Νόμιζα ότι θα σταθείς απέναντι μου και σε ό,τι και να σε ρωτήσω εσύ θα μου πεις την αλήθεια. Έτσι είχα μάθει, έτσι πίστευα ότι γινόταν στον πραγματικό κόσμο. Εξάλλου γιατί να μου πεις ψέματα; Τι θα άλλαζε ή τι θα κέρδιζες; Ίσως όμως ήμουν λίγο παραπάνω ονειροπόλα και είχα στήσει τα κομμάτια της ζωής και τις συμπεριφορές των ανθρώπων με έναν ιδανικό τρόπο.
Αν και στάθηκες απέναντί μου προσπάθησες να κρύψεις την αλήθεια. Κάποιες φορές την έκρυψες λέγοντας ψέματα, από μικρά και αθώα μέχρι και πιο σοβαρά. Άλλες πάλι δεν χρειάστηκε να πεις τίποτα, είναι κι αυτός ένας τρόπος, να ντύσεις την αλήθεια με την σιωπή και αυτή απλά να εξαφανιστεί. Κι ήταν και εκείνες οι στιγμές που μου την έφερνες μπροστά στα μάτια την αλήθεια, αλλά ήξερες ότι δεν θα την έβλεπα γιατί γνώριζες πολύ καλά ότι έβλεπα μόνο αυτά που ήθελες να δω. Και έτσι με λίγη ή περισσότερη προσπάθεια ή και καθόλου κατάφερνες να κρύβεις την αλήθεια.
Την κάλυπτες με λόγια, με συναισθήματα ή ακόμα και με πλούσιο φως για να τυφλώνει και να μην γίνεται διακριτή και ήσουν σίγουρος ότι έτσι θα είναι πάντα. Σε αυτό όμως έπεσες εσύ θύμα της αλήθειας, αυτή τελικά σε κορόιδεψε. Γιατί όσο κι αν προσπάθησες να την κρύψεις, αυτή βρήκε τρόπο να αποκαλυφθεί. Μπορεί να εμφανίστηκε γρήγορα και επώδυνα προκαλώντας θύελλες που μας παρέσυραν. Μπορεί να χρειάστηκε να κρυφτεί λίγο παραπάνω και να κάνει την εμφάνισή της όταν κανένας δεν θα πληγωνόταν. Θυμήσου λοιπόν την επόμενη φορά ότι τελικά η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθήσεις να την κρύψεις, θα καταφέρει να βρει μια χαραμάδα και να τρυπώσει όπως η ηλιαχτίδα και με αυτό τον τρόπο να φωτίσει όλες τις σκοτεινές πλευρές.
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
