Η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλοδημοκρατία (του Μανώλη Πατσώνα)

Το 2019 είναι χρονιά πολλαπλών εκλογικών διαδικασιών. Η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση, της ετερόκλητης συνεργασίας κεντροαριστεράς και ακροδεξιάς έκλεισε τον κύκλο της. Ήταν μια κυβέρνηση με πολύ μεγάλη αποδοχή από τον αμερικανικό παράγοντα, αλλά και από το ευρωπαϊκό ιερατείο. Και όχι τυχαία βέβαια, αφού πέρασε πολλά αντιλαϊκά μέτρα, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση. Ο Τσίπρας, θα μπορούσε να πει κανείς , ότι είναι το αγαπημένο παιδί του ευρωπαϊκού κατεστημένου και των αμερικανών.

Ας δούμε όμως γιατί συμβαίνει αυτό. Ποια υπήρξε η συνεισφορά του συγκεκριμένου κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή θα μας διευκόλυνε να αντιληφθούμε το μέγεθος της προσφοράς του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό γίγνεσθαι, με τουλάχιστον πανευρωπαϊκή εμβέλεια και όχι μόνο ελλαδική.

Το έτος 1959 υπήρξε έτος σημαδιακό για την εξέλιξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, την μεταπολεμική περίοδο. Το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας) στο συνέδριό του θα εγκαταλείψει δύο βασικούς μέχρι τότε στόχους του: Πρώτον την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την ενίσχυση της ταξικής πάλης. Έκτοτε και μέχρι τη διπλή οικονομική κρίση των ετών 1973 και 1979 όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα ενσωματωθούν στο σύστημα διακυβέρνησης και θα μετατραπούν σε κυβερνητικούς εταίρους. Αυτό τα οδηγεί σε ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα που επιτείνονται με την εκλογή της Θάτσερ στην Αγγλία και του Ρέιγκαν στις ΗΠΑ. Έτσι ξαναμπαίνει έντονα το δίλλημα: Ριζοσπαστισμός η αποδοχή της νεοφιλελεύθερης οικονομίας; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δοθεί το 1983, από το γάλλο πρόεδρο με την λεγόμενη στροφή στη λιτότητα. Η πιο μεγάλοι θα θυμούνται την ελληνική εκδοχή της με τα αντιλαϊκά μέτρα του 1985 της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και με υπουργό οικονομικών τον Σημίτη, τον πρωθυπουργό που αργότερα «μεγάλωσε» την Ελλάδα όπως υπερηφανεύονταν ο ίδιος.

Η κρίση του 2008 βρίσκει τα περισσότερα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να διαχειρίζονται από κυβερνητικές θέσεις, την εξάπλωση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Αυτό το πληρώνουν ακριβά και όχι βεβαίως άδικα. Την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί όλη σχεδόν η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου το 2015 στην Ελλάδα ανέδειξαν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που ανήκε στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά. Ο Ελληνικός λαός είχε δείξει το δρόμο και σε άλλους λαούς, κυρίως με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, όπου παρά την τρομοκρατία ψήφισε σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, ΟΧΙ στα μνημόνια.

Τα γεγονότα όμως πήραν τελείως διαφορετικό δρόμο και αυτό γιατί το ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο βρήκε έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που κατά την άποψή μου, τα είχαν «πουλήσει» όλα από το 2012 και μετά, οπότε και το κόμμα απέκτησε δυναμική εξουσίας Έτσι με μυστικές πολιτικές συμφωνίες ήταν από καιρό έτοιμοι, όταν ανέλαβαν την κυβερνητική διαχείριση, να νομοθετούν και να κυβερνούν με τον τρόπο ακριβώς που βλέπουμε.

Η συγκεκριμένη πολιτική από το ΣΥΡΙΖΑ δίνει πάτημα στο λαϊκισμό της ακροδεξιάς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζεται σαν η αποτυχία της αριστεράς, παρόλο που καμία σχέση δεν έχει με τις επιδιώξεις και τα οράματα της αριστερού κινήματος. Γιατί η ακροδεξιά και ο φασισμός τρέφονται από τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται. Οι φωνές και τα ξόρκια κανένα αποτέλεσμα δεν έχουν. Εξάλλου το να ξορκίζεις την ακροδεξιά, αλλά να συγκυβερνάς με ένα κομμάτι της, αποτελεί πολιτική διαστροφή.

Το ξεσκέπασμα αυτού του κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) και του ρόλου του για την καθυπόταξη των εργασιακών δικαιωμάτων, είναι επιτακτική ανάγκη. Αποτελεί λαθροχειρία να ανήκει, έστω και τυπικά, στην οικογένεια της ριζοσπαστικής αριστεράς, αφού η θέση του βρίσκεται στην νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία.

ΥΣ καλή χρονιά.

Μ. Πατσώνας