Μετά από σημειωμένα πολλά περιστατικά υποθέτω πως όχι μόνον εγώ αλλά οι περισσότεροι ευσυνείδητοι και συνεσταλμένοι άνθρωποι θα έχουν ευαισθητοποιηθεί και επηρεαστεί σίγουρα ψυχολογικά. Το 2015 ένας φοιτητής της γαλακτοκομικής σχολής ο Βαγγέλης εξαφανίστηκε. Με τον καιρό άρχισε να ξετυλίγεται ότι οι υπόλοιποι <<Μάγκες>> συμφοιτητές του ασκούσανε πάνω του απίστευτο bullying, και στην ουσία χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, απλά επειδή είχε πιο ευαίσθητη ψυχή και μια πιο ευγενική συμπεριφορά από τους γύρω του με αποτέλεσμα να μην γίνεται αποδεκτός. Ο Βαγγέλης βρέθηκε μετά από σχεδόν ένα μήνα όχι ζωντανός αλλά νεκρός καθώς ο ίδιος το επέλεξε δίνοντας τέλος στη ζωή του με ένα μαχαίρι ως αντίδραση από τη πίεση που δεχότανε.
Η Ελληνική κοινωνία αναταράχτηκε ξανά όταν πριν κάποιες μέρες έγινε γνωστό στο τύπο ότι ένας δεκαπεντάχρονος επέλεξε να δέσει θηλιά στο λαιμό του μες στο ίδιο του το σπίτι αφήνοντας ένα ιδιόχειρο σημείωμα με τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή του τη πράξη, τη τελευταία του πράξη, μια από τις αξιοσημείωτες σημειώσεις που εξέφραζε στο ημερολόγιο του ήταν αυτή! <<πέρασα ωραία αλλά η κοινωνία δεν είναι ωραία>> νομίζω οι περισσότεροι μπορούμε να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, τι μπορεί να πει κανείς τώρα; Αυτήν την κοινωνία πονούμε όλοι και προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερη; Για αυτή τη κοινωνία πασχίζουμε; Όταν κάποιος είναι διαφορετικός από εμάς το σύνολο σημαίνει ότι τον αποκλείουμε αρνητικά και τον κοροϊδεύουμε για να νιώσουμε εμείς καλύτερα, επειδή έχουμε κόμπλεξ; Είναι σαφές ότι όλοι όσοι αποκλείουν κάποιον έχουν δικά τους σοβαρά προβλήματα. Ο κάθε γονιός πρέπει να είναι περήφανος για το παιδί του όπως και αν είναι γιατί μέσα στις ιδιαιτερότητες του έχει σίγουρα κάτι το ξεχωριστό και για αυτό δεν χρειάζεται να το δει σε πρότυπο κάποιου άλλου.
Για να καταλήξουμε σε αυτό που θέλω να θίξω, ο κάθε άνθρωπος γεννιέται η καταλήγει όπως είναι, μπορεί να είναι σκούρος , μπορεί να είναι χοντρός, μπορεί να υστερεί οικονομικά, νοητικά, μπορεί να είναι άρρωστος, άτομο με ειδικές ανάγκες, ομοφυλόφιλος , straight, λεσβία, ασέξουαλ , πιο ευαίσθητος , πιο σκληρός, λιγότερο η περισσότερο ομιλητικός, είναι όμως αυτό που είναι και όσο διαφορετικός και να είναι, είναι εξίσου ίδιος με εμάς.
Δεν πρέπει να υπάρχει η διάκριση. Όλα τα χαρακτηριστικά είναι απλά και μεταβλητά, εσύ ο οποίος χλευάζεις το διαφορετικό έχεις και εσύ κάτι το διαφορετικό πάνω σου το οποίο μπορεί να χλευάσει κάποιος άλλος και πάει λέγοντας. Στο κάτω κάτω αν δεν υπήρχε η διαφορετικότητα του καθενός θα είχε νόημα να είμαστε όλοι ίδιοι; Πριν λίγες μέρες ο δεκαπεντάχρονος επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του επειδή οι υπόλοιποι όμοιοι μεταξύ τους τον περιθωριοποίησαν καθώς ήταν πιο χαμηλών τόνων και διαφορετικός από αυτούς, σύμφωνα με το τύπο ήταν ένα άτομο συνεπές και άριστο στους βαθμούς του, το παιδί αυτό δεν πείραξε ποτέ κανέναν απλά υπέφερε γιατί δεν ήταν ίδιος με τους άλλους που στην ουσία οι άλλοι θα έπρεπε να υστερούν σε αντίθεση με αυτόν καθώς ακολουθούν ένα κοινό πρότυπο και δεν έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Ήταν ένα άτομο μπερδεμένο καθώς λόγω της διαφορετικότητας του δεν ήταν αποδεκτό από τους λεγόμενους <<νορμάλ>> δηλαδή κομπλεξικούς, κλειστόμυαλους και παγιδευμένους στη κοινή γραμμή συμμαθητές του, έτρωγε κάθε μέρα ξύλο και χλευασμούς και έτσι ένιωθε μόνος και αδύναμος καθώς έκρυβε από τους γονείς του πράγματα που θα έπρεπε να έχει αποκαλύψει καθώς αυτοί σαν γονείς ήταν υποχρεωμένοι να ακούσουν, να δεχτούνε και να βοηθήσουν το παιδί τους. Είχε φτάσει σε ένα σημείο που πολλοί στη ζωή μας έχουμε φτάσει και έχουμε αντιμετωπίσει αλλά δυστυχώς αυτός , δεν είχε την ευκαιρία βοηθηθεί όσο έπρεπε. Ένα παιδί δεν το φέρνουμε απλά στη ζωή το ταίζουμε και του δίνουμε εφόδια μέσω του πορτοφολιού μας. Αλλά πρέπει να στηρίζουμε και να είμαστε παρόντες στις ψυχικές και σωματικές του ανάγκες γιατί αν δεν συζητηθούν αυτά ο γονιός δεν γνωρίζει το παιδί του όπως πρέπει και έτσι γίνονται και αυτά τα δυσάρεστα, ο νέος πάνω στο μπέρδεμα την αδυναμία και την ευαισθησία του πήρε την απερίσκεπτη απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του, ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση που πίστευε πως αυτό είναι η λύση, σίγουρα όμως την στιγμή που το έκανε αυτό και ήταν αργά το είχε ήδη μετανιώσει. Το συμπέρασμα μου είναι ότι με τέτοιες συμπεριφορές άνθρωποι οδηγούνται στο να κάνουν πράξεις που θα μετανιώσουν μέχρι και οι ίδιοι και μπορεί και να μην προλάβουν. Εννοείται ότι όποιος είναι θύτης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει σε τι σημείο φτάνει, και δεν κατανοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα όποτε και ο θύτης είναι σίγουρα θύμα. Το πρόβλημα είναι όμως ότι πολλές φορές είναι δύσκολο και για τον θύτη να καταλάβει τι πράττει, δύσκολο για το παρατηρητή να το συνειδητοποιήσει και δύσκολο για το θύμα να το αντιμετωπίσει
Καλό θα είναι οι γονείς να συμβουλεύουν τα παιδιά τους, να τους εξηγούν τι γίνεται τριγύρω μας κ κυρίως να τους μάθουν να σέβονται τον συνάνθρωπο τους, τον φίλο τους, τον συμμαθητή τους με τα ελαττώματα του. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός κ αυτό δν πρέπει να το ξεχνάει κάνεις ακόμα κ αυτοί που πέφτουν θύματα bulling να έχουν αυτοπεποίθηση κ δυναμική να μην επιτρέπουν ποτέ σε κανέναν να τους φερθεί άσχημα για αυτό γονείς κ μη ας είμαστε λίγο άνθρωποι δν βλάπτει.
Πολύ σωστά όλα αυτά.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο στους γονείς του παιδιού που δεν αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε, αλλά κυρίως στους γονείς των παιδιών που του ασκούσαν bulling. Που δεν έμαθαν στα παιδιά τους ότι πρέπει να σέβονται και να αποδέχονται το διαφορετικό, ότι δεν πρέπει να κάνουν bulling σε άλλα παιδιά, ότι είναι άσχημο και αν το πάθαιναν οι ίδιοι θα αισθάνονταν κι αυτοί άσχημα, ότι δεν τους κάνει πιο μάγκες το να είναι μπούλιδες.
Την ίδια ευθύνη έχουν και οι καθηγητές, οι οποίοι δεν βρίσκονται στο σχολείο μόνο για να παραδώσουν την ύλη, αλλά αυτοί, μετά τους γονείς, είναι που θα διαμορφώσουν τους χαρακτήρες των αυριανών νέων και πρέπει να εντοπίζουν και να προλαμβάνουν τέτοιες συμπεριφορές, γιατί ως επί το πλείστον το μπούλινγκ ασκείται στο σχολείο την ώρα του διαλείμματος που οι καθηγητές πίνουν καφέ αντί ως υπεύθυνοι να προσέχουν τα παιδιά.
Τα προβλήματα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν στη ρίζα τους. «Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαµβάνειν».
Το πρόβλημα ξεκινάει από το σπίτι πρώτα δυστυχώς οι γονείς δν μιλάνε πλέον στα παιδιά τους, όσο κ να προσπαθούν στο σχολείο οι δάσκαλοι τα παιδιά είναι πολύ σκληρά μεταξύ τους. Σε χωριό ζω εγώ κ παρόλο που είναι λίγα τα παιδιά κ γνωρίζονται έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα δυστυχώς κ. Γιαυτό ας αφήσουν οι γονείς για λίγο τις προσωπικές τους ανάγκες κ ας ασχοληθούν με τα παιδιά τους.