Ο Γεώργιος Μουσαφειρόπουλος, με τον οποίο θα ασχοληθώ παρακάτω, γεννήθηκε στο Πολύραχο Σερβίων Κοζάνης το 1936, εποχή που οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι ετοιμάζονταν για την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1949, όντας μόλις 13 ετών, τον συνόδευσε η μάνα του στην Κοζάνη για να του (στήσει) μισθώσει τσομπάνο σε κάποιο κτηνοτρόφο που ενδιαφερόταν για βοσκό. Αυτή η διαπραγμάτευση γινόταν κατά την ημέρα του Σαββάτου – παζάρι της Κοζάνης. Μετά από τη σύσταση ενός θείου του, το Βαρτζώκα Γιώργο, βρέθηκε στο πρώτο αφεντικό που θα τον προσλάμβανε για βοσκό και ήταν ο Κροκιώτης Χαρίσιος Λαΐνας, με αριθμό προβάτων γύρω στα 150. Ως βοσκότοπο, ο κ. Λαΐνας είχε επιλέξει την περιοχή του Μπούρινου, απέναντι από το σημερινό Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα, τοποθεσία «της Κρανιάς το πηγάδι».
Η μίσθωσή του ήταν για ένα εξάμηνο, παράδοση τότε. Από τον Άγιο Δημήτριο μέχρι τον Άγιο Γεώργιο. Αυτή ήταν και η διάρκειά του ως βοσκού. Από εκεί και πέρα ακολούθησε το δρόμο του εργάτη, αρχίζοντας από το Βόλο, μια και παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον, λόγω του σεισμού που έγινε στην περιοχή το 1953-54. Από ‘κει επανήλθε στον Κρόκο, ασχολούμενος με τις κατασκευές των εργοστασίων της ΔΕΗ. Στον Κρόκο παντρεύεται την Μαρία Γκουντούλα, με την οποία αποκτούν και τα δύο τους παιδιά, την Ευαγγελία και τον Αθανάσιο.
Το 1974 ανοίγει μπακάλικο στον Κρόκο που κρατάει μέχρι το 1985. Από τότε, μέχρι που πήρε τη σύνταξή του (1993), ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες. Με τη σύνταξή του, άνθρωπος ανήσυχος και φύσει εργατικός, ασχολήθηκε και με τα κοινά του Κρόκου, όπως τη δημιουργία ενός ναϊδρίου στην περιοχή Γκομπλίτσι, Πέτρου και Παύλου, καθώς και για τον καλλωπισμό της εκκλησίας Αγ. Παρασκευής του Κρόκου, με τους στενούς συνεργάτες του κ.κ. Χρήστο Μηλιώνη και Μανώλη Τσιώγκα. Σαν συνταξιούχος τα τελευταία χρόνια, ασχολείται έντονα με τη μελισσοκομία, έχοντας σήμερα 300 κυψέλες.
Ένα άλλο ταλέντο που γνώρισα φέτος να έχει, είναι αυτό της ποίησης. Τον κ. Μουσαφειρόπουλο τον γνωρίζω από το 1974, μόλις όμως φέτος, παραμονή της Αγ. Παρασκευής, (26-7-2018) μου εκμυστηρεύθηκε το παραπάνω ταλέντο, αυτό της ποίησης. Έχει γράψει πολλά, δείγμα αυτών αναφέρω μερικούς στίχους από το πλούσιο ρεπερτόριό του. Να σημειωθεί εδώ, ότι οι γραμματικές του γνώσεις, είναι πρώτης τάξης Δημοτικού και μερικούς μήνες της δευτέρας, προερχόμενος από πολύτεκνη οικογένεια (6 παιδιά οι γονείς του).
Τέλος, μέσω εμού, δηλώνει δημόσια ότι είναι ευχαριστημένος από τους Κροκιώτες, χωρίς να σημειωθεί μέχρι σήμερα, κανένα πρόβλημα στις μεταξύ τους σχέσεις.
ΕNA ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Ένα παράπονο τρανό από ένα γέρο οικοδόμο
Γιατί η οικοδομή σταμάτησε, σκεπάρνια δεν χτυπάνε,
και οι οικοδόμοι δουλευτάρηδες, στη δουλειά τους ποια δεν πάνε;
Σπίτια μικρά δεν χτίζονται, ούτε και κατοικίες,
μεγάλα συγκροτήματα και πολυκατοικίες.
Η τέχνη αυτή ποια θα χαθεί, μάστορα δεν θα βρίσκεις,
να χτίσεις ένα μαγειριό και μία μικρή κουζίνα.
Οι οικοδόμοι μάστορες, πεθαίνουν απ’ την πείνα.
Η μόνη τους παρηγοριά, είναι τα κοινωνικά παντοπωλεία
που τους μοιράζει τρόφιμα από την Εκκλησία.
Ας είν’ καλά η Εκκλησιά μαζί με τους παπάδες,
να συγκεντρώνουν τρόφιμα για εμάς τους φουκαράδες.
Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη, ο γέρο οικοδόμος Μπαρμπαγιώργος.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΟΥΣΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ 1936 – …….
Ναπολέων Γρ. Κοντός
Κοζάνη 18-9-2018
