Ζοῦμε εἰσέτι τά μεθέορτα τῶν διττῶν Θεοφανείων, στή διάρκεια ἑνός κυριολεκτικά “χειμωνιάτικου (πρωτο)πάσχα”, τή μυστική καί τόσο πραγματική κοινωνία τῆς ἀποκάλυψης τῶν ἐσχάτων.
Μέσα ἀπό τά διαγενόμενα Χριστούγεννα-σαρκωμένη ἀποκάλυψη τοῦ Λόγου. Μέσα ἀπό τήν ἐφυμνούμενη ἀκόμη Βάπτιση-Τριαδική μαρτυρία τῆς θεοφανείας τοῦ Λόγου.
Ἡ ἀμεσότητα κοινωνίας τῆς χριστολογικῆς ἀγάπης μεταφρασμένη σέ θαλπωρή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνικότητος, ἀκόμη στέκει “καρδιοχτύπι” ζωντάνιας καί νοήματος στήν ταλαιπωρημένη ζήση τῶν παιδιῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἐνανθρωπισμένος Κύριος παραμένει “μεθ᾽ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος”. Αὐτόν κοινωνοῦμε στίς πυκνές πανέορτες λειτουργικές μας συνάξεις, τόσον καιρό.
Καί πασχίζουμε νά Τόν μεταδώσουμε ὡς κοινωνούμενο γεγονός-μυστήριο ἀπό τά ἔσω τῆς λατρευτικῆς κοινωνίας πρός τά ἔσω τῆς ἐγκόσμιας “κοινωνίας”.
Μιᾶς “κοινωνίας” πού μοιάζει πιό πολύ μέ τή Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν καί τήν Καπερναούμ τήν παραθαλασσίαν, τόν τόπο τῆς τόσης ἀδιαφορίας πρός τήν ἄμετρη συγκατάβαση τῆς τοπικῆς μετάβασης τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων…
Χαρά γιά Κεῖνον καί γιά μᾶς, πού μᾶς προσέλαβε στό ἄχραντο σῶμά Του, τόσο δικούς Του. Ὄχι κτητικά γιά Κεῖνον, ἀλλά γιά μᾶς τούς ἀποδέκτες Ἐκείνου! “Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός” εἶναι ἡ δική μας ἐξασφάλιση τῆς ἄκτιστης ζωῆς Του μέσα ἀπό τήν θεανδρικότητά Του. Εἶναι τό μόνο “ἐπαναστατικό” ἄγγελμα ὅλων τῶν αἰώνων. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τό Θεό.
Ὁ ἀπερίληπτος καί ἀπερινόητος καί ἀχώρητος στήν οὐσία Του γίνεται στή χάρη Του περιληπτός καί ἐννοούμενος καί περιχωρούμενος τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό μυστήριο-γεγονός τῆς Ἐκκλησίας, τῆς θεανθρώπινης ἕνωσης τοῦ Θεοῦ μέ τήν πανανθρωπότητα. Ὑποδύεται τή δική μας πτωχεία καί μᾶς τήν παραδίδει ὡς πλουτοποιό χρηστότητα, ὡς θεοποιό Χριστοποίησή μας.
Πῶς νά μήν τρέξουμε νά Τόν ἀπολάβουμε;
Πῶς νά μήν σπεύσουμε νά μᾶς ἀπολάβει;
Κι ἄς παραμένουμε στά ὅρια τῶν ἀντοχῶν μας τόσο ἀσθενεῖς. Κι ὅμως ἐπιποθοῦμε νά ξεπεράσουμε τά ὅριά μας, προσβλέποντες μέ σιγουριά στήν περιλάλητη χάρη πού μᾶς τήν δαψιλεύει “ὁ Παράκλητος πρός τόν Πατέρα” Χριστός “κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς Του”.
Καί τότε, πῶς νά μή διαλαλοῦμε μέ τόν ἐξομολογητικό ἐνθουσιασμό τοῦ πρώτου Παύλου “ὅταν ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι”! Ἀκόμη καί στήν τελευταία ὁριακή φθορά μας, μέ τή φθειρόμενη φυσικότητά μας “καταποθεῖσαν ὑπό τῆς ζωῆς” τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ Του, ὥστε καί γιά μᾶς τούς κατά φύσιν θνητούς νά μήν παραμένει ἀδιέξοδος θάνατος, ἀλλά νά μεταποιεῖται σέ μετάβαση “ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά θυμηδέστερα”.
Εἴμαστε δυνατοί, καθώς εἶναι Δικός μας καί εἴμαστε δικοί Του, “τοῦ δυνατοῦ ἐν ἐλέει καί ἀγαθοῦ ἐν ἰσχύϊ”. Ἀσύγχυτα κι ὅμως ἀληθινά, ἀνακιρνᾶται ἡ ζωή μας μέ τή ζωή Του. Τό κτιστό μέ τόν Ἄκτιστο.
Τό φθαρτό μέ τόν Ἄφθαρτο. Τό προσωρινό μέ τόν Ἄχρονο. Τόσο, ὥστε νά καταποθῇ ἡ φθορά ὑπό τῆς ζωῆς Του, κι ὅμως νά συνιστάμεθα ἀπόλυτα μοναδικοί μέσα στήν ἀπροσμέτρητη θεανδρική θεοχωρία Του. “Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος”, “κατά τήν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος τοῦ Πατρός”.
Τό “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς”, τό χιλιοειπωμένο ἐπί γῆς, βιούμενο ὡς δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων.
***
Μιά ἀπρόσμενη ὁρατή ἀπώλεια, μέσα στήν παγωνιά τῶν καιρικῶν καί συγκυριακῶν συνθηκῶν, ἔφερε στίς καρδιές μας ἀκόμη πιό ἐπίκαιρο τό “χειμωνιάτικο πάσχα”.
Ἀφυπνιζόμαστε καί ξαναβλέπουμε μέ ἀκράδαντη τήν πίστη μας τό μυστήριο τοῦ θανάτου πού “ἐγεύσατο ἡ τῶν ἀπάντων Ζωή”, γιά νά μεταλαλήσει στόν πρῶτο παμμέγιστο Παῦλο τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως καί νά καταστήσει κατά τόπους κήρυκες τῆς αἰώνιας ζωῆς Του, τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ἄφωνοι ἀπό τήν ὀδύνη τῆς ἀπροσδόκητης στέρησης τοῦ Βορειοελλαδίτη μας Συνεπισκόπου φερωνύμου Παύλου, φιλοσοφοῦμε τήν ἔσχατη ἀσθένεια τοῦ ἀδόκητου θανάτου του, τήν ἔσχατη δύναμη τῆς μεταβίωσής του πρός τήν ποθεινήν πατρίδα.
Ξαναβλέπουμε ζωηρό τό βλέμμα του καί τό ἦθός του, μαχητικότατο στό λόγο καί τήν ὁμολογιακή (δια)μαρτυρία ἰσοστάσιο μέ τόν προκάτοχό του ἀσκητικότατο Ἀντώνιο, τόν ἀείμνηστο καθηγητή μας στή Σχολή τῆς Κορίνθου.
Βλέπουμε μέ τά μάτια μας ὅ,τι μᾶς ἀπέδωκεν ἀπό τό “εἶναί” του ὁ ἀποιχόμενος ἀδελφός μας Παῦλος, Μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης: “τό ὀστράκινον σκεῦος” ἐθραυσμένο, γιά νά ἀποτεθῆ στή γῆ τῆς μαρτυρικῆς Μακεδονίας μας. Ἀλλά καί ἐνορῶμεν μέ τήν πίστη “τόν θησαυρόν” ἄθραυστο, “ἵνα ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν”. Αὐτό κι ἄν κυριολεκτεῖται στήν ἐκκλησιαστική προσφορά τοῦ ἀδελφοῦ μας, στήν Εὔβοια καί τήν Ἀθήνα καί τελικά στή Σιάτιστα!
Χρόνια καί χρόνια, στό ἕνα τρίτο τοῦ βίου του, ἐργάσθηκε ἐκκλησιαστικά στό Μαντούδι ὡς κληρικός καί καθηγητής, αὐτοπροσφερόμενος μέ φρόνημα καί ζῆλο ἱεραποστολικό.
Βαπτισμένος μέσα στήν ἐμπειρική ἁγιοσύνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς, χάρη στούς Ἁγίους τῆς ἐκεῖ Μητροπόλεως, μέ πρόταγμα τήν βαθειά ταπεινόφρονα κι ὅμως οὐρανόφρονα αἴγλη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη (ὅπερ ἀναδεικνύει τό ἐκκλησιαστικό γεγονός τῆς παραλαβῆς καί μεταδόσεως, στή διάσωση καί μετάδοση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκεραιότητος).
Ἔμπειρος καί ἔμπυρος μαζί, συνέχισε γιά μιάν 8ετία τήν ποιμαντική του μαρτυρία πρός τή νεολαία καί τήν οἰκογένεια καί τήν κατηχητική στελέχωση μέσῳ πολλῶν σχετικῶν συνοδικῶν ὑπηρεσιῶν.
Δάσκαλος διά βίου, παραμένοντας ἱεραποστολικός καί συνάμα σεμνότατος, δεῖγμα ἐκκλησιοπρεποῦς πίστεως καί ἤθους.
Γιά νά πορευθεῖ τό 2006 ἐπαξίως πρός τή Σιάτιστα, μεταδιάδοχος λαμπρῶν Ἱεραρχικῶν μορφῶν, πού δικαίωσαν τό ρόλο τῆς ἐθναρχούσης δι᾽ αἰώνων Ἐκκλησίας.
Καί νά προσφέρει ὡς τοπικός Μητροπολίτης, ἀλλά καί Ἐπισκοπικό στέλεχος τῶν μονίμων Συνοδικῶν διεργασιῶν διαρκῶς τόν ἑαυτό του ἀκούραστο στή μαχητική ὀρθοτόμηση τῆς ἀλήθειας γιά κραυγαλέα ποιμαντικά ζητήματα, γιά νεότερες σοβαρές πολιτειακές προκλήσεις, γιά τά καίρια ἐθνικά μας ζητήματα.
Ἀκαταπόνητος καί ἀξιοθαύμαστος, εὐθύς καί ὁμολογιακός, διδακτικός καί ἀνυποχώρητος, λογιότατος καί διδακτικός, ἐνημερωμένος καί ἀποκαλυπτικός, δέν ἔπαυε νά “ὁρίζει” μέ ξεκάθαρη εὐτολμία τήν μεθοδική καί συστηματική φθορά τοῦ κοινωνικο-πολιτικοῦ βίου τῆς πατρίδας μας, τήν ἀποδόμηση τῶν καταπιστευμάτων μας καί τῆς παραδόσεώς μας, μέ ἐναγώνιες ποιμαντορικές κραυγές ἀφύπνισης τοῦ λαοῦ καί κάθετης διαφωνίας πρός τούς ἐντολοδόχους τῆς διάβρωσης.
Προσωπικά διατηροῦμε καί τό καταθέτουμε δημόσια ὅτι ἐπανειλημμένα ὁμολογοῦσε ὡς αὐτήκοος μάρτυρας καί μαθητής τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τῆς Εὔβοιας τήν ὁλοκάθαρη διάγνωση τοῦ Ὁσίου γιά τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα τῆς Λάρισας: τόν ἀπόλυτο σεβασμό στήν ἐκκλησιαστική Συνοδική ἐπιλογή μας γιά κεῖνο τό πρωτάθλημα τῶν ὀδυνῶν.
Δέν ξεύρω τί ἀποτιμήσεις εὐλαβικῆς μνήμης ἀναδύονται σήμερα μέσα ἀπό τήν ἀδόκητη ἔκπληξη καί στέρηση πού βιώνουν οἱ κληρικοί καί οἱ μοναχοί-μοναχές καί συνολικά τό πλήρωμα τῆς Μητροπόλεως Σιατίστης.
“Ἀποχώρησε” ἄραγε ἀπό τό δικό μας προσκήνιο, χτυπημένος κατάκαρδα γιά τούς “ἀκρωτηριασμούς” τῆς ἱστορικῆς μας ἐθνικότητος καί ταυτότητος; Ἄλλωστε, τρεῖς μόλις μέρες πρίν, δημοσίευσε καί πάλι μιάν ἔκκληση γιά δημοψήφισμα, ἕνα ἐκτενές κείμενο “προφητικῆς εὐτολμίας” ἀπέναντι στίς προδοτικές, ὅπως ρητά τίς κατονόμαζε, μεθοδεύσεις κατά τῆς ἑλληνικότατης Μακεδονίας.
Μᾶλλον φεύγει πλήρης ἔργων χριστοτερποῦς διακονίας πρός τόν “Παλαιόν τῶν ἡμερῶν”, προδιακονήσας ὡς τιμιότατο ἐκκλησιαστικό στέλεχος καί ποιμένας τό λογικό ποίμνιο τοῦ Καλοῦ Ποιμένα. Αὐτό μᾶς ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη, μέσα ἀπό τή βροντόφωνη σωφροσύνη τῆς ἐκλεκτῆς μαρτυρίας καί τῶν ὁλότελα ποιμαντορικῶν διαμαρτυριῶν του.
Ἡ ἀνακοπή τῆς καλῆς σου καί ἀγαθῆς καρδιᾶς μελωδεῖ τά ἀναστάσιμα τῆς ποθεινότερης τελειότητας.
Καλό κατευόδιο, ἀοίδιμε Ἀδελφέ. “Χριστός σε ἀναπαύσαι ἐν χώρᾳ ζώντων”.
romfea.gr
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ!