Ανοίγοντας το μπαούλο της μνήμης το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν το βρίσκω άδειο. Χίλια καλούδια υπάρχουν μέσα, καταστάσεις που έζησα, ανθρώπους που γνώρισα, συναισθήματα που βίωσα. Οι μνήμες για κάποια είναι νωπές και ζωηρές σαν να έγιναν μόλις χθες και για κάποια άλλα ίσως και να κοντεύουν να σβήσουν. Παλεύω να τα βάλω σε μια σειρά, να τα θυμηθώ, κάποια ίσως ανακαλώντας τα να τα ζήσω ξανά. Ξεκινάω από τα πιο πρόσφατα, πάω προς τα πίσω. Χάνω την σειρά, μέσα από τα μονοπάτια της μνήμης η προτεραιότητα αλλάζει και τώρα έχω ανάγκη να ξεκινήσω από το πιο ευχάριστο που υπάρχει μέσα στο μπαούλο και να το έχω πάνω-πάνω, ώστε ανοίγοντάς το να το βλέπω πρώτο. Αν όμως ξεκινούσα από όλα εκείνα τα άσχημα που υπάρχουν μέσα στο μπαούλο και κατέληγα στα ευχάριστα μήπως να ήταν καλύτερα; Μήπως όμως δεν έχει και τόση σημασία η σειρά; Κλείνοντας το μπαούλο της μνήμης κατάφερα να θυμηθώ τις καλές στιγμές για να ξέρω ότι υπήρξαν, αλλά και τις κακές στιγμές για να ξέρω ότι πέρασαν και έφυγαν… να θυμηθώ όλους εκείνους που με πλήγωσαν για να μην τους αφήσω να το ξανακάνουν, όπως επίσης και εκείνους που έφυγαν γιατί μου λείπουν… και πάνω από όλα να θυμηθώ αυτούς που έχω δίπλα μου γιατί γεμίζουν και κάνουν ενδιαφέρουσα την ζωή μου!!!
Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
