Σπάνια, σπανιότατα συγκεντρώθηκε τόσος πολύς κόσμος σε Εξόδιο Ακολουθία σε Ιερό Ναό της πόλης μας, για να προσευχηθεί “υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του κεκοιμημένου¨”, για να δώσει τον “τελευταίον ασπασμόν” , για να κλάψει, και να ξεσπάσει διερωτώμενος « -Γιατί; Γιατί;, γιατί;…»
Πάγωσαν κυριολεκτικά οι συντοπίτες μας στο «κακοχάμπαρο» άκουσμα, πως στα «καλά καθούμενα» έφυγε ο αγαπημένος μας Γιάννης… Βαρύς κι ασήκωτος ο πόνος στην ξεχωριστή οικογένειά του… Δυσαναπλήρωτο κενό σ’ όλη την κοινωνία μας, τους συγγενείς, τους φίλους και τους Φίλους, τους συναδέρφους, τους εργαζόμενους στα Ορυχεία, το Τεχνικό Επιμελητήριο, τους Συλλόγους, τους συμμαθητές (που μόλις πρίν λίγες μέρες είχαν την συγκέντρωση για «να θυμηθούν τα παλιά!»)…
Σπάνια, σπανιότατα αγαπήθηκε Άνθρωπος τόσο πολύ στην κοινωνία μας… Άριστος Οικογενειάρχης , Εξαιρετικός Επιστήμονας, Πεντακάθαρος – «τζάμι» Άνθρωπος , Πολύτιμος Φίλος…
Κατεβήκαμε μαζί στις εκλογές του Τεχνικού Επιμελητηρίου το 96 ως «Εορδαίοι» και προς μεγάλη μας έκπληξη γευθήκαμε την αγάπη και την εκτίμηση των περισσότερων συναδέλφων μας σ’ ολόκληρη την Δυτική Μακεδονία! (Παντεκίδη θυμάσαι;;;)…Έκτοτε «δεθήκαμε» πολύ με τον Γιάννη.
Στα χρόνια που πέρασαν γνώρισα και τ΄αδέρφια του Νίκο και Μαρία επίσης ξεχωριστά άτομα… Ειν΄αυτό που λέμε «- η οικογένεια το’ χει»… Συνέχιζα να τρέφω μεγάλη Εκτίμηση και Αγάπη γι αυτό το δυσεύρετο άτομο …Καμάρωνα για τις επιδόσεις του στη δουλειά, τις προαγωγές του και για την γενική αποδοχή που τύγχανε των συναδέρφων του, των Προϊσταμένων και Υφισταμένων του, κάτι φυσικά που συνέβαινε σ’ όλη την κοινωνία μας…
Στις τελευταίες εκλογές μου και προς το προτού κλείσουν οι κάλπες, «πήρα σβάρνα» τα εκλογικά κέντρα και κυρίως σ’ αυτά που είχαμε έλλειψη εκπροσώπων μας… Και σ’ ένα απ’ αυτά αντίκρισα έκπληκτος τον Γιάννη με καρφιτσωμένη την διακριτική κάρτα του συνδυασμού μας να παρακολουθεί και να ελέγχει τα της διαδικασίας και νομιμότητος… Και κάθισε εκεί ως αργά το βράδυ για να μου τηλεφωνήσει για τα’ αποτελέσματα… Χωρίς να του το ζητήσει κανένας, Χωρίς να ενημερώσει κανέναν (και κυρίως εμένα)… Έτσι Απλά, Σεμνά και Ταπεινά (όπως κι ο χαρακτήρας του) αλλά με πολύ νόημα- σκέτο δίδαγμα για την ΑΓΝΟΤΗΤΑ της Φιλίας του… Και φυσικά ούτε πάτησε ποτέ στο Δημαρχείο αλλά και είναι σίγουρο πως και να χρειαζόταν δεν θα πατούσε ποτέ…
Ο Άγιος Στυλιανός που αγαπάει και προστατεύει τα παιδιά όλου του κόσμου σίγουρα θα ένοιωσε ανήμερα της γιορτής του τον πόνο που έβγαινε απ’ τα κοριτσάκια του Γιάννη και σίγουρα θα μεριμνήσει να τα οδηγήσει μαζί με την μητέρα τους στον δρόμο που ονειρευόταν ο αείμνηστος… Και ο Ύψιστος να δίνει κουράγιο (και χρειάζεται πολύ) στους οικείους του για το ανεκπλήρωτο που αφήνει ο Γιάννης… Και σ’ όλους εμάς (και είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί ) που χάσαμε το σπάνιο , σπανιότατο άτομο της κοινωνίας μας…
Γιάννη μου δεν ξέρω αν συναντήσω ποτέ ξανά… Γιατί απλά δεν έχω την αξίωση ο Θεός να με κατατάξει (αν με κατατάξει) εκεί στις Αυλές των Δικαίων που θα βρίσκεσαι εσύ….
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.
