«Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος.» (της Βιολέττας Μπούσιου)

«Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος.» Δηλαδή, «Αυτός που εξουσιάζει δεν είναι ούτε ο δικαστής, ούτε ο βουλευτής, ούτε εκείνος που συμμετέχει στην Εκκλησία του Δήμου, αλλά το Δικαστήριο, η Βουλή και η Εκκλησία του Δήμου.»
Αυτό το απόφθεγμα του Σταγιρίτη φιλόσοφου Αριστοτέλη περιφρόνησε πλήρως ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Νίκος Κοτζιάς, υπογράφοντας – με τη σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού- την περασμένη Κυριακή, 17-6-2018, τη συμφωνία για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ με τον Υπουργό Εξωτερικών της γειτονικής χώρας, κ. Νικολά Ντιμιτρόφ, στη Μεγάλη Πρέσπα.
Λίγες μέρες μετά, στη Ρόδο, ο κ. Νίκος Κοτζιάς (στο πλαίσιο της εναρκτήριας ομιλίας του στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στη Ν.Α. Ευρώπη), δήλωσε: «Στις Πρέσπες καταλήξαμε σε έναν συμβιβασμό και δείξαμε ότι ουδείς μπορεί να βάλει τον άλλο στη γωνία.»
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι ένας άνθρωπος 67 ετών -κάτοχος 7 πτυχίων, κατά τη δήλωσή του σε συνέντευξη τύπου- που οφείλει να είναι γενναιόδωρος λόγω της ηλικίας, σοφός λόγω της μόρφωσης και νομοταγής λόγω του αξιώματος, πως δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος πρώτος «έβαλε στη γωνία και τη Βουλή των Ελλήνων και τον Ελληνικό λαό», την ώρα που υπέγραφε «τον συμβιβασμό για το ονοματολογικό» με τον Υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ, ενεργώντας – για ένα τόσο κρίσιμο εθνικό θέμα- ως Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας αποκλειστικά «κατά το δοκούν».
Όμως, κατά τον Αριστοτέλη, «Αυτός που προτείνει να άρχει ο άνθρωπος, προσθέτει στην έννοια του ανθρώπου και την (έννοια) του θηρίου, γιατί οι επιθυμίες του ανθρώπου μοιάζουν με εκείνες του θηρίου και η οργή διαστρέφει και τους άριστους άνδρες όταν άρχουν.»
Επομένως, ο Ελληνικός λαός, που αισθάνεται υπερήφανος γιατί η χώρα του γέννησε τη Δημοκρατία, εύλογα και δυσαρεστείται όταν διαπιστώνει ότι οι Υπουργοί του εφαρμόζουν τους νόμους μόνο επιλεκτικά- παρότι κατά τον Αριστοτέλη «ο νόμος είναι καθαρός νους χωρίς το επιθυμητικό που είναι έμφυτο στον άνθρωπο»- και, βεβαίως, θυμώνει όταν δεν αξιοποιούνται στο έπακρο – από τους εκπροσώπους του – όλες οι συνταγματικά κατοχυρωμένες δυνατότητες για την προάσπιση των εθνικών του συμφερόντων.