Τα δυσάρεστα του Βοΐου (του Γιάννη Γουσιόπουλου)

Αηδονοχώρι 30 – 10 – 2018

Ο Δήμος Βοΐου ως Επαρχία Βοΐου το 1951 είχε 34.077 κατοίκους. Η ίδια περιοχή το 2011 είχε 18.386, λίγους περισσότερους από τους μισούς του 1951. Το 2021 με μία αναλογική μείωση σε εκείνη των 6 δεκαετιών, ο Δήμος Βοΐου θα έχει περίπου 15.000 κατοίκους. Και έπεται συνέχεια.

Η εξέλιξη του πληθυσμού δείχνει με τον καλύτερο τρόπο όχι απλά την έλλειψη προοπτικής και μέλλοντος, αλλά τον επερχόμενο θάνατο της περιοχής. Όλα αυτά συμβαίνουν όταν σε αυτή τη χρονική περίοδο ο πληθυσμός της περιφέρειας παραμένει περίπου ο ίδιος και της χώρας αυξήθηκε.

Η δημογραφική κατάσταση θα ήταν σε χειρότερο σημείο αν η περιοχή δεν δεχόταν την τονωτική ένεση των καταφυγόντων γειτόνων της χειμαζόμενης Αλβανίας, στη δεκαετία του ’90.

Η τυπική εικόνα της καθημερινότητας δεν είναι άλλη από χωριά ακατοίκητα, σχολεία με λιγοστούς μαθητές, κωμοπόλεις οικονομικά φθίνουσες. Η απασχόληση για τους νέους στην περιοχή δεν μειώθηκε απλά, όπως στο σύνολο της χώρας, λόγω της οικονομικής κρίσης. Η απασχόληση στην περιοχή ήταν πάντα ελάχιστη έως μηδενική.

Στα ακατοίκητα χωριά η εικόνα είναι θλιβερή. Τρία σπίτια στη σειρά μισογκρεμισμένα. Το τέταρτο στέκει ακόμη όρθιο, έχει όμως την αυλή χορταριασμένη. Στο πέμπτο, η υπερήλικας ιδιοκτήτρια αγωνίζεται στους τρεις καλοκαιρινούς μήνες που μένει σε αυτό να θυμίζουν, σπίτι και χωριό, κάτι από το ένδοξο παρελθόν. Ως πότε όμως, ο χρόνος είναι αμείλικτος.

Στο δέκατο σπίτι, ώ του θαύματος, μια ημιεξημερωμένη γκρίζα αρκούδα εισήγαγε νέα δεδομένα στις σχέσεις του ανθρώπου με το ζωικό βασίλειο.

Η πολιτεία κατασκεύασε και συντηρεί υποδομές που ελάχιστα χρησιμοποιούνται.

Δρόμοι, δίκτυα ύδρευσης, παιδικές χαρές, πλατείες, διάφορα δημόσια κτίρια, όλα ανενεργά, η φθορά του χρόνου κάποτε θα τα νικήσει.

Μπροστά σε αυτή την κακώς διαμορφωμένη κατάσταση ήρθε η ώρα, όλοι μας, διοικούντες και διοικούμενοι, να αναλογισθούμε τι δεν κάναμε και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Και αφού αυτό γίνει, να αναλάβουμε, ο ένας μετά τον άλλον, την ευθύνη που του αναλογεί.

Από τα δημοτικά συμβούλια απουσίαζαν παντελώς οι οικονομικές προσεγγίσεις, οι αναπτυξιακοί σχεδιασμοί, οι ρηξικέλευθες πρακτικές που οι περιστάσεις απαιτούσαν.

Οι φορείς στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούσαν με καθαρά διαχειριστική λογική, στη χειρότερη έπεφταν στο βούρκο της σήψης και της ανομίας.

Το πολιτικό προσωπικό κοιτούσε από μακριά το τρένο της ανάπτυξης. Απολάμβανε ωστόσο την αίγλη του αξιώματος, μετά της προβλεπόμενης φυσικά, οικονομικής αποζημίωσης. Ένα μέρος από αυτό, με το προσωρινό αξίωμα επένδυε στη μετέπειτα επαγγελματική – επιχειρηματική του συνέχεια.

Οι απλοί πολίτες έχουν, έχουμε, την ευθύνη των επιλογών. Οι διοικούντες είναι ο καθρέφτης των διοικούμενων.

Τα στοιχεία αγωνιστικότητας προηγούμενων γενεών δεν εκδηλώθηκαν στη σημερινή. Η ευρηματικότητα, η τόλμη, η αποφασιστικότητα που συχνά άλλοτε παρατηρούνταν εξέλειπαν στην εποχή μας, δεν ξέρω γιατί.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα γίνουν οι τυπικές για το Βόϊο προβλεπόμενες δημοτικές εκλογές.

Οι αναπτυξιακοί στόχοι δεν θα συμπεριληφθούν για άλλη μια φορά στην πολιτική ατζέντα των υποψηφίων. Το όποια σχετικά προγραμματικά ψήγματα παρατηρηθούν θα είναι διακοσμητικά, άνευ σημασίας, θα είναι γιατί έτσι συνηθίζεται.

Δεν θα συζητήσουμε για τους άδειους οικισμούς. Δεν θα αναφερθούμε στα χέρσα χωράφια. Δεν ασχοληθούμε με τους μολυσμένους από νιτρικά άλατα υδροφόρους ορίζοντες, αποτέλεσμα στρεβλής ανάπτυξης, της ανάπτυξης εκεί όπου αυτή υπήρξε.

Δεν θα προβλέψουμε το 2031, το 2041, το 2051 πόσες ψυχές θα ζουν στο Βόϊο; 12.000, 9.000, 5.000; Αλήθεια πόσες;

Οι υποψήφιοι θα κριθούν το πολύ πολύ για την εντιμότητά τους. Δεν θα κριθούν για το σχέδιο, τη δυνατότητα, το όραμά τους. Οι ψηφοφόροι θα είναι επιεικείς στην κρίση τους. Θα έχουν το πήχη χαμηλά.

Είναι όμως κρίμα. Κρίμα, γιατί οι άνθρωποι του Βοΐου είναι έντιμοι και για αυτό αξίζουν περισσότερα. Έδωσαν και δίνουν πολλά στην πατρίδα. Φύλατταν και φυλάττουν Θερμοπύλας.

Ως γενιά δυστυχώς, δυστυχέστατα αποτύχαμε παταγωδώς. Το Βόϊο που στάθηκε όρθιο στο παρελθόν κάτω από χειρότερες πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες πλησιάζει στο τέλος του. Ο ασθενής είναι κλινικά νεκρός. Η κατάσταση του ασθενούς είναι μη αναστρέψιμη.