Οι κόκκινες γραμμές Τσίπρα – Καμμένου (του Πάρι Κουκουλόπουλου)

Καθώς η σχέση Τσίπρα – Καμμένου όπως τη γνωρίσαμε δεν υφίσταται πλέον, αξίζει να αναρωτηθούμε πώς και γιατί άντεξε τόσα χρόνια, δεδομένων των ιδεολογικοπολιτικών τους διαφορών. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η έξοδος από τα μνημόνια ήταν ο λόγος παραμερισμού των διαφορών, και η αντιπολίτευση αποδίδει τη συνύπαρξη στην εξουσιομανία. Η απάντηση είναι εντελώς διαφορετική, όπως προκύπτει αβίαστα από το χρονικό δημόσιων υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια.

1. Ιούνιο 2011 ο Καμμένος, βουλευτής της Ν.Δ. τότε, διαφοροποιείται από το κόμμα του καταψηφίζοντας την άρση τραπεζικού απορρήτου σε ονομαστική ψηφοφορία μαζί με τους Τσίπρα – Κουβέλη – Καρατζαφέρη. Με τη συγκεκριμένη διάταξη 50.000 εμβασματούχοι έπρεπε να δικαιολογήσουν μεγάλα ποσά που είχαν βγάλει στο εξωτερικό με το ξέσπασμα της κρίσης.

Εναν χρόνο αργότερα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. δαιμονοποιούν τη λίστα Λαγκάρντ, που παίρνει έτσι προτεραιότητα ελέγχου έναντι αυτής των εμβασματούχων. Τα έσοδα από τη λίστα Λαγκάρντ αποδείχθηκαν πενιχρά, το ίδιο όμως ισχύει και για τους εμβασματούχους, αφού μετά την απόφαση του ΣτΕ περί παραγραφής λόγω πενταετίας ο χρόνος που χάθηκε με το κυνήγι μαγισσών υπήρξε καθοριστικός.

Η συγκάλυψη χιλιάδων υποθέσεων φοροδιαφυγής είναι δεδομένη και τα golden boys της χώρας χρωστούν χάρη στους Τσίπρα – Καμμένο.

2. Το επόμενο ραντεβού των δύο ανδρών έγινε Σεπτέμβρη 2011, όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αποφάσισε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κοινές μετοχές θέτοντάς τες υπό κρατικό έλεγχο, απόφαση που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Το φλερτ Τσίπρα – Καμμένου εξελίχθηκε σε πολιτική σχέση όταν υιοθέτησαν τις θεωρίες των τραπεζών περί βλάβης τους από το PSI.

Η συνέχεια είναι γνωστή, οι τράπεζες εκχωρήθηκαν αντί πινακίου φακής σε νέους ιδιοκτήτες το 2015 και το Δημόσιο είχε ζημία 25 δισ. ευρώ. Ο αφελληνισμός των τραπεζών με πρωτοφανή βλάβη του Δημοσίου δεν ήταν αναπότρεπτη εξέλιξη, είναι όμως γεγονός. Οι σημερινοί τραπεζίτες ανήκουν στους ωφελημένους της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.

3. Αρχές 2014 τα πετρελαιοειδή κυριαρχούν στην επικαιρότητα εξάπτοντας τα πάθη. Πράγματι, ενώ σε εφαρμογή νόμων του 2010 και του 2013 είχαν βεβαιωθεί μεγάλα πρόστιμα σε εταιρείες πετρελαιοειδών, στη συνέχεια αυτά κατέστησαν μαχητά με τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή. Κανένας δεν εξήγησε ποτέ αν ήταν αιτιολογημένα τα μεγάλα πρόστιμα ούτε γιατί μειώθηκαν δραστικά. Το μόνο καθαρό ήταν οι καταγγελίες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περί απώλειας 1,3 δισ. ευρώ/έτος από λαθρεμπόριο καυσίμων μέσω τριγωνικών συναλλαγών.

Τέσσερα χρόνια τώρα δεν ακούσαμε τίποτα για την «αμαρτωλή» διάταξη που παραμένει σε ισχύ χαρίζοντας(;) τεράστια κέρδη. Την ίδια περίοδο τα πρόστιμα λαθρεμπορίας καυσίμων έχουν βυθιστεί σε ιστορικά χαμηλά. Το λαθρεμπόριο καυσίμων ευημερεί στα χρόνια Τσίπρα – Καμμένου.

4. Καλοκαίρι 2014 ψηφίζεται η Μικρή ΔΕΗ και οι δύο άνδρες καταγγέλλουν εθνικό έγκλημα. Σήμερα πωλούνται περισσότερα περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ, άυλα και υλικά, με μια κεφαλαιώδη διαφορά. Ο νόμος της Μικρής ΔΕΗ όριζε ελάχιστο τίμημα πώλησης 2 δισ. ευρώ και απαιτούσε από τον επενδυτή την κατασκευή μιας νέας μονάδας κόστους 1,5 δισ. ευρώ.

Σήμερα εκχωρούνται οι μισοί πελάτες της ΔΕΗ χωρίς τίμημα και η πώληση λιγνιτικών μονάδων έσπασε σε τρία κομμάτια με άγνωστο τίμημα. Κυβέρνηση και υποψήφιοι αγοραστές διαγκωνίζονται στην απαξίωση του λιγνίτη προϊδεάζοντας για πολύ χαμηλές προσφορές. Η επικράτηση μεταπρατικών συμφερόντων στην ενέργεια αντί επενδυτικών συντελείται με την υπογραφή Τσίπρα – Καμμένου.

5. Πρόσφατα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε, πολύ σωστά, ότι το κορυφαίο πρόβλημα της οικονομίας είναι τα «κόκκινα» δάνεια αποφεύγοντας να γίνει σαφέστερος. Τα «κόκκινα» δάνεια χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, πριν και μετά την κρίση. Η επιχειρηματική ελίτ της χώρας μετρούσε 40 δισ. «κόκκινων» δανείων το 2009 συμβάλλοντας καθοριστικά στην κρίση και στα μνημόνια καθώς στερούσε πολύτιμη ρευστότητα.

Αυτά τα δάνεια και η μαζική φυγή καταθέσεων το 2009-11 οδήγησαν το τραπεζικό σύστημα σε κρίση που διαρκεί μέχρι σήμερα. Είναι τα ζόμπι ολιγαρχών που βγάζουν τα κέρδη έξω και κρατούν τις ζημιές μέσα στη χώρα. Ολοι μαζί συγκροτούσαν το 2012 το κόμμα της δραχμής επενδύοντας στους Τσίπρα – Καμμένο και αυτοί τους δικαιώνουν κάθε μέρα. Μπορεί να παραμείναμε στο ευρώ, αλλά οι «κόκκινοι ολιγάρχες» ζουν και βασιλεύουν απομυζώντας τη χώρα.

Προφανέστατα όλα αυτά δεν συμβαίνουν πρώτη φορά στην Ελλάδα, πρόκειται όμως για τις πιο μαύρες πλευρές του δημόσιου βίου που μαζί με το πελατειακό κράτος μάς χρεοκόπησαν. Το τραγικό είναι ότι η κυβέρνηση της κωλοτούμπας στήριξε χωρίς παρεκκλίσεις τα άνομα συμφέροντα της ολιγαρχίας αγοράζοντας χρόνο για την ίδια. Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές που κράτησαν ενωμένους Τσίπρα – Καμμένο επί 8 χρόνια.

* Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής

Πηγή  “Εφημερίδα των Συντακτών”