Μήπως μαζί με τα τυπικά και πολυφορεμένα σουβλάκια και τις μπύρες να εισαγάγουμε επιτέλους και άλλα είδη γευσιγνωσίας στις καλοκαιρινές τοπικές μας γιορτές (της Φανής Φτάκα)

Πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και το Φθινόπωρο δειλά- δειλά χτυπά την πόρτα μας , καθώς λόγω της κλιματικής αλλαγής ο καιρός έφερε και πάλι τα πάνω –κάτω και οι ζέστες καλά κρατούν ακόμα.

Η αρχή του Φθινοπώρου συνήθως σηματοδοτεί και το τέλος των παραδοσιακών πανηγυριών και καλοκαιρινών γιορτών των χωριών και των Πολιτιστικών Συλλόγων. Μεταξύ των πολλών μουσικών βραδιών που πραγματοποιήθηκαν μέσα στο φετινό Καλοκαίρι μια ξεχωριστή θέση κατέχει η Γιορτή Πατάτας του Δ.Δ. Καπνοχωρίου του Δήμου Κοζάνης, που διοργανώνεται εδώ και οκτώ χρόνια από τον αντίστοιχο Πολιτιστικό Σύλλογο.

Και ο απλούστατος λόγος που κάνει αυτή τη διαφορά είναι ότι προβάλλεται μέσω της συγκεκριμένης γιορτής, χάρη στον εθελοντισμό πολλών ταυτοχρόνως ανθρώπων, ο κόπος των αγροτών της περιοχής του Ελλησπόντου, διαφημίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την καλλιέργεια της τοπικής πατάτας και των ποικίλων προϊόντων που προκύπτουν από τη μεταποίηση της. Οι διοργανωτές της γιορτής για αυτό το σκοπό προσφέρουν στους επισκέπτες δωρεάν σακουλάκια με ωμές πατάτες αλλά και μαγειρεμένες σε διάφορα είδη , από πιροσκί ή τηγανητές μέχρι και βραστές πατάτες, χωρίς να παραλείπουν και τα γλυκίσματα από πατάτα, (τρούφες ή γλυκό κουταλιού), τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να προμηθευτεί έναντι μικρού αντιτίμου.

Και ενώ ο Δήμος Κοζάνης εκτός της πατάτας παράγει και άλλα γεωργικά προϊόντα ή τρόφιμα με ιδιαίτερη απήχηση και ζήτηση τόσο στην τοπική αγορά όσο και ευρύτερα αλλά και με ιδιαίτερη ποιότητα και διατροφική αξία όπως τον κρόκο, ποικίλα τυροκομικά προϊόντα, καλλιεργούμενο τσάι του βουνού, αρωματικά φυτά, μέλι, νεροκρόμμυδα, ιπποφαές, καρύδια, μήλα, διάφορες ζύμες και ζυμαρικά κλπ το παράδοξο είναι ότι κανένα άλλο χωριό πλην του Καπνοχωρίου δεν οργανώνει τις καλοκαιρινές του γιορτές έχοντας ως βασικό πυρήνα της εκδήλωσης κάποιο τοπικό προϊόν του.

Αντίθετα με μας, τα γειτονικά Γρεβενά πέτυχαν να καθιερώσουν τη γιορτή του μανιταριού με μεγάλη προσέλευση επισκεπτών ντόπιων και ξένων, η γειτονική Πρέσπα τη γιορτή του τσιρωνιού, η Φλώρινα τη γιορτή της κόκκινης πιπεριάς, το Βελβεντό τη γιορτή του ροδάκινου για να μην πάμε και πιο μακριά στο Β.Αιγαίο και στη μακρινή Λέσβο, όπου το φετινό καλοκαίρι μαζί με πολλούς άλλους τουρίστες έμεινα και γω προσωπικά εντυπωσιασμένη από κάποιες ξεχωριστές τοπικές γιορτές που παρακολούθησα : τη γιορτή του γλυκάνισου, του τραχανά, μέχρι και τη γιορτή της ρητίνης που οργανώνεται σε κάποιο πευκόφυτο και δυσπρόσιτο σχετικά χωριό σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η καλοκαιρινή επισκεψιμότητα μικρών και απομονωμένων σχετικά οικισμών , με την προβολή τόσο των τοπικών προϊόντων αυτών και σε συνδυασμό πάντα με μουσικοχορευτικές και άλλες εκδηλώσεις.

Μήπως τελικά με την κρίση ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε ακόμα και τον τρόπο της καλοκαιρινής μας διασκέδασης και μαζί με τα τυπικά και πολυφορεμένα σουβλάκια και τις μπύρες να εισαγάγουμε επιτέλους και άλλα είδη γευσιγνωσίας στις καλοκαιρινές τοπικές μας γιορτές;