Αγροτικά ήθη… (του Δημήτρη Ψευτογκά)

Τείνει να γίνει έθιμο!

Κάθε χρόνο αυτή την εποχή οι “αγρότες” με τα γεωργικά τους θηριώδη μηχανήματα κλείνουν εθνικές οδούς, κόμβους σιδηροδρομικούς και διοδίων, αεροδρόμια, τελωνεία ότι τέλος πάντων μπορεί να κάνει την κυβέρνηση να “πονέσει”, να τους ‘ακούσει”, να λύσει τα προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο.

Ένα κλάδο σημαντικό στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα που συμβάλλει στην εθνική οικονομία και κυρίως στην επιβίωση του λαού.

Έναν κλάδο που το φτηνό πετρέλαιο και οι επιδοτήσεις δεν λύνουν αλλά περιπλέκουν περισσότερο τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα.

Έναν κλάδο που με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ελάχιστους νέους, χωρίς γή, χωρίς τεχνογνωσία και χωρίς υποστηρικτικό σύστημα χρηματοδότησης υπό το βάρος της κλιματικής αλλαγής και της παγκοσμιοποίησης δύσκολα μπορεί να σταθεί, να ορθοποδήσει.

Οι συνεταιρισμοί ως μια διεθνής πρακτική ισχύος αποδείχτηκαν κρατικοδίαιτες σφραγίδες, χοάνες σκανδάλων, ρεμούλας και παρασιτισμού.

Η αποκοπή του ομφάλιου λώρου ήταν αναγκαία εξυγιαντική πράξη αλλά μέσα στη δίνη των δυσκολιών που επαυξήθηκαν με την παγκοσμιοποιημένη χρηματιστηριακή κρίση, επέτεινε τα προβλήματα…

Δυστυχώς ο αγροτικός κόσμος δεν αποφάσισε να λύσει τα προβλήματα, να πάρει τις τύχες στα χέρια του αγωνιζόμενος δημιουργικά και χρησιμοποιώντας νέα μέσα, γνώση, τεχνολογία, εκπαίδευση, συμπράξεις…

Αποφάσισε να παραμείνει επαίτης με τα χέρια καθαρά κι απλωμένα…

Ένας επαίτης που απειλεί τους πάντες με καταστροφή, με πόνο…

Όχι ένας χρήσιμος, δημιουργικός συμπολίτης στην κοινή προσπάθεια εξόδου από την κρίση…

Η εκφύλιση ενός τέτοιου κινήματος είναι δεδομένη όπως και η κοινωνική απαξία και η αποτυχία.

Ο Φεβρουάριος γίνεται άγριος και βασανιστικός!

Όχι για την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά για τους απλούς πολίτες!

Αυτοί ταλαιπωρούνται, αυτοί βασανίζονται…

Ομοιοπαθείς, βιοπαλαιστές, άνεργοι, “νοσούντες και καμνούντες”…

Αυτοί που πληρώνουν ακριβά τις επιλογές τους!

Δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις καύσιμα, έχεις ένα τείχος αδιαφορίας από την Πολιτεία και ένα αξεπέραστο λαβύρινθο γραφειοκρατίας και αναλγησίας έχεις να υπερπηδήσεις και τα εμπόδια που υψώνουν οι συμπάσχοντες…

Αποτέλεσμα;

Η μια επαγγελματική ή κοινωνική τάξη που θίγεται να τα βάζει με τους άλλους ομοιοπαθείς και το “γκουβέρνο” να τρίβει τα χέρια του…

Εξαντλεί τους πάντες σε έναν ιδιότυπο, παμφάγο και αποτελεσματικό εμφύλιο, διατηρώντας ανέπαφη την ενισχυμένη κυβερνητική παχυδερμία η οποία αποκτήθηκε άκοπα και ανέξοδα με την απόκτηση της πολυπόθητης εξουσίας  δια της κυρίαρχης ασφαλούς και διαχρονικής μεθόδου: της εξαπάτησης!

Η διασπορά ψευδών ελπίδων είναι μία και μοναδική μέθοδος επιτυχίας σε έναν λαό αμαθή και σμιλεμένο από παραδόσεις σκλαβιάς αιώνων μιας ανατολίτικης ραθυμίας ανάμεικτης με δοξασίες, προλήψεις, πεπρωμένα, μεγαλοϊδεατισμούς και εθισμούς στον πατερναλισμό, στη σωτηρία, στην ψευτιά, στο “μέσον”, στη “μαγκιά”, στο “γλύψιμο”…

Ποιός Αριστοτέλης, ποιός Πλάτων ή Σωκράτης ποιός σοφός ή σοδιστής, ποιός τραγωδός, ποιός επικός ποιητής, ποιός ιστοριογράφος θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ως γνωστικός δρόμος,ως κυβερνητική, ως ηθική, ως μεθοδολογία σε μια τέτοια χώρα;

Τα ερείπια του πολιτισμού, τα σπασμένα μάρμαρα, τα λείψανα των ναών και των τεχνουργημάτων είναι περισσότερα από την γνώση της ΟΥΣΙΑΣ και του αυτοπροσδιορισμού μας ως φορέων πανανθρώπινων αξιών, αρχών, γνώσης και σοφίας…

Έχουμε βυθιστεί σε ένα τούνελ ατομικότητας, συμφερουσών μυθοπλασιών, δεισιδαιμονιών, δαιμονοποιήσεων, ευκολίας, συνομωσιολογίας και έχουμε απαρνηθεί όλα εκείνα  τα στοιχεία του καθαρού λόγου, της αναλυτικής σκέψης, της αιτιοπαθογένειας των πραγμάτων, των φυσικών νόμων και της δημιουργικής σύνθεσης, της συνεργασίας, της κοινωνικής συνεκτικότητας, της δράσης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού της δικαιοσύνης, της ισότητας, των δικαιωμάτων των άλλων και της διαφορετικότητας…

Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν μόνο εδώ.

Εμάς πονάνε περισσότερο και γι αυτό η κατατριβή και η ενασχόλησή μας.

Όλοι αυτοί που είναι στους δρόμους πιθανόν να αγνοούσαν ότι με την ψήφο τους ανέλαβαν την ευθύνη να πληρώσουν όλα αυτά που τους φόρτωσε η «επιτυχής» και «αξιοπρεπής» διαπραγμάτευση Τσίπρα- Καμμένου και των «εικονοστασίων» Δραγασάκη, Βαρουφάκη, Τσακαλώτου και λοιπών…

Επειδή τώρα έφτασε ο «κόμπος στο χτένι», όλοι θέλουν  μεν να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα αλλά κανένας δε να μην πληρώσει…

Ο καθένας ισχυρίζεται ότι αυτός δεν πρέπει και δεν μπορεί…

Πρόθυμα δε υποδεικνύει άλλους…

Η κυβέρνηση επιχαίρει…

Ακολουθεί την τακτική του» διαίρει και βασίλευε».

Επέλεξε να «χτυπήσει» τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και επιστήμονες.

Η ελευθερία και η ανεξαρτησία τους είναι πολύ ενοχλητική και βλαπτική!

Το σύστημα χαϊδεύει τους δημόσιους ψηφοφόρους του  διότι λόγω της εξαρτημένης φύσεως της εργασίας τους, τους κάνει εύκολα χειραγωγήσιμους και ελεγχόμενους.

Αφού ξεμπερδέψει με τους «ενοχλητικούς» αγρότες, και τις «ακριβές γραβάτες», γιατρούς, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, μηχανικούς, εμπόρους, οικονομολόγους και άλλους επαγγελματίες, τότε θα πιάσει στο «λεπίδι»-αν παραστεί ανάγκη- και τα δημόσια ρετιρέ και τους αδύναμους συνταξιούχους

Αυτή η «κολοκυθιά» τρώει πολύτιμο χρόνο, διαλύει ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό ιστό και την οικονομία…

Η χαώδης περιδίνηση, στα βαλτοτόπια του καταστροφικού σπειροειδούς ατέρμονος κοχλία δεν μπορεί άλλο να συνεχιστεί.

Προφανώς αυτή η Πολιτεία που έχει τον μισό πληθυσμό άνεργο ή συνταξιούχο και δίνει στους νέους της μισθό ίσο με το 1/5 ή το 1/3 των περισσότερων συντάξεων ή επιθυμεί να έχει τον κάθε πολίτη συνέταιρο όπου αυτή θα κατέχει  βίαια το μεγαλύτερο ποσοστό , έως 80%, δεν έχει μέλλον…

Η χώρα έχει ανάγκη από μια διακυβέρνηση με προοδευτικό πρόσημο όπου θα συμπαραταχθούν όλα τα παραγωγικά, καινοτόμα και δημιουργικά στοιχεία της.

Εθνικό σχέδιο δράσης, συνεννόηση, σαφές χρονοδιάγραμμα, δίκαια κατανομή βαρών, αναλογικότητα, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική αλληλεγγύη, επιτελικό κράτος, μεγαλύτερη αποκέντρωση, περισσότερη διαφάνεια και δημοκρατία παντού, κατάργηση όλων των προνομίων, μηχανοργάνωση  και ψηφιοποίηση των συναλλαγών , άμεση απονομή δικαιοσύνης, επιβολή ενιαίου χαμηλού φορολογικού συντελεστή για όλους 15%…

Δεν μπορεί ακόμα να είμαστε δέσμιοι εκφυλιστικών ηθών και εθίμων.

Το δέον δεν μπορεί να περιμένει..

Ούτε να φαντάζει ακόμα σαν ουτοπία…

Δημήτρης Ψευτογκάς