Ξεμύτισα δειλά – δειλά από έναν μικρό σπόρο. Βιαζόμουν να αντικρίσω το λαμπερό φως του ήλιου με όλη εκείνη την αγωνία και την προσμονή να μεγαλώσω, να ανθίσω και γιατί όχι να μεγαλουργήσω. Όνειρα μικρά και μεγάλα μπαίνανε στη σειρά με την κρυφή ελπίδα να εκπληρωθούν όλα. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβα ότι μια αδυναμία γεννιόταν μαζί με μένα. Και όσο κι αν ήθελα να πετύχω αυτή η αδυναμία με έκανε ευάλωτο. Ακόμα και με την απλή αύρα σκορπιζόμουν, διαλυόμουν χωρίς καν να μπορώ να αντισταθώ. Η μανία της φύσης με σκορπούσε στους τέσσερις ορίζοντες, η περιέργεια κάποιου με έκανα να διαλύομαι με ένα απλό φύσημα ή ακόμα και η απροσεξία κάποιου που με πατούσε χωρίς καν να το καταλάβει. Κι όμως μέσα στα αδύναμα κομμάτια του διαλυμένου σώματος υπήρχαν οι σπόροι που μου έδωσαν ζωή και όπου αυτά θα σκορπιζόταν νέα ζωή θα ερχόταν. Και αφού δεν είχα τρόπο να απαλλαγώ από την αδυναμία μου αποφάσισα με αυτή να πορευθώ κι έκανα τον εχθρό μου φίλο… και ενώ αυτός νόμιζε ότι φυσώντας με και διαλύοντάς με σκορπάω και καταστρέφομαι, τελικά έβρισκα τρόπο να πιάσω ρίζες σε περισσότερα σημεία και να δυναμώσω…
Δήμητρα Ν. Παπανικολάου
Χημικός – Μηχανικός
