Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, η αλλιώς τη 17η Νοέμβρη.
Κάθε χρόνο στα σχολεία και σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα κατά βάση, πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις που μας υπενθυμίζουν τη σημασία της ημερομηνίας αυτής, καθώς φέτος συμπληρώθηκαν 45 χρόνια.
Από την ηλικία του δημοτικού μεγαλώνουμε ακούγοντας μεγάλα τραγούδια που έχουν γραφεί για την επέτειο αυτή, τα οποία συνθέτουν και γράφουν ο Μίκης Θεοδωράκης , ο Μάνος Λοΐζος και ούτω καθ εξής, και ερμηνεύουν η Μαρία Φαραντούρη , ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και άλλοι μεγάλοι ερμηνευτές.
Οι περισσότεροι νομίζω μεγαλώνοντας με αυτά τα ενσωματώσαμε στη κουλτούρα μας και ακούγοντας τα ξανά και ξανά εξακολουθούμε να νιώθουμε μεγάλη υπερηφάνεια για τους εμπνευσμένους Έλληνες δημιουργούς και καλλιτέχνες που με μοναδικό όπλο τη μουσική τους, έδειξαν ότι δεν το βάζουν κάτω ποτέ. Ότι μέσα από τα δεινά γεννιέται και μεγαλώνει η τέχνη την οποία χρησιμοποιούμε ενίοτε ως μέσο αντίστασης.
Η μουσική αυτή έχει καθιερωθεί εδώ και 45 χρόνια, έχει πλέον γίνει έθιμο.
Έλα όμως που υπήρχαν ,υπάρχουν και θα υπάρχουν κι αυτοί οι συμπατριώτες μας οι οποίοι συσχετίζουν τα αριστουργήματα αυτά με πολιτικά βαμμένα εμβατήρια, όπως και την εκδήλωση της αντίστασης εκείνη την περίοδο, τα αποδίδουν αποκλειστικά στον κομμουνισμό με αποτέλεσμα να τα σνομπάρουν ακόμα και παιδιά στην ηλικία μου τα οποία λένε πως είναι δεξιοί και για αυτό θεωρούν πως δεν τους ενδιαφέρει καθόλου κάτι που αντιπροσωπεύει το ΚΚΕ, νομίζω πως είναι πολύ άδικο ένα μεγάλο κράτος σαν την Ελλάδα με τόσο μεγάλο πολιτισμό να μην αναγνωρίζει τη κουλτούρα του και να χωρίζεται σε κόκκινους, πράσινους, γαλάζιους, πορτοκαλί, μώβ, ασπρόμαυρους , να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επειδή ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο να κρίνονται επειδή σέβονται τους θεσμούς όπως του πρωθυπουργού του προέδρου της δημοκρατίας και των υπουργών.
Νομίζω πως ο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος αναγνωρίζει τον θεσμό , το τραγούδι και τα έθιμα ανεξαρτήτου του χρώματος και των ιδεών που τον εκφράζουν, αυτό θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας να λειτουργούμε, να ανήκουμε κάπου αλλά χωρίς να φανατιζόμαστε και ισοπεδώνοντας τους υπόλοιπους λόγω των διαφορετικών τους απόψεων από εμάς.
Από την ηλικία του δημοτικού μεγαλώνουμε ακούγοντας μεγάλα τραγούδια που έχουν γραφεί για την επέτειο αυτή
Πράγματι. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πλύση εγκεφάλου
Σωστός.Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα.Ποιο Πολυτεχνείο εγώ κοντά στα 43 παντα μολότοφ και εκατομμύρια ζημιών.Εσυ Αλήθεια για ποιο Πολυτεχνείο από τα δύο ξέρεις.ί