Οι εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία είναι ανησυχητικές. Δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους το ότι και άλλοι κινδυνεύουν να έχουν την ίδια τύχη με μας.
Ο ορκωμοσία, πριν από λίγους μήνες, της νέας κυβέρνησης αντιμετωπίστηκε με δυσθυμία από το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ηγετικά στελέχη του συνασπισμού, που την απαρτίζουν, εκφράστηκαν και συνεχίζουν να εκφράζονται επικριτικά για την πολιτική που ακολουθεί η ευρωπαϊκή Ένωση σε πλείστους όσους τομείς και κυρίως στην οικονομία και το μεταναστευτικό. Απειλές για επαναπροώθηση μεταναστών στις χώρες τους και συνθήματα όπως «πρώτα η Ιταλία» έγιναν αποδεκτά από τους κύκλους της ευρωπαϊκής εξουσίας με άκρα επιφυλακτικότητα. Το σημαντικό είναι ότι και «προοδευτικοί» κύκλοι στη χώρα μας, σε πλήρη σύμπνοια με τους κρατούντες, που είναι υποχείρια του μεγάλου κεφαλαίου, χαρακτήρισαν τους νέους κυβερνήτες της γείτονος λαϊκιστές και τον σχηματισμό τους αντισυστημικό. Το τι ακριβώς είναι δεν θα βραδύνει να φανεί. Εμείς σπεύδουμε να επισημάνουμε ότι επιφύλαξη είχαν εκδηλώσει οι του διευθυντηρίου έναντι και της ελληνικής κυβέρνησης, τότε που ο πρωθυπουργός μας απειλούσε «να τους χορέψει στο ταψί»! Σήμερα βέβαια φαίνεται να έχουν αλλάξει στάση. Γράφω φαίνεται, καθώς δεν νομίζω να είχαν πράγματι τρομάζει από την «πρώτη φορά αριστερά». Γνώριζαν ποιος μπορεί να χορέψει στο ταψί τον άλλο.
Η Ιταλία, παρά το ότι υπερτερεί σαφώς σε βιομηχανική ανάπτυξη από τις άλλες χώρες του Νότου, αντιμετωπιζόταν κι αυτή από τις χώρες του Βορρά ως παρίας της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και συγκαταλεγόταν μεταξύ των «γουρουνιών» του Νότου (PIGS=Portugal, Italy, Greece, Spain)! Η μακρόχρονη πολιτική αστάθεια και η πληθώρα των οικονομικών σκανδάλων είχε ως συνέπεια την κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας, αλλά και του ισχυρού κομμουνιστικού, το οποίο υπέστη τις συνέπειες από την κατάρρευση του κομμουνισμού. Το κενό κάλυψαν για διάστημα σχηματισμοί ισχυρών της οικονομίας. Τότε εμφανίστηκε και κόμμα με προπύργια στον οικονομικά ανεπτυγμένο Βορρά, το οποίο στις απαρχές του εκδήλωσε και αποσχιστικές τάσεις από τον υπανάπτυκτο Νότο. Το κόμμα αυτό είναι σήμερα ένα από τα δύο του κυβερνητικού σχηματισμού. Εκπροσωπεί πράγματι το ιταλικό κεφάλαιο και τα ηγετικά του στελέχη έχουν πράγματι τη διάθεση να αγωνιστούν με πείσμα κατά της πολιτικής της ευρωπαϊκής επιτροπής, η οποία χαρακτηρίζεται από αντιαναπτυξιακό συγκεντρωτισμό και αδιέξοδη λιτότητα; Είναι όντως αντισυστημικό κόμμα; Θα φανεί σύντομα.
Στο στόχαστρο των μέσων ενημέρωσης, «προοδευτικών» και «συντηρητικών» βρίσκεται ο πρόεδρος του κόμματος της Λέγκας του Βορρά και υπουργός επί των εσωτερικών. Η δηλωμένη αποφασιστικότητά του να εκδιώξει από το ιταλικό έδαφος μεγάλο αριθμό μεταναστών και προσφύγων, τον καθιστά ολοένα και περισσότερο δημοφιλή σε ευρέα στρώματα του λαού. Τι άραγε συμβαίνει; Μήπως ο ιταλικός λαός ερωτοτροπεί με τον φασισμό για μία ακόμη φορά; Θα ήταν ανόητο να εξετάσουμε τόσο επιφανειακά το θέμα. Κατά τις πρόσφατες εκλογές στη Σουηδία, η οποία κατά τη δεκαετία του 1970 αποτελούσε πρότυπο κοινωνικού κράτους στον πλανήτη, το κόμμα της καλούμενης ακροδεξιάς από το «δημοκρατικό τόξο» (ταλαίπωρη δημοκρατία!) είχε την προτίμηση του 18% περίπου των ψηφοφόρων. Η μετακίνηση των πολιτών προς τους σχηματισμούς, οι οποίοι εμφανίζονται ως προασπιστές των συμφερόντων των ευρωπαϊκών χωρών, οφείλεται πρωτίστως στην κατάρρευση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων εξουσίας υπό το βάρος των αναριθμήτων σκανδάλων και τη σθεναρή άσκηση πολιτικής σε βάρος τόσο της οικονομίας των χωρών, στα πλαίσια της «ελεύθερης» αγοράς, όσο και της κοινωνικής συνοχής με την άφρονα υποστήριξη του ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικότητας.
Είναι ο Σαλβίνι ένας αποφασισμένος προασπιστής των συμφερόντων, αν όχι δικαίων, της Ιταλίας ή ένας δημαγωγός όπως πληθώρα άλλων, οι οποίοι προσφέρουν εθνική ανάταση σε λαό, ο οποίος ασφαλώς και αντιλαμβάνεται ότι το μέλλον προδιαγράφεται όχι ευοίωνο, για να μη γράψουμε μάλλον ζοφερό. Και κάποιος δικός μας επί εξάμηνο πρόσφερε, με το αζημίωτο, σε μας εθνική ανάταση. Και ακολούθησε ένα ακόμη μνημόνιο. Κλίνω στο να δεχθώ ότι και τα κόμματα της ακροδεξιάς ελέγχονται από το σύστημα, όσο και αν αυτό δεν είναι ακόμη ορατό.
Βέβαια η κεντρική εξουσία φαίνεται να ανησυχεί για την αντίσταση που η ιταλική κυβέρνηση προβάλλει στην πολιτική της. Πρώτη κίνηση είναι η επέμβαση των «αγορών που πιέζουν»! Οίκος αξιολόγησης υποβάθμισε την πιστοληπτική δυνατότητα της χώρας μετά από αξιολόγηση της οικονομίας της. Γνωστό το σχέδιο. Εφαρμόστηκε αλλού και σε μας με απόλυτη επιτυχία! Σκοτεινοί οργανισμοί, που ιδρύθηκαν από το διεθνές τραπεζικό σύστημα, το οποίο ελέγχει ασφυκτικά τις πλείστες των κυβερνήσεων στην έκταση του πλανήτη, με την ανοχή των αβούλων και υποταγμένων πολιτικών, έχουν το θράσος να αξιολογούν κατά το δοκούν τις οικονομίες των χωρών, γνωρίζοντας ότι όλες οι χώρες έχουν την ανάγκη δανεισμού. Στη συνέχεια αυτές, προσερχόμενες στους τραπεζικούς κολοσσούς για δανεισμό, επιβαρύνονται με υψηλότερα έως τοκογλυφικά επιτόκια. Γιάννης αξιολογεί, Γιαννάκης τιμωρεί ληστεύοντας νομίμως! Ήδη από τα μέσα ενημέρωσης εκτιμήθηκε ότι τα ιταλικά spread θα εκτιναχθούν στα ύψη, καθώς η ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει κάνει δεκτό τον προϋπολογισμό της ιταλικής κυβέρνησης. Μπορεί να μην κατανοούμε σε βάθος το άθλιο παιχνίδι της οικονομίας, όμως είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, ως παθόντες, τι σημαίνει να εκτοξεύονται τα spread.
Είναι αποφασισμένη η ιταλική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς του συστήματος εξουσίας; Πρέπει να προηγηθεί κάποια άλλη ερώτηση; Είναι έτοιμος ο ιταλικός λαός να αποδεχθεί θυσίες, ως συνέπεια των ποικίλων εκβιασμών του συστήματος εξουσίας; Πολύ φοβούμαι πως κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν έχει τη διάθεση σήμερα να υποστεί θυσίες πόσο μάλλον να συμβιβαστεί με την ιδέα της πτώχευσης της χώρας του ή της αποχώρησής της από την ενωμένη Ευρώπη των τραπεζιτών. Θα τολμήσει η ιταλική κυβέρνηση να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία με δημοψήφισμα; Εκεί οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι πιο υποφερτές από αυτές της χώρας μας. Μήπως όμως δούμε και εκεί να επαναλαμβάνεται η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ με προβολή πλήθους δικαιολογιών; Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δεν θα χρειαστεί να αναμείνουμε για πολύ.
Το σύστημα δεν φαίνεται να επηρεάζεται από την ογκούμενη δυσφορία μεγάλης μερίδας πολιτών των χωρών της Ένωσης και εμμένει στην αδιέξοδη για την Ευρώπη πολιτική. Θα συνεχιστεί αυτή, με συνέπεια όλες οι χώρες του Νότου και η Γαλλία ακόμη να μας ακολουθήσουν στον κατήφορο; Ή μήπως άρχισε το ξήλωμα της Ένωσης, ώστε να ακουστεί κάποτε το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθείτω»; Και με ποιόν στόχο άραγε; Ποιος είναι ο ρόλος των ΗΠΑ στο αγγλικό Brexit και στις εν γένει εξελίξεις; Θα το μάθουμε αργότερα. Το θλιβερό είναι ότι ελάχιστοι σήμερα στην Ευρώπη εκφράζουν άποψη για το ρόλο του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών εταιριών και τις συνέπειες (κύμα προσφύγων και μεταναστών) λόγω της πληθώρας των πολεμικών επιχειρήσεων και της καταλήστευσης του πλούτου πλείστων όσων χωρών. Πώς να μειωθεί η ροή των αποκλήρων προς τη Δύση (και σ’ αυτήν ανήκει και η χώρα μας);
Κλείνω με τους τελευταίους στίχους του ποιήματος του Καβάφη «Θερμοπύλες».
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος
κ’ οι Μήδοι, επί τέλους, θα διαβούνε.
Μήπως οι Εφιάλτες πλήθυναν τρομακτικά στις ημέρες μας και οι Μήδοι μας κατέκτησαν;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
