Ιστορίες καθημερινής τρέλας… (Γράφει η Δήμητρα Ν. Παπανικολάου Χημικός – Μηχανικός)

 Αν και κατάκοπη από την δουλειά, αν και η μέρα ήταν ένα χάος, λες στον εαυτό σου, «όχι δεν θα πτοηθώ, ένας χαλαρός καφές με δυο τρεις φίλους θα φτιάξει την μέρα μου και θα με χαλαρώσει». Δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά, την επόμενη φορά βέβαια ίσως το περάσεις από πεντακόσια κόσκινα, αρχίζεις τα τηλέφωνα και το ραντεβού κανονίζεται άμεσα. Ενθουσιασμένη που θα πιεις χαλαρό καφεδάκι, θα αποσυμπιεστείς από την καθημερινότητα και θα αλλάξεις παραστάσεις, συναντάς τους φίλους και καταλήγεις στο καφέ που αποφάσισε η παρέα. Και ακόμα πιο ενθουσιασμένη γιατί υπάρχουν άπειρα τραπέζια άδεια, και σιγομουρμουρίζεις, σύμπαν ή με συμπάθησες ή μάλλον σε έχω πιάσει στον ύπνο και όλα κυλούν ρολόι!! Αμ δε… σε πλησιάζει ο μετρ, με ύφος καρδιναλίων μεν, αλλά με ευγένεια δε, σου ζητάει να σε βοηθήσει. Μην κουράζεσαι παλικάρι μου, να τόσα τραπέζια άδεια, θα βρούμε να καθίσουμε. Όοοοχι λέει, αυτά είναι κλεισμένα, έχει γίνει κράτηση, δεν μπορείτε να καθίσετε. Ποιος μάνα μου έχει κάνει κράτηση, εγώ προ μισής ώρας δεν ήξερα αν προλάβαινα να φάω και υπάρχει άνθρωπος που ξέρει τι ώρα θα έρθει για καφέ; Του ζητάτε και προκαταβολή; Καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι ότι το ματάκι σου αρχίζει να γυρίζει με τα παράλογα που ακούς, ξέρουν ότι και η μέρα ήταν δύσκολη, σε απομακρύνουν με τρόπο. «Έλα μωρέ πάμε σε άλλο καφέ, τόσα υπάρχουν». Μέχρι βέβαια να φθάσεις στο άλλο καφέ το σύμπαν μάλλον είχε ξυπνήσει για τα καλά και μπήκε κι αυτό στο παιχνίδι. Γεμάτο το ένα, λυπούμαστε στο άλλο αλλά έχουμε live και θέλουμε να ετοιμάσουμε το μαγαζί, δεν ταιριάζετε στο ύφος του μαγαζιού, και αφού έχεις κάνει απογευματινή γυμναστική από το τόσο περπάτημα, στο επόμενο μαγαζί, ίσως βοήθησε και η απόγνωση στο πρόσωπο, σας βρήκανε ένα τραπεζάκι να αποθέσετε τα κορμιά σας και να πιείτε αυτόν τον ρημαδοκαφέ. Που μετά από τόση ώρα και τόσα νεύρα ο καφές δεν ήταν η καλύτερη λύση, πόσα ακόμα να τα τεντώσεις. Είχε περάσει και η ώρα, ζητάς ένα ποτήρι λευκό κρασί. Έρχεται το κορίτσι με το δίσκο γεμάτο, σου αφήνει χαμογελώντας ένα τεράστιο ποτήρι με δυο τρεις γουλιές κρασί. Αχ, τελικά έχουν προχωρήσει πολύ τα καφέ της πόλης λες μέσα σου, τι ευγενική χειρονομία να σου φέρουν να δοκιμάσεις πρώτα το κρασί και αν είναι η σοδειά της καλής χρονιάς να δεχτείς να σε σερβίρουν. Το δε σύμπαν έχει ξεκαρδιστεί μαζί σου όταν η κοπέλα σε πληροφορεί ότι απλά αυτή είναι η συνιστώμενη ποσότητα σερβιρίσματος.

Αποφασίζεις να μην το κάνεις θέμα, τόσο καιρό έχεις να δεις τους φίλους, μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα της χαλάρωσης. Κούνια που σε κούναγε θα έλεγε το σύμπαν αν μπορούσες να το ακούσεις… γιατί δεν είχαν την ίδια άποψη τα πιτσιρίκια που είχαν κάνει κατάληψη στο διπλανό τραπέζι και επιδιδόταν σε διαγωνισμό τσιρίδας και σκαρφαλώματος στις καρέκλες. Και μετράς δυο τρεις αγκωνιές, κάτι λίγες κλωτσιές και έναν λεκέ από λευκό κρασί γιατί το ξανθό αγγελούδι σε έσπρωξε χωρίς πρόθεση. Και απορείς όλα αυτά τα ντεσιμπέλ φθάνουν μόνο μέχρι το δικό σου τραπέζι; Γιατί οι μαμάδες κάθονται ατάραχες και απολαμβάνουν καφέ και κουβέντα. Ευτυχώς οι μικροί θαμώνες αποχωρούν μέσω κλαμάτων και τσιρίδων, κάτι σαν χαιρετισμός, και ξεφυσάς με ανακούφιση. Παραγγέλνεις ένα δεύτερο κρασί – δείγμα και κάθεσαι όλο και πιο αναπαυτικά στην καρέκλα. Το δε σύμπαν σε βλέπει και διπλώνεται από τα γέλια, γιατί μόλις μπήκε μια παρέα και λες και σε έχουν βάλει στόχο κάθονται στο διπλανό τραπέζι. Και πως γίνεται σε κάτι τέτοιες παρέες να υπάρχει εκείνη η κυρία ή ο κύριος που τα ντεσιμπέλ του γέλιου του και της φωνής του να είναι εκτός των νόμιμων ορίων; Τι κι αν ένα ολόκληρο καφέ τους κοιτάει; Άλλος με νεύρα, άλλος με νόημα, άλλος με βλοσυρό βλέμμα, αλλά αυτοί απτόητοι συνεχίζουν σαν να βρίσκονται σπίτι τους. Τουλάχιστον με τα πιτσιρίκια ήλπιζες με ένα άγριο βλέμμα να τρομάξουν και να λουφάξουν για λίγο, με δαύτους τι να κάνεις; Και εκεί που λες τα μαρτύριά μου έχουν τελειώσει, ποιος άλλος να έρθει, με έκπληξη διαπιστώνεις ότι στα deck του μαγαζιού ανεβαίνει ο πολλά υποσχόμενος νέος που ξέρει καλύτερα από σένα πως πρέπει να διασκεδάσεις. Τους μόνους που δεν καταφέρνει να καλύψει με τις μουσικές του, είναι τους διπλανούς και φυσικά τις αγριοφωνάρες τους. Και επειδή έχεις λυπηθεί το σύμπαν που κοντεύει να σκάσει από τα γέλια, το παίρνεις απόφαση, την ηρεμία και χαλάρωση που ονειρευόσουν για εκείνο το απόγευμα δεν θα την βρεις. 

Δήμητρα Ν. Παπανικολάου. Χημικός – Μηχανικός