οι «φίλοι» μπράβο και σε στηρίζουν στην «εξυπνάδα» σου, αφού κάνεις καλά τη δουλειά. Να γίνει η «μπίζνα» στο «έτσι κόλπο», και όλα τα άλλα στην άκρη. Λύση, έστω κι αν είναι διάλυση.

Η Νέα Εποχή έχει ήδη αρχίσει και στην Ελλάδα. Όποιος δεν το κατάλαβε θα εκτιναχθεί στο περιθώριο. «Όποιος φθάνει αργά, τιμωρείται από τη ζωή». Ο αγώνας μας πλέον, όπως είπε και ο απ. Παύλος, «ουκ έστιν ημίν προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους τούτου». Και αυτό που ζούμε είναι σκοτεινό και δαιμονικό. Και η αντιμετώπισή του θέλει φωτισμένο νου με λόγο και πνεύμα. Αυτό είναι που λείπει από την Ελλάδα. Και δεν υπάρχει φως, ούτε από τη μεταλλαγμένη Αριστερά, ούτε από την κοιμισμένη εκκλησία. Αν δεν ξαναβρούμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, πεθαίνουμε σαν χώρα. Η Ελλάδα όμως έχει τεράστια ιστορία και πολιτισμό και θα επιβιώσει, όσοι και αν προσπαθούν να κλέψουν τον πλούτο, την ιστορία και τα εδάφη της, όσοι λιλιπούτειοι πολιτικοί και να βάζουν την υπογραφή για την καταδίκη της. Δεν ξέρουν τι σημαίνει Ελλάδα.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το σκληρό και οραματικό «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δ. Δημητριάδη.