Το τάγμα των αγγέλων μεγάλωσε… Είναι θορυβώδες, χαμογελαστό, ευρηματικό, παιχνιδιάρικο, αλληλέγγυο και απίστευτα βιαστικό. Γιατί ο Αλέξανδρος, ο Γιάννης και ο Ζήσης είναι αδύνατον να εντάχθηκαν σ’ αυτό, με άλλον τρόπο…
Και φυσικά, αφού η ψυχή είναι αθάνατη, δεν υπάρχει περίπτωση ο Γιάννης, ο Ζήσης και ο Αλέξανδρος να μην είναι αύριο, στον αγιασμό μαζί μας. Αν προλάβουν να έρθουν νωρίς, θα παίξουν και λίγο μπάσκετ στο προαύλιο, το ποδόσφαιρο δεν ενδείκνυται για τον χώρο και την μέρα…
Μετά, θα μπουν ανάμεσα μας, θα μας ελέγξουν πατόκορφα, και θα βρουν έναν τρόπο να μας δώσουν αγάπη. Και κάποια στιγμή, θα εμφανισθεί μπροστά μου ξανά ο Αλέξανδρος, που ανέλαβε αυτοβούλως την φροντίδα μου, και θα μου πει:- Tί κάνετε κυρία; Και κατόπιν: – Έχετε πολλούς χαιρετισμούς από τη γιαγιά μου!
Τόσους χαιρετισμούς, που μου έστειλε σε δύο χρόνια η Γλυκερία, δεν πήρα από κανέναν σε όλη μου την ζωή…
Και μόλις γυρίσουν στον ουρανό, η αδελφή Ειρήνη -που ως μοναχή εν ζωή εντάχθηκε «αυτοδικαίως» στο τάγμα των αγγέλων- θα μου κάνει το χατίρι και θα ΄ναι δίπλα τους να τους φροντίζει, μέχρι να συνηθίσουν τα ύψη, αφού ξέρει καλά πως ο Ζήσης, ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος αυτές τις μέρες χρειάζονται μια φτερούγα να τους σκεπάζει και ένα χέρι να τους καθοδηγεί.
Γιατί, όταν δαμάσουν τα ύψη, θα βρουν οπωσδήποτε τρόπο- και οι τρεις – να στηρίξουν γονείς, αδέλφια, παππούδες, φίλους, συμμαθητές και δασκάλους. Έτσι, σε εμάς, απομένει μονάχα η βούληση, να γίνουμε μια άπαιχτη ομάδα… Για να αποκτήσει «η θυσία τους» νόημα.
Καλή σχολική χρονιά λοιπόν και να θυμάστε: Με προπονητές, τρία αστέρια στον ουρανό, είναι αδύνατον να χάσουμε παιχνίδι!
Βιολέτα μας συγκινησεις πρωί πρωί.Καλη σχολική χρονιά!!!?!?
Πολύ καλή προσέγγιση! Αυτά ζουν τώρα Παράδεισο! Μακάρι και οι δικοί τους να μπορέσουν σιγά σιγά να μπουν στη νέα αυτή μορφή “επικοινωνίας” μαζί τους και ν αρχίσουν να τα αφουγγράζονται. Γιατί η φθορά είναι ιδιότητα της ύλης. Η ψυχή δε φθείρεται γιατί είναι άυλη. Δεν είναι “μη όντες” αλλά παρόντες “εν ετέρα μορφή”. Ανώτερο επίπεδο ζωής αιωνίου ! Ας μη λοιπόν βιώνουμε ολοκληρωτική απουσία αλλά μόνο σωματική. Υπάρχουν δίπλα μας! Ας τους “δούμε” κι ας τους “ακούσουμε”. Εδώ είναι! Μην απελπίζεστε!
Βάλσαμο ο λόγος σας κα Μπούσιου!
Το τάγμα των αγγέλων μεγάλωσε…(από το αξιόλογο κείμενο)
Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι ένας «ζωοποιός θάνατος».
Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα απ’ αυτήν, όχι υποκατάσταση, άλλα λυτρωτική συμπόρευση.
Με τον Χριστό ο πόνος μετατρέπεται σε γλυκασμό, η οδύνη σε παράκληση, η αγωνία σε ελπίδα, το άγχος σε υπομονή, ο Γολγοθάς σε Ανάσταση
Ποσο ομορφο κειμενο….μα ποσο ομορφο…
Καημένα παιδιά… Τι πείραζε να ήταν μαζί μας;